N100 - Broadway Danny Rose - 1984

My Movie Challenge - 100 -  Broadway Danny Rose - 1984

فیلم بدی نبود ولی این استایل دیالوگ گویی، پرتاب مداوم جملات پشت سر هم، بدو بدو ادا کردن همه چیز و پیش رفتن واقعا اینجا روی ذهنم رفت و سنگینی می کرد و حتی می تونم بگم آزارم داد. کاش یه مقدار تومانینه و سکوت هم به فیلم تزریق می شد و اینقدر هول هولکی نبود. واقعا می تونست اونجوری حس بهتری منتقل کنه. البته این سبک تو بیشتر کارهای آلن هست ولی به هر دلیلی هست جای دیگه آزارم نداده بود یا کمتر آزار دیده بودم. خلاصه که برام عجیبه که با این فیلم به این شکل حساس شدم.

طبق معمولا کارهای وودی آلن، حضور خودش به عنوان بازیگر برام نچسب بود و خیلی سخت تحملش کردم.

5/10

N99 - The Night of the Following Day - 1969

My Movie Challenge - 99 -  The Night of the Following Day - 1969

حقیقتا فیلم کسل کننده و بی ارزشی بود. آدم با خودش فکر می کنه چرا چنین چیزی ساخته شده. تمام زور خودم رو زدم بخاطر براندو هم که شده پای کار بمونم و شاید چیزی عایدم شد ولی بجز تمرین خمیازه و کشش دست و پا و روش های مختلف برای دوام آوردن، چیز دیگه ای نصیبم نشد.

فیلم یه سری عنصر درگیرکننده کم داشت که نمی تونم دقیقا بگم چی بودن ولی خالی از جذبه بود و به قول یارو گفتنی از اون فیلم هاست که فرداش اسمش رو هم یادتون میره.

خلاصه که وقت تلف کردن بود.

3/10

N98 - Beautiful Kate - 2009

My Movie Challenge - 98 -  Beautiful Kate - 2009

داستان خانواده ای که توی گذشته اتفاقات بدی براشون افتاده و دچار فقدان شدن و یادآوری خاطرات اون عزیزان از دست رفته و ...

سوژه فیلم کمی تا حدودی نامتعارف بود ولی طبیعتا حتی توی یک سوژه نامتعارف هم اینکه چقدر پرداخت خوب باشه تاثیرگذار هست و این فیلم به نظر من پرداخت نسبتا مناسبی داشت. بازیگری در سطح خوبی بود، عواطف به خوبی نشون داده میشد، روابط روایت خوبی رو پشتشون داشتن و تلخی و شیرینی داستان به نوع سینماتیک و دلپسندی ارائه شده بود.

نهایتا فیلمی نیست که بگم سال بعد بخاطر میارمش ولی در حد یکبار دیدن هم ارزشش رو داشت و از دیدنش راضی هستم.

سوفی لو هم زیبایی خاصی توی این فیلم داشت. دلم خواست بیشتر ازش فیلم ببینم ولی نمی دونم آیا کار خوب دیگه ای داره یا نه. باید بررسی کنم.

6/10

N97 - Videodrome - 1983

My Movie Challenge - 97 -  Videodrome - 1983

فیلم عجیب و یه مقدار دور از درکی بود. بدم نمیومد یه فضای غریب رو تجربه کنم و این فیلم اون مقوله رو به خوبی به رخ کشیده بود. دنبال کردن جیمز وود تو سناریوی عجق وجق این فیلم در نوع خودش متفاوت بود و این از اون فیلم هاست که میگن اگه High باشی بهتر می تونی درونش فرو بری یا تو اون حالت تجربه متفاوتی میشه.

روی هم رفته به نسبت باقی کارهایی که از دیوید کراننبرگ دیدم این فیلم رو در سطح پایین تری قرار می دم و حس می کنم اون وسعت و شگفت انگیزی باقی آثار کراننبرگ رو نداره. میشه دید و باهاش کنار اومد ولی اینکه مثل Dead ringers درگیر کننده باشه و تا مدت ها توی ذهن شما بمونه، نه. فیلم بسیار فراموش شدنی و ساده ایه.

5/10

N96 - The Last Duel - 2021

My Movie Challenge - 96 -  The Last Duel  - 2021

بخاطر جودی کومر سراغ فیلم رفتم.

اولین نکته اینکه بطور کلی اصلا میلی به دیدن  مت دیمون توی هیچ فیلمی ندارم و این بی میلی باعث میشه که گاها غافلگیر بشم و این دفعه هم با یکی از اون موقعیت ها مواجه شدم. از ابتدای فیلم آماده جبهه گرفتن بودم و دلم می خواست تو سر شخصی بزنم که کار انتخاب بازیگر رو انجام داده. البته که جودی کومر و آدام درایور رو دوست دارم، مشکل من فقط با مت بود ولی فیلم هرچی جلوتر رفت بیشتر تونستم بازی اون رو بپذیرم و در نهایت فکر می کنم انتخاب خیلی خوبی بوده و تمام تلاش خودش رو برای ایفای نقش خوب کرده بود.

