این جمله اولیه که بعد از دیدن انیمه برای توصیه به دیگران به ذهن من رسید. انیمه قرار نیست شبیه باراکامون باشه و بجز کارکتر اصلی و چند کارکتر فرعی چیز مشترکی رو با اون انیمه نخواهد داشت. ژانرها متفاوته، فضاسازی ها و درجه ملایمت کار زمین تا آسمون با هم فرق دارند. اینجا با یک گروه کارکتر جدید روبرو هستیم و یه آدم اعصاب خرد و منزوی به نام هاندا که باید باهاش بخندید و جلو رفت! پس از اون رویای دنیای روستایی خارج بشید و با یک نگاه متفاوت به سراغ این انیمه بیاید. در این صورت می تونید از دیدن یک کمدی خوب لذت ببرید و بعد از دیدن اپیزود اول باید بگم من از حس و حال کمدی کار خوشم اومد ... خصوصاً نیمه دوم انیمه که جریان به جاهای خوب و اصلی رسید.

نیمه اول کمی تا قسمتی عجیب بود. هدف از شروع کردن انیمه با چنین نیمه ای رو نفهمیدم ولی در عین عجیب بودن کمی هم واسم جالب بود و خوشم اومد. صحبت از استودیوهای سازنده و داشتن کمدی در مورد خود ساخت انیمه آدمُ ناخودآگاه یاد گینتاما میندازه. بودن کارکتر عینکی داستان، جونیچی هم دلیل بر علت شد تا من یاد شینپاچی بیافتم .. اعصاب خوردی های جونیچی در نوع خودش جالب بود و کمدی رو بهتر کرده بود .. دیالوگای خوبی داشت. از بین بقیه پسرها هم یوکیو با اون حس و حال بی حالش کارکتر باحالی دیدم! حالا از این حرفا که بگذریم که کنجکاوم ببینم تو ادامه بازم چنین بیت خارج از انیمه ای رو خواهیم داشت یا که نه! قراره از این به بعد به هاندا تمرکز کنیم که امیدوارم اینطور باشه و به حاشیه نریم!

روی هم رفته شروع خوبی بود ... جریان نامه عشقی هم واسه شناخت کارکتر هاندا سناریوی کافی و ساده ای بود.