Some Movies - Watched

یکی دو ماه اخیر :

X-Men Trilogy
2000-2003-2006

چون فیلم های جدید X-Men رو ندیده بودم، یک بار دوباره از اول شروع کردم و همه رو دیدم. حس بسیار باحالی داشت، هم نوستالژی و هم زیبایی داستان که عمر خوبی داشته و هر چند فیلم سوم مورد تنفر خیلی هاست ولی من فیلم سوم رو هم یه جورایی دوست دارم .. همچنان حس یک X-Men رو واسم داشت. بعد از اون با خوندن نقدها و دیدن جنبه منفی اثر درک کردم که چرا فیلم سوم مورد تنفر طرفدارانه ولی خوشبختانه فیلم های بعد اونقدر خوب هستن که اصلاً نیازی به فکر به گذشته و این فیلم نیست.

7.9/10



X Men First Class - 2011
X-Men Days Of Future Past - 2014

Holy ... یه نقد بلند میطلبه .. ولی چون قرار نیست بنویسم کوتاه بگم، بازی مایکل فاسبندر عالی بود! چه خوب تو قالب مگنیتو فرو رفته بود. جو و حس و حال این دو فیلم جدید بطرز عجیبی به دلم نشست و از الان روی دوباره دیدنشون برای بارها در آینده حساب باز کردم.

8.6/10



X-Men Origins: Wolverine
2009

[کمی اسپویل] وای چی شد؟! چه بلایی سر ددپول آوردن؟! لول! اینقدر از بدی این تیکه از داستان فیلم خونده بودم که فکر می کردم آماده دیدنشم ولی انصافاً کارکتر رو به طرز فجیعی نابود کرده بودند. خصوصاً اگه فیلم جدید ددپول رو دیده باشی .. باز اگه قبل از دیدن ددپول باشه و کامیک ها رو نخونده باشید شاید بتونید از کنارش بگذرید ولی در غیر اونصورت، چطور میشه این کارکتر رو ددپول دونست؟! جدا از اون لحظات عذاب آور باقی فیلم نسبتاً سرگرم کننده بود. هیو جکمن در نقش ولورین حرف نداره!

6/10



The Wolverine
2013

خیلی بهتر بود. خصوصاً تم ژاپنی داستان رو دوست داشتم و شروع و پایان بندی فیلم از نظرم باحال بود.

7.2/10



Room
2015

کمی کند ولی در کل درگیر کننده و جذاب. نقطه خوبی واسه آشنایی با بری لارسون بود. کسی که قراره حالا حالاها اسمش شنیده بشه و تو کارهای بزرگی حضور داشته باشه. از نوع بازی بری خوشم اومد و روی هم رفته فیلم زیبایی های خاص خودشُ داشت.

6.9/10



Wet Hot American Summer
2001

قبل از دیدن فیلم مطمئن نبودم که قراره چی ببینم و بعد از دیدن هم مطمئن نبودم چی دیدم! :دی شاید بتونم بگم فیلم بیشتر بخاطر دیدن دوران جوونی بعضی بازیگرها مثل برادلی کوپر و پاول راد ارزش دیدنُ داشت. حالا بهرحال، قصد امتحان کردن مینی سری نتفلیکس رو هم دارم و فکر کنم اونجا راضی تر از پای دیدن سری بلند بشم.

5.5/10



Top Secret
1984

یه فیلم پارودی باحال! بعد از دیدن فیلم و دیدن سکانس های موزیکال فیلم به این فکر می کردم که شاید اولیور استون صحنه های موزیکال وال کیلمر رو در این فیلم دیده و پسندیده که تصمیم به دادن نقش جیم موریسون در فیلم The Doors به اون گرفته بوده! شوخی به کنار، فیلم رو میشه در ژانر پارودی به راحتی به دیگران پیشنهاد داد و از دیدنش راضی بود. صحنه های موزیکالش مقداری WTF بودن ولی واسه در عین حال واسم حس بامزه ای داشتن.

6.5/10



Need for Speed
2014

نوستالژی بازی های NFS رو خوب واسم زنده کرد. آرون پال هم خیلی خوب بود.

6.5/10



Bridge of Spies
2015

جاسوس کار رو دوست داشتم ولی فکر می کنم بار اصلی و بهتر فیلم روی دوش تام بود. تنش جالبی درون کارکترها و سوژه فیلم نهفته بود و کلاً ارزش یکبار دیدنُ داشت.

6.7/10



Pee-wee's Big Adventure
1985

اونقدر چپ و راست اسم Pee-wee رو شنیدم که بالاخره رفتم سراغ دیدنش! باحال بود ولی از نوعی که ممکنه خطر روی اعصاب رفتن رو به راحتی داشته باشه! می تونم ببینم کارکتر Pee-wee با یه فضای نچسب و درست پرداخت نشده روی اعصاب بره ولی حداقل اینجا تیم برتون نبوغ خوبی به خرج داده بود و اعصاب خوردی کارکتر Pee-wee به نوع معصومانه ای در اومده بود. کاری که به نظر میرسه تو فیلم 2016 به خوبی پیاده نشده. کلاً راضی بودم .. می تونم کار رو در لیست کارنامه تیم برتون به جا ببینم.

6.3/10



l 10 Cloverfield Lane
2016

نیمه دوم فیلم معرکه بود. و چقدر دلم می خواست فیلم بیشتر ادامه پیدا کنه .. !

8.1/10



Elvis & Nixon
2016

هه! خب همونطور که انتظارشُ داشتم خاص بود. کوین اسپیسی که مثل همیشه خووووب! ولی در مورد نقش الویس مطمئن نیستم که بازیگر خوبی انتخاب شده بود. قیافتاً به کنار، بازی رو دوست داشتم یه جورایی بهتر عمل کنه! و یه چیز دیگه اینکه حس کردم فیلم کمی کوتاهه و شاید میشد یکی دو صحنه جالب دیگه در فیلم گنجوند.

