My Movie Challenge - 19 - Am I Ok

My Movie Challenge - 19 - Am I Ok? - 2022

تاریخ تماشا : 1403/03/19

ساعت تماشا : 07:00 الی 09:00

گمونم از سر میل به دیدن یک guilty pleasure دیدمش و انتظار چیز متفاوتی رو داشتم. فیلم ملو و سطحی و فراموش شدنی بود. من طرفدار داکوتا نیستم و نه از لحاظ اندام و نه بازیگری میلی بهش ندارم ولی می تونستم تصور کنم که در نقش یک زن هم جنس گرا می تونه باورپذیر به چشم برسه. بخاطر لطافتی که در ظاهرش داره.

بهرحال داستان خیلی سطحی و معمولی بود و بعضی جاها از شدت بی محتوا بودن صحنه، برخی دیالوگ ها رو رد کردم تا به جاهای مثلا مهم داستان برسم. پوستر فیلم به نظر من خیلی عجیبه که حالا مهم نیست.

روی هم رفته رضایت بخش نبود. (4/10)

My Movie Challenge - 18 - The Wind and the Lion

My Movie Challenge - 18 - The Wind and the Lion - 1975

تاریخ تماشا : 1403/03/09

ساعت تماشا : 07:00 الی 10:20

قطعا جاذبه اول این فیلم برای من حضور شان کانری بزرگ در نقش این دزد صحرایی بود؛ برام خیلی کنجکاو کننده بود که ببینم چطور در نقش یک عرب ایفای نقش کرده و گرچه که طبق معمول لهجه اش و گویش و تن صداش واضح و نرمال بود ولی بطرز عجیبی نقش رسولی رو باورپذیر ایفا کرده. عجیب ولی قابل انتظار از چنین بازیگر با ابهتی. شان کانری قدرت نمایش و ایفای نقش بالایی داره و این فیلم مثال بارزی برای این حرفه و به خوبی این حرف رو تصدیق می کنه. هنرمندانه نقش رو ایفا کرده بود و من واقعا حس می کنم بار سنگینی از فیلم روی دوش شان بوده. این از اون جور موقعیت هاست که با قاطعیت میشه گفت بازیگر اول فیلم رو حمل می کنه و به پیش می بره و سینما رو پر از تماشاچی می کنه.

باقی بازیگرها و بازیگرهای فرعی هم خوب بودن و رضایت بخش برای کانری نقش مکمل رو ایفا می کردند. محیط فیلم خیلی دلچسبه؛ گرچه صحرا و خشک بود ولی بهرحال متفاوت بود و نوع صحنه آرایی، طراحی لباس و انفجارها و جنگ ها و مبارزات؛ همه و همه حس و حال با ابهتی به فیلم داده بودند و فیلم از این لحاظ درخور تحسینه.

موسیقی هم حس کلاسیکی تو زمینه ملموس بودنش با محیط صحرا داشت که نکته خوبیه. یه مقدار توی تحقیق روی زبان عربی و کلام کارکترهای فرعی کم گذاشته بودند که این یه چیز عادی توی اون سال ها بوده و خیلی وقتی پاش صرف نشده بوده. خیلی هم اهمیتی نداره و از هدف فیلم به دوره.

روی هم رفته کار لذت بخشی بود و می تونم به راحتی اون رو یکی از کارهای خاطرانگیز شان کانری بدونم؛ فیلمی که در اون نقشی کاملا متفاوت رو ایفا می کنه و وسعت بازیگری خودش رو به رخ می کشه. (7.5/10)

My Movie Challenge - 17 - Another Round

My Movie Challenge - 17 - Another Round - 2020

تاریخ تماشا : 1403/03/08

ساعت تماشا : 07:00 الی 10:00

یادمه دو سال پیش نشستم پای دیدن این فیلم و نتونستم از 20 دقیقه جلوتر برم. تقصیر فیلم نبود و بیشتر به این خاطر بود که تمرکز مناسبی تو اون دوران نداشتم و نمی تونستم درست فیلم ببینم. خصوصا چنین فیلمی که یه جورایی در عین آروم پیش رفتن، حال و هوای بخصوص خودش رو داره و نیاز به این داره که توجه ات رو به فضای فیلم بدی.

خوشبختانه ایندفعه با حس و حال بهتری پای دیدنش نشستم و گرچه بعضی جاها حس کردم فیلم یکم کند شده ولی روی هم رفته لذت بردم و به نظرم ایده و نحوه پیشروی جالب و معقولی داشت. و خب البته که دیدن مد میکلسن برای من هیجان انگیز بود. از زمان سریال هانیبال از طرفداران پر و پا قرصش بودم و دوست داشتم یه فیلم به چنین سبک و سیاقی ازش ببینم. انصافا هم بازیگر خوبیه و دنبال کردن کارش ارزشمنده.

