N114 - Superbad - 2007

My Movie Challenge - 114 -  Superbad - 2007

فیلم عجق وجق ولی سرگرم کننده‌ای بود. نوع پیشروی داستان و دنبال کردن شخصیت های داستان و اینکه چطور قرار بود به هدف خودشون برسن باحال بود. بازی ها رو هم دوست داشتم، در حد یک فیلم معمولی کافی بود و خیلی بهتر از اینا نمیشد درش آورد. همه همون چیزی که انتظارش می رفت، جونا هیل همون جونای همیشگی، بیل هیدر، ست روگن و ... کلا بازی ها قابل پیش بینی ولی خب حس کمدی خوبی رو القا می کردند.

روی هم رفته واسه سرگرمی بد نبود.

6/10

N113 - Sleeper - 1973

My Movie Challenge - 113 -  Sleeper - 1973

اَه پسر، چقدر من از دیدن این فیلم لذت بردم و فراتر از هرچیزی موسیقی فیلم من رو گرفت. انتخاب موسیقی و سبک پیاده سازی موزیک روی صحنه ها یه احساس کلاسیک فوق العاده جذاب به فیلم داده بود و آلن رو بخاطر انتخاب این سبک موسیقی و پردازشی که ساندترک داشت تحسین می کنم. بجز اون موضوع فیلم هم واقعا درگیرکننده بود و تفاوت سوژه، فضا و پیاده سازی نوع سناریو در داستان فیلم حتی با مقیاس امروزی هم در نوع خودش خلاقانه بود و اون عنصرهای وودی آلن گوه ای که توی فیلم گنجانده شده بود، چه از نوع دیالوگ گویی، چه چینش صحنه واقعا دلبرانه مخاطب رو جذب خودش می کرد.

نهایتا در این حد فیلم رو دوست داشتم که حتما اون رو جز بهترین آثار وودی آلن قرار می دم و میگم که شاید بعد از فیلم Whatever Works این محبوب ترین فیلمم از وودی آلن بوده باشه. حداقل از لحاظ شخصی خودم بیشتر این فیلم رو پسندیدم و اون رو نزدیک به دلم می دونم. از اون جمله فیلم هاست که دلم می خواد تو آینده بازم بیام و پلیش کنم و فقط با خیال ریلکس همینجوری نگاش کنم. حتی سبک بازیگری آلن هم اینجا خوشایند بود و میشد با کارش ارتباط گرفت.

7/10

N112 - Shameless - 2012

My Movie Challenge - 112 -  Shameless - 2012

داستان خواهر و برادری که مشکلات بخصوصی توی زندگیشون دارن و ارتباطی که با هم دارن رفته رفته پیچیده تر میشه.

فیلمی بی نهایت معمولی و فاقد اهمیت. چیز خاصی برای ارائه نداشت. من معمولا با دیدن سوژه نامتعارف مشکلی ندارم و بلدم ذهنم رو از فانتزی و حقیقت تفکیک بدم و دچار انزجار و تهوع نشم. ولی بهرحال کیفیت ساخت فیلم و داستان کار فاقد ارزش بود و چیزی برای ارائه نداشت.

3/10

N111 - Mikey and Nicky - 1976

My Movie Challenge - 111 -  Mikey and Nicky - 1976

داستان مردی به اسم نیکی که داره از دست مافیا فرار می کنه و میره سراغش دوستش، مایکی و ...

بعد از دیدن فیلم وقتی دیدم یکی دو جا از این فیلم به عنوان یکی از بهترین فیلم های دهه نام برده بودند واقعا شگفت زده شدم. آخه تحمل این فیلم واقعا سخت بود و من به زحمت تونستم تا آخر ببینمش. بازی ها واقعا روی مخم بودن و داستان بی نهایت معمولی و پیش پا افتاده بود و هیچ چیز خارق العاده ای درون فیلم نبود.

رسما دلم نمیخواست تا انتهای فیلم رو تماشا کنم ولی دیگه از اواسط فیلم به حالت مولتی تسک گفتم بیخیال و گذاشتم پلی بشه و به انتها برسه.

نهایتا واقعا کسل کننده و معمولی بود.

3/10

N110 - Daddio - 2023

My Movie Challenge - 110 -  Daddio - 2023

از جمله سبک فیلم‌هایی که خیلی دوست دارم بیشتر توی هالیوود ببینم. تو دهه های مختلف هم گاهی تکرار میشه و چنین چیزی، فیلمی با یک لوکیشن ساخته میشه. حالا این رو نمیشه لزوما یک لوکیشن دونست ولی خب کلا منظورم متمرکز بودن به یک محیط هست‌. مثلا تو این سبک فیلم موردعلاقه من که اتفاقا توی ۱۰ فیلم برتر عمرم هم هستش، Rope از هیچکاکه که خاصیت تئاترگونه زیبایی درون خودش داره و واقعا از دیدنش به وجد میام.

مکالمات این فیلم هم خوب و لذت بخش بود. از صفر شناختن دو شخصیت و گریز زدن به خاطرات و اتفاقاتی که تو زندگیشون رخ داده دلنشین بود. برای من هم قطعا این فیلم بهترین فیلمی بود که از داکوتا جانسون دیدم. احساس می کنم اینجا تونست وسعت بازیگری خوبی رو از خودش نشون بده و حتی فکر می کنم اگه در آینده انتخاب های مناسبی داشته باشه بازم می‌تونه خودی نشون بده.

فیلم خوب و جالب توجه ای بود.

