Landscape in the Mist - 1988

Landscape in the Mist - 1988

Topio stin omichli

در آغوش درختی مهربان آرام خواهیم گرفت ...

هر دفعه که سراغ کاری از تئو آنجلوپولوس میرم کمی از حس و حال کارهای این کارگردان دور افتادم و اون لحظه یک تصور ناشیانه وارد ذهنم میشه که قراره با یک کار کش دار و شاید کسل کننده روبرو بشم؛ کاری که قبل از دیدنش نیازه یک نفس عمیق بکشم و بعد درونش شیرجه بزنم. ولی خوشبختانه این «هر دفعه» فقط به این احساس اولیه ختم نمیشه و درست بعد از دیدن فیلمه که با خودم فکر می کنم «هر دفعه که فیلمی از این کارگردان رو به پایان می رسونم، به زیبایی آثار این هنرمند بیشتر پی می برم و می فهمم چه اشتباه بزرگیه که کارهای این کارگردان رو حتی ذره ای طولانی و شاید خسته کننده لقب داد.» نه، اینطور نیست ... حقیقتاً نحوه ای که ما به عنوان مخاطب به درون این فیلم و این سبک فیلم ها کشیده میشیم با سبک بلعیدن کارهای سینمایی روزمره مون تفاوت داره؛ به چالش کشیده شدن احساسات ما به عنوان یک انسان در آثار آنجلوپولوس به برهنه ترین شکل ممکن انجام می گیره و  اینجا با یک احساس عمیق تر و حتی فاخرتر طرف هستیم که نه از سر تکبر و خودبزرگ بینی شکل می گیره، بلکه از روح نوازتر بودن و با پوست و استخون لمس کردن جای جای این اثر هنری بوجود میاد. 

فیلم پر از نمایش سختی های کودکیه. نه هر کودکیِ روزمره ای، بلکه کودکیِ به قهقهرا کشیده شده ای که با چرکین شدن معصومیتی ناب دست و پنجه نرم می کنه؛ لحظات همراهی با این دو کودک گاهی برای مخاطب هم به سختی می گذره و بارها آرزویی به ذهن خطور می کنه که از خوشحالی طلبیدن برای این دو شخصیت سخن میگه ولی افسوس که همه چیز قرار نیست با خواسته های شیرین یک مخاطب به پیش بره. پستی ها و بلندی های یک مسیر طاقت فرسا برای کودکانی که هنوز سرسختیِ لازم برای به کول کشیدن ترس هایی از دنیای حقیقی رو ندارند نه چندان منظره ای خواستنی ست اما در هر صورت همراهیِ ما چیزی ضروریه. گویی که از نقطه ای از فیلم بر ما واجب میشه که مسیری که قراره در ادامه طی بشه رو دنبال کنیم و تا به سرانجام نرسیدن فیلم دست از دیدنش برنداریم.  

جدا از فضای داستانی، موسیقی اثر خیلی دلنشین و باوقاره ولی همچنان سوزشِ لذت بخشی که من با شنیدن موسیقی متن فیلم دیگه این کارگردان یعنی The Weeping Meadow داشتم رو برای من زنده نمی کنه. اما اینکه این موسیقی به اون موسیقی با شباهت نیست دلیل بر ضعیف تلقی شدن موسیقی اثر توسط من نیست ... نه. اتفاقاً از عمق نگاهی که به اثر می بخشید رضایت داشتم. و چه صحنه های فیکس و ثابت بسیاری داشتیم که با نوازش دلبرانه موسیقی در ذهن من به لحظاتی متحرک و پر از جنب و جوش مبدل می شدند.  موسیقی در جای خودش چیزی مثبت در این فیلمه.

روی هم رفته تجربه سینمایی لذت بخشی بود و راضی بودم.

اثر بعدی که می خوام از این کارگردان ببینم Eternity and a Day خواهد بود که دوباره امیدوارم با اثری روبرو بشم که ناخواسته دست من رو به نوشتن وادار کنه.

+ این شات هم بی نظیر بود :