ایده و فکر پشت فیلم متفاوت بود و برام عجیب نیست که قصد ساخت بازسازی آمریکاییش توی سر ملت افتاده. گرچه که به نظر من همین فیلم به قدر کافی خوب بود و آمریکایی کردن فضای اون خیلی چیزا رو عوض می کنه و خیلی میلی به دیدن استریوتایپ های همیشگی هالیوود توی چنین فیلمی ندارم. فضای دارک فیلم رو از بین می بره.

در هر صورت فیلم جالبی بود و درس عبرت خوبی هم درونش نهفته ست. میشه ازش پند آموخت و یا میشه صرفا برای سرگرم شدن سراغش رفت. (7/10)

My Movie Challenge - 16 - State of Grace

My Movie Challenge - 16 - State of Grace - 1990

تاریخ تماشا : 1403/03/07

ساعت تماشا : 07:00 الی 11:00

That was an amazing hidden gem to say the least

واقعا عبارت Hidden gem درخور این فیلم هستش. چه فیلم خوب، دیدنی و جذابی بود. چه بازیگرای معرکه ای رو به عنوان بازیگرای اصلی داشت؛ افرادی که شاید اون زمان کسی ابرستاره محسوبشون نمی کرده ولی اگه تو زمان حال به فیلم نگاه کنید، با دیدن اسم هایی مثل شان پن، اد هریس و گری اولدمن فورا به دیدن فیلم تمایل پیدا می کنید. و تازه بماند که همه هم در نقطه اوج ظاهری و جوونی خودشون بودند. مثلا دیدن گری اولدمن با چنین تیپ و چهره ای با اون موهای بلند و البته شخصیتی که بهش داده بودن و اون روانی بازی های مختص خودش واقعا آدم رو یاد فیلم لئون می ندازه و جدا از اون وسعت بازیگری این بازیگر رو هم به خوبی به رخ می کشه. نشون میده که گری چقدر بازیگر خوبیه و چه انتخاب خوبی واسه شخصیت جکی بوده. حقیقتا از حضورش لذت بردم و بار سنگینی واسه فیلم بود.

شان پن همیشه برای من بازیگر خوبی محسوب می شده و همیشه نسبت به دیدن فیلم هاش تمایل داشتم. اینجا هم در نقش یک پلیس مخفی واقعا خوب عمل کرده بود و در کنار این دو نفر، اد هریس هم که دیگه نور علی نور بود و من از زمان دیدن Westworld علاقه قلبیم به این بازیگر دو صد چندان شده. هر جا می بینمش حس خوبی نسبت بهش پیدا می کنم و توی این فیلم به طرزی عالی تونسته بود یک شخصیت سرد و رئیس مابانه از خودش به نمایش بگذاره. حضورش میل گری اولدمن وزنه سنگینی واسه فیلم محسوب میشه و به خوبی توی نقش خودش فرو رفته بود. جای تحسین داشت.

شما تصور کنید فیلم چقدر خوب پردازش شده بود که حتی بازیگری مثل جان سی ریلی هم توی نقش استیو خوب به نظر میرسه؛ بازیگری که من به شخصه هیچ جا دوسش نداشتم و ازش خوشم نمیاد. ولی اینجا حتی می تونید باهاش احساس همذات پنداری کنید و باهاش انس بگیرید. 

و البته در کنار این بازیگرهای مرد، دیدن رابین رایت که من متاسفانه House of cards رو ازش ندیدم، جالب توجه بود؛ واقعا بازیگر زن زیبایی بود و تعاملش با شخصیت شان پن توی فیلم جذاب شده بود. سکانس های عصبانیتش یا صحنه های رومانتیکی که بینشون بوجود می اومد واقعا دیدنی بودند و قدرت بازیگری بالایی داشت. به نظرم واقعا انتخاب خوبی واسه نقش کاتلین بود و به نحو احسن کار خودش رو انجام داده بود. اینجا و دیدن نوع بازیش باعث شد به دیدن سریال House of Cards تمایل پیدا کنم.

داستان و نحوه پیشرویش رو دوست داشتم. چیزی بود که دلم می خواست رخ بده و یک ربع آخر فیلم واقعا پر از هیجان و استرس و کنجکاوی بود. چیزی که به خوبی مخاطب رو دنبال خودش می کشونه و از این لحاظ فیلم رو تحسین می کنم.