6.5/10

N109 - The Chase - 1966

My Movie Challenge - 109 -  The Chase - 1966

یک زندانی از زندان فرار می کنه و همه به ترس و واهمه می افتن و از طرفی کلانتر می خواد اون رو زنده دستگیر کنه و دنبال کمک بهشه.

واقعا نمیدونم چه احساسی نسبت به این فیلم دارم. بس که بالا و پایین داشت و هی سمتش کشیده شدم و هی نسبت بهش سرد شدم موندم اصلا چطور بهش نمره بدم. مثلا بازی براندو خوب بود ولی حضورش کم بود؛ یا یه جاهایی حس می کردی عجب داستان خوبی تو فیلمه و بعد یه مشت صحنه عجق وجق کلاسیک غیرقابل تحمل جلوت سبز میشد، دیالوگ های نچسب، چیزایی که واقعاً عمر خوبی نداشتن و تو طول زمان نتونستن دوام خوبی داشته باشن. رقص های توی مهمونی عجیب غریب بودن. آدم با خودش میگه مگه قرار نیست اینا آدم های نرمال اجتماع باشن؟ آخه این دختر چرا داره خودش رو اینقدر عجیب پیچ و تاب میده. والا بلا این سبک رقص نیست و این دیگه زیاد از حد غیر عادیه.

داستان بدک پیش نرفت و رابرت ردفورد جوان هم اینجا چهره و سیمای باحالی داشت و در کنار براندو خوب به چشم می اومد. تیم بازیگری بدک نبود ولی اگه یه سری عنصرهای عجیب غریب توی فیلم نبود، حتماً برام فیلم خاطرانگیزتری میشد اما در نهایت می تونم بگم که برای یک بار دیدن بدک نبود و دیگه نهایتا اگه مایلید کارنامه براندو رو تکمیل کنید سراغش برید وگرنه که هیچ.

6/10

N108 - Last Night - 1998

My Movie Challenge - 108 -  Last Night - 1998

دنیا قراره تا چند ساعت آینده تمام بشه ...

فیلم متفاوت و جالبی بود. کل ایده اولیه فیلم هی آدم رو دنبال خودش می کشوند و دلت می خواست بیشتر توی محیط باشی و ببینی توی چند ساعت آینده که قراره دنیا به پایان برسه چه اتفاقاتی قراره رخ بده و شخصیت ها چه کارهایی رو انجام می دن. و بعد همیشه این سناریو هم وارد ذهن خود انسان میشه که «اگه من توی چنین شرایطی بودم چیکار می کردم و چه برنامه ای برای چند ساعت آخر خودم توی این دنیا دارم؟»

و البته که این افراد شاید خوش شانس بودن که می دونستن کی قراره دنیاشون پایان پیدا کنه؛ واسه انسان های واقعی و دنیای حقیقی اینطور نیست و درست وقتی که ما داریم زندگی عادیمون رو می کنیم با یک حادثه یا یه شکل غیرقابل پیش بینی جونمون رو از دست میدیم و شاید آخرین کارهایی که انجام دادیم کارهایی نباشه که حتی از نظرمون کار مفیدی بوده باشند ولی بهرحال مرگ تو زندگی واقعی این شکلیه. واسه همین میگن قدر لحظات رو باید دونست و گرچه این جمله هم شعاری بیش نیست ولی حقیقت اینه که هر کدوم ما یک روز با مرگ روبرو می شیم و چطور و کی رخ دادنش مشخص نیست.

بهرحال فیلم سرگرم کننده و باحالی بود و من حتی تونستم با بازی ساندرا اوه هم کنار بیام که معمولا این اتفاق نمی افته و با این بازیگر میونه خوبی ندارم.

6.3/10

N107 - The Young Lions - 1958

My Movie Challenge - 107 -  The Young Lions - 1958

داستان سه جوون، یکی آلمانی و دو تا آمریکایی در برهه جنگ جهانی دوم

فیلم خوش ساخت و جذابی بود. از لحاظ داستانی و شاخ و برگی که توی فیلم بود، خیلی خوب تونسته بودن که داستان رو از این گوشه به اون گوشه ببرن و هر بخش از داستان که بصورت مجزا نمایش داده می شد واقعا ارزش دنبال کردن داشت و من واقعا دلم می خواست بدونم هر کدوم از این داستان ها چه سرانجامی پیدا می کنه و در نهایت چطور قراره این داستان های متفاوت بهم متصل بشن که نهایتا هم واقعا به شکل دلچسبی این اتفاق افتاد و از نحوه پیشروی و پایان بندی فیلم رضایت خیلی خوبی داشتم.

بازی ها رو بخوام درجه بندی کنم قطعا برای من مارلون براندو حرف اول رو میزنه که البته با لهجه آلمانی که به شخصیتش دادن یه کوچولو مشکل داشتم ولی بازم نهایتا جذبه و پرستیژ براندو مانع از این می شد که کشش فیلم پایین بیاد. سبک ادای دیالوگ و ایفای نقش براندو توی فیلم واقعا لذت بخش بود.

دین مارتین بگی نگی خوب بود، انتظار داشتم خیلی بهتر باشه و به نظر من بین اون و نفر سوم،  مونگامری کلیف بهتر تونسته بود خودش و قابلیت هاش رو به رخ بکشه. چالش های شخصیت خودش رو به شکلی عالی به تصویر کشیده بود و از عهده ایفای نقش به خوبی بر اومده بود. نهایتا دین مارتین هم مکمل خوبی واسه کلیف بود.

روی هم رفته فیلم با ارزشی بود و از دیدنش لذت بردم.

7/10