6.9/10



Hail, Caesar
2016

خوشم نیومد. با امید زیادی به سراغ کار رفتم .. از فضا سازی، لوکیشن ها و بعضی لحظه های فیلم مقداری لذت بردم ولی روی هم رفته انتظار بیشتری از برادران کوئن داشتم. [صحنه موزیکال چنینگ تیتوم هم در نوع خودش جالب بود!]

5/10



Captain America: The Winter Soldier
2014

از جمله فیلم هایی که هی دیدنشُ به فردا سپردم! بهتر از اون چیزی بود که فکر می کردم .. یادمه زمانی که فیلم اومد نقد خیلی منفی و بدی درباره اثر خوندم که همون باعث شد کمتر به فکر دیدنش باشم و الان که فیلم رو دیدم احساس می کنم منتقد زیاده روی کرده بود و فیلم جنبه فان خوبی واسم داشت.

7.3/10



Keanu
2016

تو حین دیدن فیلم به این فکر می کردم که : امیدوارم جرج مایکل روزی این فیلم رو ببینه! :دی .. از Key و Peele دقیقاً انتظار چنین فیلمی رو داشتم .. باحال و خنده دار! امیدوارم اینکار و بودن تو عرصه سینمایی رو ادامه بدن و یه مجموعه فیلم به یادموندنی از خودشون به جا بذارن. Keanu ترکیب خیلی خوبی از ذوق کمدی اونا بود و نشون داد که این دو کمدین چقدر راحت می تونن با سناریوی ساده ای مثل گم شدن یک گربه فیلمی دیدنی بسازن!

7.5/10



Batman The Killing Joke
2016

خوشم اومد ... داستان به حد جالبی تاریک بود و یک سری صحنه های خاصی رو هم داشت که قبلاً در انیمیشن های سوپرهیرویی ندیده بودم. صحنه های جوکر عالی از آب در اومده بودن، بک گراند خوبی از کارکترش به تصویر کشیده شده که فکر نمی کنم قبلاً دیده باشم و از طرف دیگه تو زمان حال هم، رودرویی بتمن و جوکر پر از دیالوگ های خوب بود. و اون پایان بندی ... شاید بهترین و بدترین قسمت انیمیشن پایان بندی اثر باشه! ممکنه بعضی ها اونُ دوست نداشته باشن و باهاش کنار نیان ولی من تیتراژ پایانی رو که دیدم یک ایول به پایان بندی گفتم .. متفاوت بود!

7/10

Movies i've recently seen

Momo e no tegami
[A Letter to Momo]
2011



داستان دختری به نام مومو که بعد از اومدن به خونه جدیدشون، سعی داره به زندگی روستایی عادت کنه اما تو خونه جدیدشون به موجودات ترسناکی برخورد میکنه که اونو میترسونن و حالا دنبال راهی برای خلاص شدن از شر اون موجوداته و ...

وقتی زمان 2 ساعتی انیمه رو دیدم، فقط به این فکر میکردم که آیا واقعا میتونه منو 2 ساعت تمام به دنبال خودش بکشونه یا نه؟ این اتفاق افتاد و انیمه جذاب و پرکششی بود. شروع انیمه یه مقدار کند پیش رفت ولی وقتی وارد فضای اصلی داستان و محیط فانتزی‌ش شدم، کاملا محیط انیمه برام دوست داشتنی شد. نکته جالبی که قبل از دیدن‌ش توجهم رو به خودش جلب کرد، استفاده از دوبلورهای تازه کار بود .. مثلا کارکتر مومو دوبلور خیلی خوبی داشت ولی خوب هیچ کار دیگه‌ای تو کارنامه نداره که کمی عجیبه. بهرحال داستان درام فیلم و رابطه مومو با پدرش واقعا جالب بود و در کنار این درام خوب، حضور اون کارکترهای "نگهبان" با اون شکل و شمایل عجیب صحنه‌های طنز زیادی ایجاد کرده بود و صحنه‌های آشنایی مومو با این کارکترها هم جز نقاط مثبت فیلم بود.

فیلم از لحاظ ظاهری و انیمیشنی هم خوبه و منظره‌های روستایی خیلی قشنگی تو صحنه‌های مختلف میشه دید. همراهی مومو با اون نگهبان‌ها و چرخیدن تو خیابون‌های شهرشون واسه بیننده حسابی لذت بخش میشه و موسیقی هم تو سطح خوبی قرار داشت .. عالی نبود ولی به بهتر شدن صحنه‌ها کمک خوبی کرده بود. در نهایت اینکه، به نظر من هم کمدی فیلم، هم درام داستان و نحوه پیشروی، پایان بندی اون و روی هم رفته فضای فیلم خیلی دوست داشتنی و خوب بود و به عنوان یه انیمه سینمایی گزینه خیلی خوبی واسه دیدنه.