روی هم رفته با هیچ انتظار و شناختی سراغ این فیلم رفتم و به بهترین نحو غافلگیر شدم و احتمالا بتونم اون رو بهترین فیلم چند وقت اخیر خودم خطاب کنم. چون واقعا از دیدنش لذت بردم و خصوصا لیست بازیگران فیلم و هنرنمایی‌شون حسابی باب میلم بود. (8.3/10)

My Movie Challenge - 15 - You'll Never Get Rich

My Movie Challenge - 15 - You'll Never Get Rich  - 1941

تاریخ تماشا : 1403/03/06

ساعت تماشا : 07:00 الی 09:00

گاهی فراموش می کنم که چقدر موزیکال دوست دارم و چقدر نوجوونی خودم رو پای دیدن آثار موزیکال گذروندم. ذوق و شوق زیادی که پای دیدن حرکات فرد آستر و جین کلی بدست میارم همیشه برام تعجب برانگیزه. به شخصه جین کلی رو بیشتر دوست دارم ولی هیچوقت نمی تونم از مهر و صفای تیپ و شخصیت فرد هم بگذرم و البته اینکه فن و قدرت اجرای یک موزیکال تر و تمیز رو همیشه در خودش داره. 

تو این فیلم ابتدای کار حس کردم یه سری قطعات موزیکال ناموزون و یا عجیب هستن ولی فیلم هرچی جلوتر رفت، قطعات هماهنگ تر و جذاب تر شدن. خصوصا تیکه ای که فرد توی سلول به تنهایی می رقصید و بقیه سربازها نگاش می کردن و البته قطعه آخر که مربوط به عروسی بود و حسابی جالب توجه کار شده بود. یه سری حرکات توی اون قطعه واقعا چشم من رو گرفتن و لذت بردم.

سبک بازیگری آستر طبق معمول با درونمایه یک انسان شیرین و مهربون همراه بود. یه سری عنصرهای مربوط به خیانت توی داستان کار گنجونده شده بود که خیلی دوست نداشتم ولی برای پیشروی داستان و بالا و پایین کردن سناریو وجودشون ضروری بود و ایرادی بهش وارد نیست. 

و لوکیشن ها هم چون از یه جای فیلم به سمت محیط نظامی رفت، کمی متفاوت با موزیکال های دیگه فرد شده بودند و حتی توی قطعات موزیکال هم از بعضی حرکات نظامی استفاده شده بود و به قولی از فضای حاکم بهره موزیکال برده بودن که بازم نکته خوبی بود. قبلا فکر کنم یکی دو فیلم از ریتا هی‌ورث دیده بودم که یکیش رو خاطرم هست و اسمش Cover girl بوده. ولی بهرحال حضور ریتا هم خیلی دلربا و دلچسب بود و به نظرم انتخاب خوبی برای نقش مقابل فرد بوده. زوج خوبی رو تشکیل داده بودن و سوءتفاهم های درون داستان با حضور این دو شخصیت بامزه شده بودند.

روی هم رفته موزیکال خوبی بود و ارزش دیدن رو داشت. (7/10)

My Movie Challenge - 14 - The Invention of Lying

My Movie Challenge - 14 - The Invention of Lying  - 2009

تاریخ تماشا : 1403/03/05

ساعت تماشا : 07:00 الی 16:00

سوژه ای که می تونست صرفاً یک آیتم کوتاه توی SNL باشه و به همون اکتفا بشه و وسعت داده نشه، اینجا به یه مدت طولانی بهش پرداخته میشه و آیا این نتیجه خوبی داشته؟ نه. و لزوماً نمیشه گفت که نتیجه بدی هم داشته. سرگرم کننده بود ولی در نهایت چنین سوژه ای کشش یک فیلم سینمایی کامل رو نداشته.

ولی خب بخاطر ریکی هم که شده فیلم رو تا آخر دیدم. و بخش حضور ریکی رو دوست داشتم. تاثیر افکار و اعتقادات ریکی رو هم میشه توی سرتاسر فیلم مشاهده کرد و دید که اون دستی روی نحوه پیشروی داستان داشته که با توجه به اینکه اسمش توی لیست کارگردان و سازنده فیلم هست، طبیعی به نظر می رسه.

روی هم رفته فیلم سختی واسه تماشا نبود و واسه روزی که خیلی حال خوبی نداشتم، بد نگذشت. (5.5/10)

My Movie Challenge - 13 - Godzilla Minus One

My Movie Challenge - 13 - Godzilla Minus One  - 2023

تاریخ تماشا : 1403/03/02

ساعت تماشا : 12:00 الی 16:00

نکته ای که متوجه شدم اینه که من خصوصاً توی خونه حس مولتی تسک بدی بهم دست میده و نمی تونم درست روی فیلم متمرکز بمونم. در صورتی که باقی فیلم های اخیری که دیدم همه خارج از خونه بودن و تونستم با تمرکز و توجه کافی ببینمشون. بهرحال با وجود نداشتن تمرکز کامل روی این فیلم، باز هم جلوه های بصری زیبای اون رو دوست داشتم؛ زبان زیبای ژاپنی مثل همیشه حس فوق العاده ای به محیط پیرامون سکانس ها میده و حتی یه جاهایی یکم عجیب غریب به گوش می رسه. داستان گروچه درونمایه ای تکراری داره ولی خب وقتی بخوایم بهش نگاه کنیم، می بینم تمام داستان ها درونمایه ای تکراری دارند و این چیز جدیدی نیست و یا چیزی نیست که بخاطرش بشه فیلم رو شماتت کرد.

