Hajime no Ippo - 54 - FistsOfTheChamp

Hajime no Ippo - 54 - FistsOfTheChamp
Best birthday ever

--

--

Hajime no Ippo // That Epic Classic Anime

Hajime no Ippo // That Epic Classic Anime

ماراتون 4 روزه من

انیمه ای کلاسیک و متفاوت! Hajime no Ippo انیمه ای که دید شما رو نسبت به بوکس عوض میکنه! وقتی انیمه رو به من معرفی کردن، این جمله بیشتر از همه پررنگ بود: "اگه به بوکس هم علاقه ای نداری و حتی یکی از قوانین ساده بوکس رو هم نمیدونی، باز هم از این انیمه خوشت میاد" وقتی این جمله رو شنیدم، زیاد اونو جدی نگرفتم و فقط تصور رو به فن بوی بودن و تعصبی بودن فرد مورد نظرم در مورد انیمه گذاشتم. جدا از این مورد با دیدن آرت و فضای انیمه و علاقه قبلی که به محیط های انیمه های کلاسیک داشتم، میدونستم که اگه بوکس انیمه رو کنار بذارم، میتونم از دیدنش لذت ببرم. ولی خوب بعد از دیدن چند اپیزود به راحتی متوجه شدم که تمام تمرکز انیمه روی بوکس و پیشرفتیه که کارکترهای انیمه در طول زمان در بوکس به دست میارن اما این تمرکز روی بوکس به بهترین شکل ممکن انجام شده بود؛ تمرین هایی که کارکترها برای موفقیت و بردن انجام میدن، افکارشون و خواسته هایی که از بوکس داشتن، رابطه های دوستانی که از بوکس ریشه میگیره! درسته، این یه انیمه ورزشی ساده نبود و مسیر رسیدن یک پسر ساده به نام ایپو به هدف های بزرگش رو نشون میداد. خیلی بیشتر از اون چیزی که فکر میکردم، حرف برای گفتن داشت. تو نگاه کُلی اولیه، دیدن 75 اپیزود پر از بوکس و مشت های سنگین و تمرین های مداوم برای موفق شدن تو مسابقه بعدی، خسته کننده به نظر میرسید ولی Hajime no Ippo این تجربه رو به تجربه ای لذت بخش و بی نهایت سرگرم کننده تبدیل کرد.

کارکترها، پرداخت عالی داشتند. بوکسور هایی که یکی بعد از دیگری از راه میرسیدن و گذشته ای که از زندگی اونا نمایش داده میشد، احساساتشون، هدف اونها و دلیل اینکه میخوان به موفقیت بالایی در بوکس برسن! گاهی گذشته ای که از بوکسورها نمایش داده میشد، خیلی تلخ به نظر می اومد و حتی بیننده برای تشویق کردن شخصیت اول و برنده شدنش به تردید می انداخت. بهرحال این قدرتی بود که در کارکترپردازی فرعی انیمه اعمال شده بود. تمام طول انیمه بجز یک کارکتر که اونم تو آخرین اپیزود ها اضافه شد، کارکتر اعصاب خورد کن و غیرقابل تحملی برای من وجود نداشت. همه خاصیت های مثبت خودشون رو داشتند، از ماشیبا و خشونت اولیه و طنزی که بعدها به کارکترش اضافه شد بگیرید تا تاکامورای بزرگ و خرس کُش! همه خوب بودند. تقابل کارکترها، رابطه های دوستانه و دشمنانه ای که با هم داشتن و نمایش داده شد، واقعا خوب بود و روی هم رفته از لحاظ کارکتر، انتظاری باقی نمیمونه که بی جواب باقی مونده باشه. رابطه ایپو با رقیب هاش هر کدوم متفاوت تر از دیگری به نمایش کشیده میشد، رابطه ای که با میاتا و شروع ملاقاتشون داشت، سندو، وُلگ، ایجی و ...

دوبلورها، مسلما یکی از مهم ترین نکات موفقیت هر انیمه ای هستن! Hajime چیزی در این زمینه کم نداشت، اونا حتی از دوبلور GTO ــ Takagi, Wataru دوبلور اونیزوکا سنسی استفاده کرده بودن که یه جور کانکشن دوست داشتنی بین دو انیمه میسازه. Utsumi, Kenji یکی دیگه از دبلورهای خوب انیمه بود، تجربه بالاش در تقابل با دوبلورهای دیگه اینجا کاملا به چشم میومد. (واقعا حیف که دیگه بین ما نیست) برای شخصیت اول داستان، ایپو، Kiyasu, Kohei رو انتخاب کرده بودن، من تا بحال چیزی ازش ندیده بودم ولی حس میکنم صداش به ایپو میخورد و نقص آنچنانی نداشت. گفتنی راجع به دوبلورهای انیمه زیاده و لازم نیست چیز خاص دیگه های اضافه کنم بجز اینکه توانایی همه این دوبلورها بود که کارکترها رو باورپذیر و دوست داشتنی و گاهی تنفر آمیز کرده بود.