7.8/10

--

Mrs. Doubtfire | IMDb
1993



رابین ویلیامز مردی ـه که به راحتی میتونه در قالب یک پدر مهربون و دوست داشتنی فرو بره و در عین حال .. میتونه یه پیرزن خیلی مهربون و خونه‌دار باشه! این چیزی ـه که بعد از دیدن این فیلم بهش میرسید. هرچند من قبل از این فیلم هم بارها شیرینی بازی ویلیامز رو تو فیلم‌های دیگه تجربه کردم ولی خوب وقتی به داستان اولیه که تو این فیلم وجود داشت، "رابین ویلیامز در نقش یک زن" نگاه کردم، چیزای جدیدی برای دیدن تو بازی ویلیامز تصور میکردم. همینطور هم شد و دیدن رابین ویلیامز در نقش یه پیرزن خدمتکار خیلی خنده‌دار و بامزه بود. موضوع و فضای فیلم حس خانوادگی خیلی خوبی داشت و روابط یک پدر یا مادر با بچه‌هاشون به شکل خیلی خوبی تو فیلم به نمایش کشیده شده بود؛ تاثیری که حرکات و اعمال اونا در شکل گیری بچه‌هاشون داشت و اینکه چه چیزهای جزیی میتونه یه نکته مثبت تو زندگی اونا باشه. کمدی فیلم خیلی ساده بود ولی روند داستان کشش خوبی داشت و ویلیامز به راحتی ستاره فیلم بود.

نکات خوب و صحنه‌های جالب به اندازه کافی داشت و به عنوان یه فیلم سرگرم‌کننده به هدف خودش رسیده بود. پایان بندی هم سطح خوبی داشت و ازش راضی بودم.

7/10

--

Glory to the Filmmaker | Kantoku · Banzai | IMDb
2007



کیتانو هیچ وقت ناامید نمیکنه! امید زیادی به این فیلم داشتم و خیلی دوست داشتم فیلم خوبی باشه. همینجور هم شد و حسابی از دیدن‌ش راضی بودم .. این فیلم هم واقعا از استایل خاص کیتانو بهره گرفته بود و تمام عجیبی و درهم‌برهمی که تو طول فیلم با رو کردن صحنه‌های مختلف به چشم میدیدم، اونو به یک فیلم کیتانویی عالی تبدیل کرده بود. حدس میزنم طرفدارای کیتانو با دیدن این فیلم تونستن عطش خودشون در مورد اینکه بتونن فیلم‌هایی از کیتانو تو ژانرهای مختلف ببینن رو خاموش شده ببینن چون داستان فیلم به شکلی بود که کیتانو همه جور ژانری رو به فضای فیلم‌ش وارد کرده بود. (حالا اونقدرا مهم نیست که بیشتر به حالت کمدی وار بود.) دومین فیلم از سه گانه بیوگرافی کیتانو که من قبلا Achilles and the Tortoise رو از این سه گانه دیده بودم؛ اون فیلم در مورد نقاشی بود که برای تبدیل کردن نقاشی خودش به یه اثر فوق العاده و شکل دادن یه کار عالی دست به هر کاری میزد و فیلم قابل تاملی بود. (فیلم اول این سه گانه Takeshis ـه که من مثل همیشه تو کارای کیتانو ترتیب رو رعایت نکردم و بعد از دیدن دو فیلم دوم به سراغش خواهم رفت!) اما این فیلم، Glory to the Filmmaker داستان کارگردانی رو به تصویر میکشه که به هیچ وجه از شکست‌های تجاری و گیشه‌ای خودش ناامید نمیشه و هر دفعه به سراغ یک ژانر متفاوت میره و دوباره تلاش خودشو تکرار میکنه .. دنبال کردن کیتانوی عروسک به دست تو خیابون‌ها، فیلم ساختن‌ها و وارد شدن به ژانرهای مافیایی، ترسناک، کمدی، دراما و ... فوق العاده دیدنی ـه و حتی میشه حس کرد که کیتانو میخواد با این فیلم، زحمات یک کارگردان تازه کار رو به تصویر بکشه! اینکه چقدر زحمات زیادی برای پا گرفتن و معروف و محبوب شدن باید کشید و اینکه همیشه اونچیزی که میخوای رو بدست نمیاری و بارها و بارها شکست میخوری.

بعد از نیمه اول فیلم به فضای تخیلی عجیب خیلی عجیب و جذابی وارد میشیم که فقط با دیدن تصاویرش میتونید به توصیف اون پی ببرید. دیدن اینکه کیتانو بار دیگه تصاویر مافیایی و یاکوزایی به اون حالت طنزوار به تصویر میکشه، واقعا برام جذاب بود و بجز این مورد صحنه‌های اردک بازی اون دختره با دستاش تو طول صحنه‌های مختلف، ترکیب کردن اون عروسکی که تو دستای کیتانو بود و با خودش اینور اونور میبرد و اینکه هردفعه با یه سوژه خاص اون عروسک رو درگیر درگیر داستان میکردن، واقعا جالب بود و حتی اون ارجاع ماتریکس فیلم خیلی دیدنی بود. روی هم رفته فیلم پر از کمدی متفاوتی ـه که هر بیننده‌ای رو نمیتونه راضی نگه داره و البته تفاوت بزرگی بین فضای نیمه اول و فضای نیمه دوم فیلم چه از لحاظ داستانی و چه از لحاظ محیطی و پرداخت وجود داره .. ممکنه یه نفر نیمه اول رو شاهکار بدونه ولی نیمه دوم رو فجیع و غیر قابل دیدن یا برعکس! بهرحال من هر دو نیمه رو دوست داشتم و به نظر من این فیلم بازم یکی از کارهای قوی کیتانو بود.

7.5/10

--

Drinking Buddies | IMDb
2013



خیلی معمولی بود. بازیگری فیلم خیلی ساده بود ولی به نظر من Wilde به نسبت بقیه بازی بهتری داشت و نقطه مثبت فیلم بود. داستان کشش خاصی نداشت و حتی اگه اواسط فیلم هم دست از دیدن‌ش میکشیدم، اونقدرا کنجکاوی برای فهمیدن اینکه آخر داستان به کجا رسید، برام پیش نمی اومد. اما خوب تا آخر دیدم و درنهایت پایان بندی هم خیلی معمولی بود. یکی از نقاط نسبتا مثبت فیلم حس realistic ـی بود که داشت؛ به نظر من از این لحاظ تونسته بود فضای واقعی خوبی رو به تصویر بکشه و روابط حس باورپذیری جالبی داشتن. روی هم رفته با اینکه برام خسته کننده نبود و به راحتی دیدمش، اگه ازم بپرسن دیدن‌ش رو به دیگران توصیه میکنی یا نه، میگم نه ... !

