Alien Covenant 2017 - Prometheus 2012
روی هم رفته روز خوبی رو با دیدن این دو فیلم سپری کردم و بخاطرش چند فیلم فضامحور دیگه هم دانلود کردم که ببینم.
Beginners 2010
Beginners 2010
فیلم عاشقانه دلچسبی بود.
واقعاً مدت طولانی ای میشد که اینطور درون فیلمی فرو نرفته بودم و احساس می کنم برام فیلم ماندگاری میشه. خصوصاً از لحاظ صحنه های عاشقانه که خیلی وقت بود دلم می خواست حداقل توی فیلم چنین لحظاتی رو ببینم. انس و صمیمیت تو شخصیت اصلی و نوع شکل گیری رابطه شون برای من واقعا دوست داشتنی بود و اینکه هر لحظه احسای می کردم این رابطه می تونه به طرز غمگینی از هم بپاشه، منظره فیلم رو برام ملموس تر می کرد. گاهی فیلم ها نزدیک به قلب آدم از آب در میان. و شاید بخاطر تجربیات شخصی من بوده باشه و کس دیگه ای که پای فیلم می شینه، نتونه مثل من و به شکلی که من با این فیلم انس گرفتم، باهاش انس بگیره. هر کسی به سبک خودش و با تجربیات خودش درون یک فیلم فرو میره.
و مدتی بود از ایوان مک گرگر چیزی ندیده بودم و همیشه دلم می خواست ملانی لوران بجز فیلم تارانتینو که بارها ریواچش کردم، چیز جدیدی ببینم. اینجا هم حقیقتا زوج جذاب و خوبی برای ایوان بود. و البته کریستوفر پلامر که فکر نکنم ازش چیزی دیده باشم و اینجا واقعا کارش رو دوست داشتم. روی هم رفته تیم بازیگری رو بسیار دوست داشتم. و خب از یه فیلم چه انتظار دیگه ای دارم؟ نزدیک به دلم بود و حسابی برام لذت بخش پیش رفت. فکر می کنم بتونم برای ریواچ سراغش برگردم. باید ببینم در آینده چی میشه.
Recently Seen
بعد از سال ها تونستم اکانت قدیمیم توی Imdb رو به طریق عجیب و غریبی برگردونم و چون مدتی هست که حس فیلم بینی درونم برگشته، تصمیم گرفتم یکی دو خطی به فیلم هایی که می بینم اشاراتی کنم و به یاد قدیم کارایی که دیدم رو لیست کنم.
Palm Trees and Power Lines
2022
بدون هیچ شناخت و آشنایی خاصی سراغش رفتم. طریقه آشنایی دو شخصیت شیرین و دوست داشتنی ولی در عین حال نامتعارف و ناخوشایند به نظر می رسید. و اصلاً پیش بینی نکردم که قراره به چه سمتی بره. بهرحال صحنه های ناخوشایند جالب توجه ای توی نیمه دوم داشتیم که باعث شد حداقل فیلم رو فیلم متفاوت و غیر پاستوره ای بدونم. روی هم رفته از تماشای این فیلم راضی بودم.
6.5/10
Fracture
2007
جریان همیشگی تبدیل آنتونی هاپکینز به یک مغز متفکر و حیله بازی بی رقیب که هرچند به هاپکینز حسابی می خوره و سرگرم کننده ست ولی باید دیر به دیر دیده بشه تا قدرش دونسته بشه. دیدن رایان گازلینگ جوونتر هم در نوع خودش جالب بود. روی هم رفته هر چند سرگرم کننده ولی گاهاً کسل کننده هم میشد و بازم چشم بسته سراغش رفته بودم و نسبتاً راضی بودم.
5.5/10
The Pianist
2002
از جمله فیلم هایی که از سال ها پیش اسمش رو می شنیدم و به عنوان یه فیلم بین نسبتاً حرفه ای همیشه برام سوال بود که هیچوقت سراغش نرفتم و حالا که رفتم باید بگم، خوب و قشنگ و دلپذیر بود. کم و بیش میشد داستان رو پیش بینی کرد ولی بهرحال از بازی آدرین برودی لذت بردم و دلم خواست بیشتر ازش فیلم ببینم.