وقتی بعد از دیدن انیمه خوب، یک نگاه به عقب بندازید، همیشه نکات مثبتی هستند که بیشتر از همه در ذهن شما باقی موندن! یکی از اون نکات پررنگ تو این انیمه واسه من، مبارزات اون بود، مبارزاتی که جذابیت فوق العاده داشتن؛ ناک داون ها، ناک اوت ها، بیهوش شدنها، فینت ها، استایل های متفاوت مبارزه، زنگ های پایان راندی که بی موقع به صدا در می اومد، شمارش های 1 تا 10 داور و خیلی چیزای دیگه که تو انیمه وجود داشت. خلاقیت مبارزات در سطح خیلی خوبی بود و غیرقابل پیش بینی بودن، همیشه وجود داشت. هر کدوم از مبارزات، فضای خاص خودشو داشت، آماده سازی که قبل از اونا انجام میشد، گاهی چند اپیزود به درازا میکشید و هیجان کار رو چندبرابر میکرد و لحظه ای که دو بوکسور وارد رینگ میشدن! حالا لحظه ای بود که همه تماشاگرا انتظارش رو میکشیدن!

نمیشه این انیمه رو دید و هیچ اشاره ای به طنز نابش نکرد. در عین جدی بودن و صحنه های بوکس زیاد انیمه، اونقدر صحنه طنز خنده دار خوب وجود داره که میتونه هر کمدی دوستی رو راضی از پای انیمه بلند کنه. به مرور زمان و هر جلوتر میریم، کارکترها هر کدوم قابلیت خاصی در خندوندن بیننده پیدا میکنن. اپیزود های خالی از بوکس انیمه که تعدادشون محدوده، به هیچ وجه نقطه ضعفی برای انیمه محسوب نمیشد! دلیل اون استفاده عالی از کمدی خوب در فضای اپیزود هاست، رودرویی های باحال چهار کارکتر اصلی همیشه طنز خودشو بهمراه داره، حتی گاهی در جدی ترین صحنه ها هم، تاکامورا میتونه ما رو بخندونه، اونم با یه جمله خیلی ساده! کمتر پیش میاد که کارکتری رو به چشم طنز و کاریکاتور وار ببینید و باز هم ابهت زیادی در وجودش حس کنید ولی تاکامورا به راحتی به چنین کارکتری تبدیل شده بود. یکی از مهمترین نکات قوی بودن انیمه در قسمت طنزش، استفاده عالی از میمیک های صورت متفاوت و زیاده روی شده ست. چیزی که تو انیمه هایی با چنین آرتی به خوبی یافت میشه و به زیبایی صحنه های کمدی و خلاقیت شون نمره بالاتری میده.

روی هم رفته، فکر کنم از نوشته های من به سادگی میتونید به این نتیجه برسید که خیلی از انیمه خوشم اومد و جز بهترین هایی بود که دیدم. ذهنیت خیلی خوبی نسبت بهش پیدا کردم و خیلی سریع سراغ فصل دومش میرم و شاید جز معدود انیمه هایی باشه که حتی منو به سمت خوندن مانگاش هُل بده. باید ببینم فصل دوم به شکل شروع میشه، پیش میره و تموم میشه.

یک سری نکات حاشیه ای دیگه :

- دوبله انگلیسی انیمه رو که نگاه میکردم، واقعا بد بود و جدا دیدن انیمه با این دوبله، به یه جور شکنجه و ظلم شباهت داره!

- اوپنینگ و اندینگ های انیمه در سطح خیلی خوبی بودن. خصوصا اوپنینگ اول انیمه حس خیلی جذابی داشت.

- شات بین اپیزودی خاطرانگیزش و تغییرهایی که به مرور زمان در طی اپیزود های مختلف میکرد، هم طنز خاص و دوست داشتنی داشت.

--

Hajime no Ippo

Hajime no Ippo - Round 22 - Forward!Forward

--

--