5.5/10

--

Don Jon | IMDb
2013



به نظر من بهترین نکته در مورد این فیلم و کشش اصلی‌ش، بازی گوردون لویت بود .. خیلی خوب و مسلط بازی کرده بود و خیلی راحت منو به فضای فیلم وارد کرد. فضای کُلی داستان خیلی ساده بود و آنچنان تمرکز خاصی رو لازم نداره. اسکارلت هم زوج بدی نبود و تونسته بود خودشو با لویت همراه کنه. یه نکته منفی که راجع به فیلم دوست نداشتم، انتخاب جولیان مور واسه چنین نقشی بود .. به نظر من زیاد انتخاب خوبی نبود و حسی که باید، بهم منتقل نمیشد. اما بجز این نکته انتخاب بازیگری، فضای فیلم رو دوست داشتم و به نظر من فیلم خوبی بود.

7/10

--

Kick-As//s 2
2013



به نسبت شماره اول زیاد جالب نبود، حس قبلی رو نداشت ولی یکی دو نکته تو فیلم بود که باعث شد تا آخر ببینمش .. بازی خوب جیم کری و کلویی مورتز، اتفاقات عجیب فیلم که بعضیاشون واقعا دور از ذهن بودن (خوب نبودن؛ فقط عجیب!) .. روی هم رفته یه سری چیزای مربوط به شماره اول رو هم خراب کردن که بیشتر باعث شد نظرم نسبت به فیلم منفی بشه. ضمنا .. به نظر من، فضای سوپرهیرویی‌ش هم آنچنان دلچسب نبود و خیلی بیمزه دنبال میشد. پایان بندی هم واسم جالب نبود.

5/10

--

Gravity
2013



زیبایی تصویری فیلم واقعا خیره کننده بود .. نمیشد از صفحه چشم برداشت و بیخیال دیدن محیط "فضا" ـی درون فیلم شد؛ هر گوشه از هر صحنه‌ای که درون فضا میگذشت، زیبایی خاصی داشت و به نظر من جلوه‌های تصویری کار به راحتی هر بیننده‌ای رو غرق در خودش میکنه. از طرف دیگه بازیگری فیلم آنچنان ویژه و عالی نبود .. شاید از کلمه "خیلی خوب" استفاده کنم ولی حس میکنم زیبایی‌های دیگه فیلم باعث شده که چنین قضاوتی داشته باشم. نقش جرج کلونی رو واقعا دوست داشتم و حس میکنم یکی از بهترین نکات در مورد فیلم، بازی جرج کلونی و به تصویر کشیدن اون کارکتر "مت" بود .. حس خیلی متفاوتی به "فضا" و "شناور بودن در فضا" داده بود و کارکتر مت جذابیت خاصی داشت اما ساندرا بولاک میتونست بهتر از اینها باشه .. هر چند بازم به عنوان بازیگری که نقش اول کار رو به عهده داره، کشش لازم رو برای دنبال کردن فیلم به وجود آورده بود و اصلا انتقاد بزرگی بهش نمیگیرم. موسیقی سطح خوبی داشت و خصوصا صحنه‌های هیجان انگیز فیلم، موسیقی نفس گیر و شنیدنی شده بود.

بجز موسیقی، داستان کار هم خیلی برام لذت بخش بود و اصلا متوجه گذر زمان در حین دیدن فیلم نشدم. خیلی راحت وارد فضای فیلم شدم و بعد از اون، هر لحظه فیلم واسم دیدنی‌تر شد. هرچقدر از نقاط قوت فیلم حرف بزنیم، بازم چیزی که بیشتر از تمام عنصرها به چشم میاد، جلوه‌های تصویری و ویژه اونه که واقعا عالی بودن .. نحوه تصویربرداری و حرکات دوربین و فضای درون سفینه‌ها از حس واقعی خاصی برخورددار بودن و به راحتی میشد با کارکترهای فیلم همراه شد. روی هم رفته خوشحالم که فیلم به اون خوبی که انتظار داشتم بود؛ برای من به سطح جوی که دور و بر این فیلم بود، رسید و ازش راضی بودم .. مطمئنم تا مدتی ذهن منو درگیر خودش میکنه و حتما دوباره اونو نگاه میکنم .. چون واقعا ارزش دوباره دیدن رو داره.

8.5/10

--

Days of Wine and Roses
1962



داستان آشنایی مرد و زنی با هم، عشقی که بهم پیدا میکنن و اعتیاد به مشـــروبی که از راه میرسه و به مشکلی در زندگی اونا تبدیل میشه ...

داستان خیلی خوبی داشت و در کنار داستان، مسلما بهترین نکته این فیلم، بازی جک لمون بود و خوشحالم که دلیل رفتنم به سراغ فیلم، جواب داد و بازی خوبی رو از لمون دیدم. چند صحنه تاپ و دیدنی ازش تو فیلم دیدم که واقعا دوست داشتم .. درگیری‌های کارکتر جو با مشــروب و حالت‌های مختلفی که بهش دست میداد، به شکل بی‌نقصی اجرا شده بود و لمون خیلی خوب از پس به تصویر کشیدن یه مرد معتاد و احساساتی که باهاش درگیر شده، بر اومده بود. از طرف دیگه، بازی خوب لی رمیک باعث شده بود صحنه‌های بین دو کارکتر اصلی دیدنی بشه. فضای کلاسیک فیلم کمی بعضی از جاهای فیلم کسل کننده میشد ولی روی هم رفته اونقدرا بیننده رو از فیلم دور نمیکرد و بازم نکته‌های مثبت دیگه‌ای از راه میرسیدن که باعث شد کار رو راحت تا آخر ببینم.