دو نفر دیگه، جودی کومر و آدام درایور هم حقیقتا دلچسب بازی کرده بودند. خصوصا آدام درایور که قشنگ چشم رو سمت خودش می چرخوند و دلت می خواست هی بیشتر به شخصیتش بپردازن. کومر هم اصلا من رو مایوس نکرد و نشون داد که چرا این روزها علاقه خاصی به بازی اون پیدا کردم؛ وسعت بازی جذابی رو توی ادای دیالوگ، حرکات و همراهی با دیگر بازیگران فیلم داشت و نمره مثبت رو از من می گیره.

خلاصه که تیم بازیگری خوب بود و در کنارش داستان هم که پرداخت و چینش دلپسندی داشت و ایراد بخصوصی ندارم که به داستان بگیرم. چیزی که میخواست بیان کنه رو به خوبی بیان کرده بود و زوایا و روایت مختلف داستانی رو به نحو جالبی نشون داد.

7.3/10

N95 - Misery - 1990

My Movie Challenge - 95 -  Misery  - 1990

غافلگیری خوبی بود. چه از لحاظ داستان و نحوه پیشروی و اینکه چقدر مجذوب فیلم و فضای اون شدم، چه از لحاظ کیفیت بازیگری و روی هم رفته هرچیزی که واقعا فیلم رو دیدنی می کرد.

اینکه کتی بیتس بخاطر این فیلم اسکار برده اصلا عجیب نیست و با دیدن فیلم به راحتی میشه گفت که اون واقعا هم مستحقش بوده و خیلی عالی در نقش آنی عمل کرده بود. می شد به خوبی خودت رو توی موقعیت و جای اون نویسنده تصور کنی و ببینی که آنی چقدر چندش آور و ترسناکه. جیمز کان هم در نقش پل شلدون خیلی خوب همراهی می کرد و مکمل خوبی بود.

داستان طبق معمول کارهای اقتباسی خوش ساخت این شکلی، احساس خیلی خوب و نزدیکی رو به کتاب ارائه میداد، حس می کردی داری صفحات رو ورق می‌زنی و این چیز دلپذیریه. گرچه که همه توی اقتباس کتاب های مختلف موفق نیستن ولی حداقل اینجا تلاش کارگردان و فیلمنامه نویس جواب داده و حسابی فیلم باورپذیر از آب در اومده. تونسته به حسی که می خواد دست پیدا کنه، اون احساس ترس، یک داستان گیرا، دیالوگ های خوب و درگیرکننده و لحظات هولناک و غیرقابل پیش بینی. و روی هم رفته فیلم واقعا ارزش دیدن رو داشت و من از اینکه سراغش رفتم حسابی راضی ام.

7.1/10

N94 - Robinson Crusoe - 1954

My Movie Challenge - 94 -  Robinson Crusoe  - 1954

داستان که مشخص بود، مردی که به یه جزیره دورافتاده می رسه و باید حالا دوام بیاره.

نکته اول که کمی مضحک و عجیب بود این بود که امکانات زیادی رو تونست از کشتی به گل نشسته بدست بیاره. از انواع اقسام ابزار آلات گرفته تا جزئی ترین چیزهای بخصوص که واقعا آدم با خودش می گفت «آخه مگه ممکنه؟» و بعد سعی می کنی که ذهنت رو خاموش کنی و بگی حالا عیب نداره، به فیلم ایرادی نمی گیرم و فرض کنیم که واقعا تمام این ابزار رو تونسته بدست بیاره.

من کلا میدونستم قراره با چی روبرو بشم و فقط دلم میخواست تو همین فانتزی جزیره دور افتاده و خلوت و سکوت ماجرا فرو برم که فیلم نسبتا تونسته بود این حس رو القا کنه. بجز بخش دوم فیلم که یکم جنجال و هیاهو داشت. ابتدای فیلم هم که یه سری اتفاقات عجیب داشتیم، مثل جریان سگ ماجرا و البته باردار شدن گربه داستان که عجیب غریب بود.

نهایتا فیلم بدی نبود، با توجه به سال ساخت فیلم میشه گفت عمر نسبتا خوبی داشته و اصلا وارد مدار کسل کننده بودن نمیشه. بازیگر نقش اول هم در نوع خودش جالب توجه بود و تیپ و استایلش به فضای فیلم می خورد.

5.5/10

N93 - The Men - 1950

My Movie Challenge - 93 -  The Men  - 1950

ظاهراً که اولین فیلم براندو هست و توی فیلم هم بازی نسبتا خوبی داره. داستان درباره مردی که توی جنگ صدمه می بینه، فلج میشه و حالا باید با زندگی جدید خودش خو بگیره.

همین اشاره کوتاه به داستان و شخصیت کِن (با بازی براندو)  کافیه که حس کنیم این نقش جای بازی زیادی داره و یه بازیگر می تونه حسابی با چنین نقشی عرض اندام کنه. براندو هم خوب بود ولی شگفت انگیز نبود. احساس می کنم هنوز می تونست خیلی بهتر از اینها بازی کنه و جای کار داشته.

روی هم رفته فیلم یکم حوصله سر بر بود ولی بخاطر براندو میشه تحملش کرد.

5.5/10