N88 - Crimes and Misdemeanors - 1989

My Movie Challenge - 88 -  Crimes and Misdemeanors  - 1989

اَه پسر، عجب فیلم خوبی بود. نویسندگی اثر فوق العاده پرجلوه بود و حسابی به چشم میاد. هی با خودت تو طول فیلم میگی چقدر خوب این دیالوگ نوشته شده، چقدر چینش صحنه  دلپذیره، چه روند پیشروی باحالی. هی سرگرم تر میشی و هی کنجکاوتر و نهایت فیلم تحسین برانگیز بود.

با اینکه معمولاً طرفدار حضور خود وودی آلن توی فیلم هاش نیستم و به نظرم یکم نچسب هست ولی اینجا حضورش برام ملموس بود و مشکلی با حضورش نداشتم.

7.2/10

N87 - The Fly - 1986

My Movie Challenge - 87 -  The Fly   - 1986

در راستای شروع دیدن آثار دیوید کراننبرگ که فکر کنم خیلی کم ازش فیلم دیده باشم ...

فیلم حس مریض و جذابی داشت. هم داستان بگیر بود و هم سطح بازیگری دلچسب بود. جف گلبلوم رو خاطرم نیست جایی در این حد درخشان دیده باشم و در این فیلم واقعاً حسابی خوش درخشیده بود. مضمون فیلم ناخودآگاه یکم مریض و روانشناختی به نظر میرسه و حسابی میشد بیشتر از اینها هم باهاش بازی کرد ولی هر چی که بود برای این فیلم استاندارد به نظر می رسید. احساس پاستوریزه آثار دیگه رو نداشت و بعضی جاهای فیلم هم غیرقابل پیش بینی پیش رفت که این رو دوست داشتم.

6.5/10

N86 - Austin Powers in Goldmember - 2002

My Movie Challenge - 86 -  Austin Powers in Goldmember   - 2002

حجم Cameo و حضور ستاره های بخصوص درون فیلم واقعاً جالب توجه و خاص بود. یه جورایی من رو یاد ددپول جدید و برخی حضورهای غیرمنتظره درون اون فیلم انداخت. این نکته به خودی خود چیز بامزه ای درون فیلم بود و هر لحظه انتظار داشتم که ببینم دوباره کی قراره به داستان ورود کنه و نهایتا که فیلم هم تونست بود حس و حال دو شماره قبل رو به خوبی حفظ کنه و بعضی جوک های قدیمی رو همچنان ادامه دادند که البته به شکل خوش طعم این کار انجام گرفته بود و زیاد از حد اون رو نچسب نکرده بودند.

جدا از اون، من فکر می کنم همین سه شماره برای این سری کافی بوده ولی یه سری صحبت ها برای ساخت ادامه کار هم هست که اگه ساخته بشه، منتظر نظرات و نقدها می مونم و امیدوارم اگه قراره اینطور بشه، به شکل مناسبی اینکار رو بکنن و بازم بشه از دیدن فیلم لذت برد. طبیعتا از سال 2002 تا الان پاپ کلچر حسابی عوض شده و می تونن یه عالمه تغییرات جدید و روز به فیلم های آستین پاورز بدن.

5.8/10

N85 - Austin Powers: The Spy Who Shagged Me - 1999

My Movie Challenge - 85 -  Austin Powers: The Spy Who Shagged Me   - 1999

ادامه ای برای فیلم اول این سری که نسبتاً خوب ساخته شده و تم و حس و حال فیلم اول رو به خوبی ادامه داد. شوخی های فیلم بگیر و نگیر داشتن و نهایت جاذبه فیلم دو شخصیتی هست که مایک میرز بازی می کنه؛ دکتر ایول و آستین پاورز. و حالا شخصیت های دیگه ای که توی این شماره و شماره بعد، بازم خودش ایفای نقششون رو به عهده داشته.

حضور هدر گراهام برای من خیلی رنگ و نقشی نداشت و نسبت به بازیش و حضورش بی تفاوت بودم. میشد شخص خیلی بهتر و موثرتری رو وارد فیلم کرد. کسی که بتونه با شوخی های آستین بهتر بالا و پایین بشه و همراه و مکمل خوبی باشه.  روی هم رفته فیلم بدی واسه سرگرمی نیست و به نظرم جز آثار بامزه این شکل کمدی به حساب میاد.