7/10

--

Autoreiji | Outrage
2010



کیتانو دوباره یاکوزا رو به تصویر میکشه .. اینبار داستان و حالت به تصویر کشیده شدن فضای مافیایی گروه‌ها حالت کُلی تری داشت و به نظر من خیلی خوب تونسته بود ارتباط رهبرهای مختلف مافیایی با هم رو به تصویر بکشه. اینکه چطور با هم تبادل‌های مختلف رو انجام میدن و وقتی به مشکلی با هم برخورد میکنن، چطور با اون مسائل دست و پنجه نرم میکنند. کارکترهایی که از یه زیردست ساده به رده بالاتر ارتقا داده میشن، کارکترهای فرعی که مثل اکثر کارهای کیتانو پرداخت خیلی خوبی دارن و جزییات قابل توجهی رو میشه تو اون کارکترها دید. خشونت فیلم هم به شکلی هست که فضا یاکوزایی رو باور پذیرتر میکنه، خصوصا کارکترهای رئیس یاکوزا و بی رحمی که از خودشون نشون میدن و در کنار اون بی رحمی ها، سیاستی که در اجرای امور مورد نظرشون دارن، به بهتر شدن روند داستان کمک خوبی میکنه. روی هم رفته، فیلم هم بازیگری و هم کارگردانی خوبی داشت ولی به نظر من، پتانسیلی که کیتانو تو کارهای هنری و ژانری دیگه میتونه از خودش نشون بده، خیلی بالاتره و به نظر من میتونست به جای ساختن شماره 2 ـی واسه این فیلم تو سال 2012 ، به سراغ یه کار تازه و خلاقانه بره .. بهرحال، فیلم اینقدر خوب بود که به سراغ شماره 2 ـش هم میرم .. امیدوارم اونم جالب باشه.

7/10

--

Inherit The Wind
1960



فقط بخاطر جین کلی به سراغ فیلم رفتم ولی در حین دیدن فیلم واقعا نکات مثبت زیادی رو تو فیلم دیدم. داستان در مورد معلمی ـه که به خاطر درس دادن نظریه داروین دستگیر و دادگاهی میشه. مردم دین داری که به شدت از این کار معلم عصبانی هستن و انتظار بدترین برخوردو با اون دارن. بدون هیچ دلیل خاصی، انتظار نداشتم که کارکترهای دین دار فیلم به شکل بدی به تصویر کشیده بشن ولی وقتی موضوع "آزادی بیان" در مقابل جبهه کسایی که موافق با مجازات معلم داستان قرار میدادم، حق رو میشد به معلم داستان داد و مسلما کسی که تو این داستان قربانی به تصویر کشیده شد، معلم داستان بود. فضای دادگاهی فیلم عالی بود .. ادعاها و دفاعیه‌های دو طرف و اینکه چه شاهدهایی رو میشد و چطور روند دادگاه به جلو حرکت میکرد، همه و همه جز نکات مثبت فیلم بودن.

فیلم از لحاظ بازیگری چیزی کم نداشت. اول از جین کلی شروع میکنم و میگم که نقش اونقدری که دوست داشتم، پررنگ نبود ولی وقتی به تصویر کشیده میشد، تو یه قالب غیر موزیکال خوب عمل کرده بود. انتظاراتی که از دیدن جین کلی تو یه فیلم غیرموزیکال داشتم، برآورده شد. اما نقطه اوج بازیگری فیلم به دست دو نفر بود؛ یکی اسپنسر تریسی و یکی فردریک مارچ .. تقابل این دو نفر و صحنه‌های بین‌شون جز مهم‌ترین صحنه‌های فیلم بود و مکالمه‌های دادگاهی این دو کارکتر دیدنی بود.

7.8/10

--

The Lone Ranger
2013



اونقدر نظرات منفی راجع به فیلم خونده بودم که آماده بودم با یه فیلم بد روبرو بشم ولی خُب، اونقدر هم بد نبود. یه فیلم خوب که از قبل میدونستم قراره روی هنرنمایی جانی دپ جلو بره و همینطور هم بود؛ جانی دپ چند صحنه جالب و "جانی دپ ـی" داشت و با اون گریم و تو این نقش متفاوت خوب بازی کرده بود و یه ذره کوچولو از خاطرات لذت بازیگری که قبل از این فیلم با دیدن بازی جانی دپ بهم دست میداد، زنده شد. فضای داستانی هم حس ماجراجویی مناسبی داشت اما روی هم رفته که بهش نگاه میکنم، حس میکنم یه چیزی تو این بین کم بود و بخاطر همین فیلم بعضی جاها یه مقدار خسته کننده شده بود. به نظر من اگه کمی مدت زمان فیلم کمتر میشد و یه خورده داستان سریع تر پیش میرفت، میتونست ذهنیت بهتری به بیننده منتقل کنه.

6/10

--

Blue Is the Wa//rmest Col//or
2013



خیلی خوب بود .. فضای رمنسش خیلی برام کشش داشت. یکی از چیزایی که بعد از دیدن فیلم تو ذهنم بود و فکر میکردم کمتر بودن‌ش باعث بهتر شدن فیلم میشد، صحنه‌های #$@ ـش بود که کمی زیادی کش داده شده بودن. ولی بجز اون، صحنه‌های احساسی و عاطفی فیلم سطح خیلی خوبی داشت و فرضا پرداخت اولیه شروع رمنس داستان رو واقعا دوست داشتم .. بهتر از این نمیشد.