روی هم رفته اونقدر هیجانی که فیلم میل داشت به من تزریق کنه رو دریافت نکردم و نسبتاً راضی بودم. فیلمی نیست که دوباره پای دیدنش بشینم و کلاً سبک و سیاقش کمی از سبک موردعلاقه من دوره. ولی خب چون دیدم منتقدین بهش نمره خوبی دادن، دلم خواست حداقل امتحانش کنم و ببینم آیا مجذوبش میشم یا نه.

درباره بازیگرها و موسیقی حرف بخصوصی ندارم و صرفاً نرمال بودند. (6/10)

My Movie Challenge - 12 - A fistful of Dynamite

My Movie Challenge - 12 - A fistful of Dynamite  - 1971

تاریخ تماشا : 1403/03/01

ساعت تماشا : 07:00 الی 11:00

ترکیب سرجیو لئونه و انیو موریکونه؟! دیگه چی واسه اینکه یک فیلم خوب بشه و ارزش دیدن پیدا کنه، نیاز داریم؟ جوگیرانه بخوام بگم میگم رسماً هیچی ولی خب قطعا منطقیش اینه که این دو عنصر باید در کنار بقیه عنصرهای خوب جا داده بشن و همه چیز مناسب باشه. که بود و خدا رو شکر فیلم حسابی سرگرم کننده ای بود. و حتی با مدت زمان ۲ ساعت و ۳۶ دقیقه ای، باز هم از کسل کنندگی به دور بود و این نکته خیلی جالبی واسه من بود. خیلی روون و دلنشین پیش می رفت و حتی بعضی جاهاش من با خودم فکر کردم که «چه وسترن حال خوب کنیه» نه اینکه کشت و کشتار درون فیلم حال من رو خوب کرده باشه ولی تم و حس حاکم بر فیلم ناخودآگاه احساس جالبی بهم می داد و این برام درخور توجه بود.

جیمز کوبورن و راد استایگر در عین متفاوت بودن، زوج خیلی جالبی شده بودن و فیلم رو به خوبی روی دوش خودشون حمل می کردن. خوان از همون ابتدا در عین هرزگی و داغون بودنش از لحاظ سطح فکری خودش رو یه جورایی تو دل بیننده جا می کنه و در مقابل جان هم از همون لحظه ورودش و انفجارهایی که به راه انداخت، سطح باحال بودن شخصیتش رو به رخ کشید و بعد تصور این دو شخصیت در کنار هم دیدنی می شد.

لمس و تاثیر موریکونه روی فضای حاکم بر فیلم حقیقتا مثل همیشه خاطرانگیزه. انگار که موریکونه یک جادوگری باشه که پای ساخت معجونه و در انتهای ساخت معجونش همیشه یک قطره از عصاره خاص خودش که فیلم رو خاطرانگیز می کنه رو توی معجون می ریزه. عصاره ای که هیچ موزیسینی مثل اون بهمراه نداره و واقعا قدرت خاطرانگیز کردن یک فیلم صرفا با تکیه بر موسیقی هنر بزرگیه که موریکونه از پسش برمیاد و من حقیقتا این استاد بزرگ رو ستایش می کنم.

سرجیو لئونه در نقش فیلمنامه نویس و کارگردان کار سنگ تمام گذاشته بود و در کنار نحوه چینش سکانس ها و فیلمبرداری و دیالوگ ها و هر گونه موضوعی که مرتبط به کارگردان می شد، می شد خاص بودن این وسترن رو مثل دیگر وسترن های سرجیو متوجه شد. واقعا وقتی لئونه وسترن می سازه، می دونید که یک کاربلد و حرفه ای این کار رو کرده و از همون لحظات اول این فیلم و زوم شات هایی که روی صورت اون افراد مرفه توی کاروان داشتیم تا هر گونه بازی که در ادامه با شخصیت ها و داستان فیلم داشتیم همه و همه دلچسب بودن. براوو سرجیو و احسنت بر تو که حقیقت استاد بی بدیلی در عالم سینما بودی. 

من در هر صورت فیلم رو دوست داشتم و گرچه داستان فوق العاده ساده بود ولی نیازی نیست در این مورد سخت بگیرم و با خیال راحت خودم رو غرق در دیدن این فیلم کردم و حسابی از دیدنش لذت بردم. (7/10)