Ichigo Mashimaro // One more time

دارم Ichigo Mashimaro رو برای بار دوم میبینم. (کلا بجز Death Note و Naruto فکر نکنم انیمه ای بوده باشه که بیشتر از یک بار دیده باشم.)

فوق العاده ست. همون دیدن بار اولش کافی بود که بره توی لیست 5 انیمه محبوبم. بار دوم هم خیلی برام جذابه. کلا سبک و فضای انیمه رو بشدت دوست دارم. همه چیزش به نظر عالی میرسه. درسته. شاید انیمه های اکشن فوق العاده ای پیدا بشند، شاید انیمه های رمنس فوق العاده ای پیدا بشند ولی چیزی که برای من فعلا ثابت شده ست، اینه که این انیمه بهترین انیمه ایه که توی ژانر خودش دیدم. طنز فوق العاده خوبش، مثبت ترین نکته اونه و به راحتی میتونه شما رو بخندونه. وقتی که برای بار دوم داشتم قسمت دوم انیمه رو میدیدم، باورم نمیشد که دوباره میتونم با صدای بلند به حرکات آنا و احمقانه رفتار کردنش بخندم. بهرحال چیزی که هست، اینه که این انیمه برای من یه انیمه محبوب باقی میمونه و حتی شاید بعدها برای بار سوم هم سراغش بیام و باز هم از دیدنش لذت ببرم.

اون Episode 0 سه دقیقه ایش هم خیلی جالبه.

موسیقی متن اودیسه فضاییه و ترکیبش با فضای انیمه Ichigo Mashimaro خیلی باحاله. وقتی که اکسیژن توی اتاق کم میشه و نوبونو اونه چان از یه روش زیرکانه استفاده میکنه و میو رو از اتاق میندازه بیرون و بعد ما میو رو میبینیم که تمام خوراکی های اتاق رو برداشته.

شاید ظاهر کار، گرافیک اون به نظر بچه گانه بیاد! من قبلا خودم نسبت به گرافیک کارهایی که میدیدم، حساسیت زیادی به خرج میدادم ولی خوب وقتی که چند انیمه رو به صورت اتفاقی تست کردم، متوجه شدم که بعضی وقت ها گرافیک های خیلی عجیب هم میتونه انیمه رو واقعا جذاب کنه. (هر چند تو این انیمه گرافیک خیلی عالیه. اینجا بیشتر منظورم همون بچگانه به نظر اومدن کار بود.) در کل از اون انیمه هایی بود که هر قسمت ش من رو خندوند. چیزی که کمتر توی انیمه های دیگه برام اتفاق افتاده بود. شاید اگه انیمه ای مثل گینتاما و بعضی قسمت های ناروتو نبودن، میتونستم بگم، اصلا اتفاق نیافتاده ولی خوب! این انیمه رو باید دید و ازش لذت برد.

--
-