7.5/10

Frozen
2013



قطعات موزیکالش رو دوست داشتم! بقیه کار برام معمولی بود و اصلا اون چیزی که دوست داشتم، نبود. داستان رو دوست نداشتم، کمدی زیادی ساده بود، طراحی کارکترها منو جذب نکرد و ... کلا نتونستم وارد فضاش بشم.

6/10

American Hustle
2013



داستان خوب بود و کشش خوبی داشت. بیشترین چیزی که تو این فیلم توجه منو به خودش جلب کرد و تو صحنه‌های مختلف، اونو بررسی میکردم، بازیگری فیلم بود. بهترین بازیگر فیلم واسه من، Christian Bale بود، عالی کار کرده بود .. از بین دو بازیگر زن هم Adams رو خیلی بیشتر از Lawrence دوست داشتم .. بهتر بازی کرده بود. پایان‌بندی هم به اندازه کافی خوب بود و تونست انتظارات منو برآورده کنه.

7.4/10

--

The Hobbit: The Desolation of Smaug
2013

عالی بود. به نظر من بهتر از شماره یک بود و مکالمه‌های اسماگ با بیلبو فوق العاده بود. یه کلیف‌هنگر جالب انگیز هم داشت که روند ادامه فیلم و چشم انتظار بودن برای دیدن فیلم بعدی سری رو هیجان انگیز میکنه. واقعا منتظر دیدن ادامه داستانم.

8/10

The Wolf of Wall Street
2013

واقعا دی‌کاپریو با بازی خودش در این فیلم منو تحت تاثیر قرار داد اما از اونجایی که جدیدا بعد از دیدن سریال True Detective به بازی McConaughey علاقه زیادی پیدا کردم (ایمان پیدا کردم!) و هنوز Dallas Buyers Club رو ندیدم، منتظر میمونم و بعد از دیدن اون فیلم، مقایسه‌های ذهنی خودم رو انجام میدم. خود فیلم واقعا خوب بود و حتی برای اولین بار تونستم با Jonah Hill و بازی ـش کنار بیام (که واسه من یه نکته خیلی مثبت ـه!) بعلاوه اینکه، در عین طولانی بودن فیلم، به هیچ وجه خسته کننده نشد و خیلی خوب تونسته بودن داستان رو به تصویر بکشند.

8.2/10

The Secret Life of Walter Mitty
2013

کُل فیلم حس خیلی خوبی داشت و واقعا از دیدن ـش لذت بردم. استیلر هم کمی متفاوت ظاهر شده بود که جای دیدن داشت. یکی از نکات قوت فیلم، مناظری بود که درش نشون داده میشد که به نظر من خیلی جالب و دیدنی بودن.

7/10

l 12 Years a Slave
2013

خیلی خوب بود. Ejiofor بازی جالبی داشت و در کنارش از بازی Fassbender هم خیلی خوشم اومد .. خیلی مسلط و خوب ظاهر شده بود. پایان بندی هم سطح خوبی داشت و راضی بودم.

7.1/10

Anchorman 2: The Legend Continues
2013

خُب، به اندازه شماره یک خوب نبود ولی باز هم Anchorman بود و باز هم Ron Burgundy بود که داشت اخبار رو برای بیننده‌ها میخوند. کلا تیم خبری ـشون رو دوست دارم و حس کمدی باحالی درون فیلم نهفته ست. شاید تو این فیلم بیشتر از شماره یک با کارکتری که Steve Carell بازی میکرد (Brick) مشکل داشتم، گاهی زیاد از حد Brick میشد! اما Rudd ، Ferrell ، Marsden عالی بودن و بازی ـشون رو دوست داشتم. داستان هم مثل فیلم اول، هم عجیب و غریب بود و هم خنده دار.

7.2/10

++

--

Dallas Buyers Club |IMDb
2013



واقعا انتظاراتم در مورد دیدن یه بازی خیلی خوب از مک کاناهی بر آورده شد و خیلی کارشو تو این فیلم دوست داشتم. حس واقع‌گرایانه‌ای جالبی درون بازیگری ـش بود و خصوصا یکی دو جا و تو صحنه‌های خاصی از فیلم حسابی جذب استایل جالب بازیگری مک کاناهی شدم. نمیتونم همین حرف رو در مورد جرد لتو تکرار کنم چون با اینکه مکمل نسبتا خوبی برای مک کاناهی بود ولی روی هم رفته آنچنان تحت تاثیر بازی ـش قرار نگرفتم و فکر میکردم میشد بهتر از اینها این نقش رو به تصویر کشید. داستان فیلم هم خیلی خوب بود و درگیری‌های کارکتر ران با مشکلات ـش کشش خوبی داشت، کارکترهای فرعی هم خوب به چشم می اومدن و پایان بندی هم جز نکات مثبت فیلم برای من بود.

اما حالا تنها امیدواری که دوست دارم داشته باشم اینه که، مک کاناهی این روندی که شروع کرده رو ادامه بده. دوباره به سمت فیلم‌های معمولی برنگرده و کارهایی در سطح سریال True Detective یا حتی نقش کوچیک ـش تو فیلم The Wolf of Wall Street که نقش خیلی جالبی بود، انجام بده. باید منتظر دیدن ادامه کارنامه ش باشیم .. انتظارات من در مورد دیدن ادامه کارهای این بازیگر بالا رفته.