7.5/10
و همین لحظه
در حال دیدن Down By Law. با بازی تام ویتس عزیزم هستم. باید جالب باشه.
Landscape in the Mist - 1988
Landscape in the Mist - 1988
Topio stin omichli
در آغوش درختی مهربان آرام خواهیم گرفت ...
هر دفعه که سراغ کاری از تئو آنجلوپولوس میرم کمی از حس و حال کارهای این کارگردان دور افتادم و اون لحظه یک تصور ناشیانه وارد ذهنم میشه که قراره با یک کار کش دار و شاید کسل کننده روبرو بشم؛ کاری که قبل از دیدنش نیازه یک نفس عمیق بکشم و بعد درونش شیرجه بزنم. ولی خوشبختانه این «هر دفعه» فقط به این احساس اولیه ختم نمیشه و درست بعد از دیدن فیلمه که با خودم فکر می کنم «هر دفعه که فیلمی از این کارگردان رو به پایان می رسونم، به زیبایی آثار این هنرمند بیشتر پی می برم و می فهمم چه اشتباه بزرگیه که کارهای این کارگردان رو حتی ذره ای طولانی و شاید خسته کننده لقب داد.» نه، اینطور نیست ... حقیقتاً نحوه ای که ما به عنوان مخاطب به درون این فیلم و این سبک فیلم ها کشیده میشیم با سبک بلعیدن کارهای سینمایی روزمره مون تفاوت داره؛ به چالش کشیده شدن احساسات ما به عنوان یک انسان در آثار آنجلوپولوس به برهنه ترین شکل ممکن انجام می گیره و اینجا با یک احساس عمیق تر و حتی فاخرتر طرف هستیم که نه از سر تکبر و خودبزرگ بینی شکل می گیره، بلکه از روح نوازتر بودن و با پوست و استخون لمس کردن جای جای این اثر هنری بوجود میاد.
فیلم پر از نمایش سختی های کودکیه. نه هر کودکیِ روزمره ای، بلکه کودکیِ به قهقهرا کشیده شده ای که با چرکین شدن معصومیتی ناب دست و پنجه نرم می کنه؛ لحظات همراهی با این دو کودک گاهی برای مخاطب هم به سختی می گذره و بارها آرزویی به ذهن خطور می کنه که از خوشحالی طلبیدن برای این دو شخصیت سخن میگه ولی افسوس که همه چیز قرار نیست با خواسته های شیرین یک مخاطب به پیش بره. پستی ها و بلندی های یک مسیر طاقت فرسا برای کودکانی که هنوز سرسختیِ لازم برای به کول کشیدن ترس هایی از دنیای حقیقی رو ندارند نه چندان منظره ای خواستنی ست اما در هر صورت همراهیِ ما چیزی ضروریه. گویی که از نقطه ای از فیلم بر ما واجب میشه که مسیری که قراره در ادامه طی بشه رو دنبال کنیم و تا به سرانجام نرسیدن فیلم دست از دیدنش برنداریم.
جدا از فضای داستانی، موسیقی اثر خیلی دلنشین و باوقاره ولی همچنان سوزشِ لذت بخشی که من با شنیدن موسیقی متن فیلم دیگه این کارگردان یعنی The Weeping Meadow داشتم رو برای من زنده نمی کنه. اما اینکه این موسیقی به اون موسیقی با شباهت نیست دلیل بر ضعیف تلقی شدن موسیقی اثر توسط من نیست ... نه. اتفاقاً از عمق نگاهی که به اثر می بخشید رضایت داشتم. و چه صحنه های فیکس و ثابت بسیاری داشتیم که با نوازش دلبرانه موسیقی در ذهن من به لحظاتی متحرک و پر از جنب و جوش مبدل می شدند. موسیقی در جای خودش چیزی مثبت در این فیلمه.