5.5/10

N84 - Another Woman - 1988

My Movie Challenge - 84 -  Another Woman   - 1988

رابطه من یا آثار وودی آلن، رابطه عجیبیه، از این لحاظ که تا مدت ها نمی تونستم انس و ارتباطی با کارهاش برقرار کنم و حالا که اواسط دهه 30 خودم قرار دارم، به طرز عجیبی پذیرشم نسبت به نوع نوشتار وودی آلن بالاتر رفته و برام لذت بخش شده که پای یک کار از وودی آلن بشینم. بخاطر همینه که نشستم و دارم آثارش رو بطور کامل زیر و رو می کنم و تو ماه اخیر چند کار ازش دیدم که میشه گفت همه برام لذت بخش و حاوی اهمیت بودند.

این فیلم هم ارزش تماشا رو داشت و زمان فیلم طولانی نبود و میشد راحت نشست و تمامش کرد و کسل نشد. یه جور طراوت خاصی توی نوع چینش سکانس و دیالوگ های اثر نهفته ست که میشه تو باقی آثار آلن هم اون رو پیدا کرد.

6/10

N83 - A Dry White Season - 1989

My Movie Challenge - 83 -  A Dry White Season   - 1989

داستان آفریقایی های بی گناهی که ناخواسته پاشون به سیاست و جبهه های سیاسی باز میشه، خطر مرگ رو حس می کنن و افرادی که در تلاش هستند که این قشر رو نجات بدن و...

براندو نقش بامزه و باحالی توی این فیلم داشت. گرچه کوتاه ولی هر چقدر که حضور داشت برای من دیدنی بود و بخاطر لحظات شخصیت اون هم که شده حسابی با هیجان پای فیلم نشستم و از دیدن فیلم بگی نگی لذت بردم. صحنه های دادگاه فیلم بخاطر نوع شخصیت پردازی که فیلم داشت و نبوغ براندو ارزش دیدن داشتند و در کنارش موضوع فیلم هم، انسان دوستانه و جالب توجه بود. فکر کنم یکی از معدود جاهاییه که من دونالد ساترلند رو در نقش اصلی می دیدم. شاید زیاد از این بازیگر چیزی ندیدم که اینطور بوده ولی بهرحال اینجا بدک نبود ولی در عین حال، احساس می کنم جذبه شخصیتش باید بیشتر از اینها می بود و باید بیشتر ازش وسعت بازی می دیدیم.

سوزان ساراندون که رسماً ناپدید بود و حس می کنم برای این فیلم شاید صرفاً یک اسم بوده و شاید هم حتی اون زمان اسم مطرحی هم نداشته. بیشتر همون حضور براندو هست که چشم رو سمت این فیلم برمی گردونه و باقی ماجرا دیگه اهمیت زیادی ندارند. هر چی که بود من از دیدن فیلم نسبتاً راضی بودم.

6/10

N82 - Saving Face - 2004

My Movie Challenge - 82 -  Saving Face   - 2004

یه فیلم سطحی و معمولی در خصوص موضوع ارتباط فرای دوستی دو دختر (If you know what i mean) و کلاً چیز بخصوصی برای ارائه نداشت. صرفاً اینجا روی بُعد فرهنگ چینی های آمریکایی اون تمرکز داشت که انگار براشون پذیرش چنین چیزی سخت و دور از باور هست و این دو نفر باید با کلیشه های قدیمی و سنتی جامعه چینی سر و کله می زدن و Blah blah blah ... خلاصه که احتمالاً هفته بعد یادم بره که چنین فیلمی هم دیدم.

3/10

N81 - The Freshman - 1990

My Movie Challenge - 81 -  The Freshman   - 1990

فکر نمی‌کنم دلیلی جز بی پولی عامل این بوده باشه که براندو توی چنین فیلمی چنین نقشی رو پذیرفته باشه. یه نقش کاملا مشابه به دون کورلئونه توی پدرخوانده و اینبار در قالب نسبتا کمدی که همش میل داره ذهن شما رو به اون فیلم برگشت بزنه و یه جورایی از محبوبیت اون فیلم سواستفاده می‌کنه. شاید کس دیگه ای اون رو ادای احترامی به پدرخوانده بدونه ولی به نظر من که اینطور نبود و کلاً  مبنای آوردن یک شخصیت پدرخوانده طور اونم با هنرپیشگی براندو زیاد جالب نبود و به نظرم براندو انتخاب خوبی برای بودن تو این فیلم نداشته. در نتیجه تصور رو به این می ذارم که مثل فیلم سوپرمن حسابی نیاز به پول داشته و نقش رو پذیرفته. 

جدا از این موضوع، روند فیلم بدک نبود و سرگرم کننده پیش رفت. نهایتا قابل پیش بینیه و میشه فهمید داره چه اتفاقاتی توی فیلم می افته ولی واسه یکبار دیدن بگی نگی خوب بود. بازی ها معمولی بودن و داستان هم ساده.

چیز شگفت انگیزی توی این فیلم نیست.

5.5/10