7.8/10

--

Inside Llewyn Davis | IMDb
2013



تا الان که چند روز از دیدن این فیلم میگذره، هنوز یک جمله رو درون ذهنم دارم تکرار میکنم : "کاش پایان بندی بهتری داشت" .. فیلم خیلی خوبی بود و از لحاظ موسیقی سطح جالب توجه‌ای رو داشت. اکثر ترک‌های موسیقی بومی (folk) که درون فیلم اجرا شد و به صورت موسیقی متن پخش شد رو واقعا دوست داشتم و حال و هوای کارکتر اول فیلم خیلی به فضای موسیقی متن نزدیک بود. صحنه‌های ریز خاصی هم درون فیلم بود که به نظر من جز نکات مثبت فیلم بود .. مثل صحنه دنبال کردن گربه، همراه شدن با گربه تو مترو و کُلی صحنه متفاوت روبرویی کارکترها با هم که توی ذهنم باقی مونده. اما خُب .. هر چقدر که از روند پیشروی راضی بودم، آنچنان دل خوشی از پایان بندی فیلم و شکلی که به انتها رسیدیم، ندارم و حس میکنم میشد بهتر از اینها اونو به پایان برسونن.

در بین بازیگرهای فیلم جدا از بازی خیلی خوب Carey Mulligan که انتظارش رو داشتم، Oscar Isaac هم در نقش خواننده و نوازنده اول داستان خوب کار کرده بود و میمیک لازم برای تبدیل شدن به یک کارکتر اول تو چنین فیلمی رو داشت. بقیه بازیگرها به نظر مناسب میرسیدن و آنچنان ضعف خاصی رو تو تیم بازیگری ندیدم. نقش‌های محاوری ای کمی خوب به چشم میان و نکته مثبتی ـه.

7/10

--

Her | IMDb
2013

یه تجربه عاشقانه و زیبا که توسط داستانی متفاوت به تصویر کشیده شده. خیلی خوب بود و واقعا لذت بردم. هم از بازیگری و هم از داستان جذاب فیلم .. جذابیتی که بخاطر تفاوت خاص فضای فیلم به وجود اومده بود و بیننده رو هر لحظه از فیلم به دنبال خودش میکشوند. تو شروع فیلم و قبل از وارد شدن به محیط فیلم، دودلی که نسبت به شنیده‌های خودم از فیلم داشتم، بیشتر به سمت اسکارلت برمیگشت و اینکه چرا صدای اون برای این نقش انتخاب شده .. فکر میکردم نقش سامانتا قراره رباتی‌تر از چیزی باشه که فکر میکنم و ذهنیت من در مورد صدای اسکارلت به شکلی بود که اونو فاقد هیچ گونه خاصیت رباتی ای میدونستم اما وقتی وارد فیلم شدم و کارکتر سامانتا به ما معرفی شد، با حس واقع گرایانه ای که صدای سامانتا به بیننده منتقل میکرد، آشنا شدم؛ دلیل انتخاب اسکارلت رو درک کردم و بهش احترام میذارم. حتی حس میکنم با صدای اسکارلت، کارکتر سامانتا انسانی تر از حالت معمولی به نظر میرسه و خُب، چه نکته مثبت خوبی برای فیلم بود. موسیقی آنچنان منو تحت تاثیر قرار نداد و بیشتر از اینکه از صحنه‌های موسیقی دار لذت ببرم، مجذوب صحنه‌های بدون موسیقی متن شده بودم و اینکه چطور فینیکس به زیبایی تو اون سکوت نقش خودش رو ایفا میکرد.

تئودور با بازی مثل همیشه جالب فینیکس جای خودشو داشت و هر کدوم از عنصرهای فیلم رو که کنار بذاریم، دیدن دوباره بازی فینیکس تو یه نقش جدید، لذت خاص خودشو داره. اینجا در نقش یه عاشق باز هم عالی کار کرده و به همراه اسکارلت شکل مدرن و پرکششی از عشق رو برای ما به خوبی به تصویر کشیدن. فیلم نگاهی متفاوت به رمنس و یک داستان عشقی داره و بهرحال، دیدن شکل دیگه از ژانر رمنس برای این فیلم نکته مثبت پررنگی هست.

اگه راستشو بخوام بگم، برای من نیمه دوم فیلم کمی به حالت کُندی وارد شد که بخاطر همین نمره من کمی پایین میاد و حس میکردم میشد بهتر از این به سمت جلو حرکت کرد .. شاید پایان بندی متفاوتی میتونست منو بیشتر راضی کنه ولی این پایان بندی هم در حد مناسبی برام راضی کننده بود و میتونم باهاش کنار بیام. روی هم رفته، خیلی فیلم خوبی بود، صحنه‌های ریز زیادی بود که منو تحت تاثیر قرار داد و از اون فیلم‌هایی هست که میشه برای بار دوم هم به سراغ دیدنش رفت و باز هم از دیدنش لذت بردم.

7.5/10

--

The King of Marvin Gardens | IMDb
1972



داستان : دیوید (نیکلسون) ، مجری برنامه رادیویی ـه و بعد از مدتها دوری از برادر کلاهبردارش به اون میرسه. با نقشه جیسون (بروس درن) برای کلاهبرداری وارد آتلانتیک سیتی میشن. دیوید باوری به نقشه کلاهبرداری جیسون نداره و ...

قبل از دیدن فیلم، با دیدن اسم کارگردان و البته حضور نیکلسون که دلیل رفتنم به سراغ فیلم بود، خیلی به این فیلم امیدوار شدم. Bob Rafelson دو سال قبل از کارگردانی این فیلم، Five Easy Pieces رو کارگردانی کرده بود که یکی از فیلم‌های موردعلاقه من از جک بوده و هست و خُب، با وجود فاصله 2 ساله مابین دو فیلم و اینکه قرار بود یک همکاری دیگه بین این کارگردان و بازیگر رو ببینم، کمی انتظاراتم بالا رفت. اما ... شاید بتونم بهترین صحنه فیلم رو سکانس شروع فیلم بدونم .. جایی که مونولوگ زیبایی رو از نیکلسون میبینیم .. در حالی که تصویر به روی صورت اون زوم شده، مردی که با شنوندگان رادیویی خودش گفتگو میکنه، رو به دوربین با ما صحبت میکنه و واقعا کارش تو اون صحنه رو دوست داشتم. بعد از دیدن این صحنه، خودم برای دیدن ادامه جذابی برای این شروع خوب آماده کردم اما مابقی فیلم، متاسفانه اونقدری که دوست داشتم خوب نبود و کسل کنندگی خاصی تو فضای فیلم موج میزد .. بیننده حس میکنه خیلی از صحنه‌های فیلم رو میشه حذف کرد و باز هم آسیبی به فیلم نمیرسه، صحنه‌های کش دار بی دلیل و بازیگری معمولی از تیم بازیگری فیلم (البته به نسبت بقیه نقاط ضعف، این مورد بهتر بود) ، موسیقی متن اصلا وجود نداشت و ... روی هم رفته اصلا چیزی که فکر میکردم نبود.

5.5/10

--

Sakasama no Patema | MAL
2013



عالی بود. چه خلاقیت زیبایی درون ایده این انیمه نهفته بود. از همون اولین لحظات که با سوژه داستانی انیمه مواجه شدم، ناخودآگاه مجذوب فضای انیمه شدم و تا آخر از دیدن اون لذت بردم. کافی بود سناریوی "چی میشد اگه ... " رو توی ذهن خودم مرور کنم و با خودم تصور کنم که من تو چنین شرایطی چه احساسی پیدا میکنم! این انیمه با موفقیت تونسته احساس روبرویی با دنیایی وارونه رو به تصویر بکشه و به راحتی میتونه بیننده رو غرق در تازگی خودش کنه. حرکات دوربین، از رو به وارو چرخیدن دوربین، عوض شدن زاویه دید کارکتری از پاتما به ایجی (کارکترهای اصلی انیمه) ، یکی از لحظات موردعلاقه من تو طول این انیمه بود. حس علمی تخیلی درون انیمه دلچسبی خاصی داشت اما اونقدرها پیچیده نبود .. به راحتی میشد باهاش همراه شد و بدون شنیدن توضیحات طومار وار در مورد وارونگی جاذبه‌، با پیشروی داستان همراه شد و به مرور زمان درک بهتری از داستان پیدا کرد. ترس از رهایی درون آسمان بی انتها و شکلی که این ترس درون انیمه به تصویر کشیده شد، خیلی خوب بود و وقتی از زاویه دید یکی از جاذبه‌ها به اون منظره نگاه میکنیم، میشه اون ترس رو به راحتی حس کرد.

کارکترها خیلی خوب بودن .. هم کارکترهای مثبت انیمه، پاتما، ایچی و هم کارکترهای منفی داستان خصوصا اون شخصیت منفی اول که نگاه خبیثت و شیطانی جالبی داشت و بعضی از صحنه‌ها توجه منو به خودش جلب کرد. دوبلورها خیلی خوب بودن. سوپرایز من از کم کار بودن دوبلور کارکتر پاتما یعنی Fujii Yukiyo بود. واقعا صدای عالی ای داشت و امیدوارم تو آینده باز هم صداشو بشنوم. موسیقی درخور کار بود و لحظات احساسی و هیجانی کار با وجود یه موسیقی خوب، دیدنی شده بودن و جز نکات مثبت انیمه بود. خصوصا موسیقی پایانی، حسابی به پایان بندی میخورد و به نظر من از لحاظ موسیقی متن هم امتیاز مثبتی رو دریافت میکنه.

روی هم رفته، واقعا از دیدنش راضی بودم و خلاقیتی که درون ایده این انیمه بود رو دوست داشتم. اگه یک سری انیمه‌ای با برداشت داستانی با شباهت به این موضوع ساخته بشه، با هیجان تمام به سراغ دیدنش میرم چون پتانسیل پرداخت خیلی خوبی رو داره و میشه به راحتی لحظاتی زیبایی رو با این موضوع جاذبه‌های وارونه خلق کرد.

8.5/10

--

Star Trek III The Search For Spock | IMDb
1984

داستانی برای پیدا کردن یک دوست؛ داستان فیلم دقیقا بعد از پایان شماره 2 در این فیلم ادامه پیدا میکنه و کاپیتان کرک بهمراه خدمه خودش در سفینه فضایی به دنبال جستجویی برای پیدا کردن اسپاک حرکت میکنند. در نگاه اول ماجراجویی جذابی به نظر میرسید و همینطور هم شد؛ فیلم خوبی بود .. در مقایسه با فیلم قبل کمی متفاوت بود و به سبک دیگه‌ای خوب بود .. همچنان حس و حال خوب سری رو داشت. حتی از عنوان فیلم هم مشخص بود که قراره اسپاک رو نبینیم و یا اگه میبینیم، خیلی کمتر از فیلم‌های قبلی خواهد بود. خُب، این به نظر من از طرفی نقطه ضعفی برای فیلم محسوب میشد، کارکتر اسپاک واقعا برام جذاب ـه ولی چون کُل محتوای داستانی مرتبط با این کارکتر بود، سعی کردم با دید دیگه‌ای به فیلم نگاه کنم و از پیشروی داستان و لحظه لحظه رسیدن به اسپاک لذت ببرم.

همونطور که فکر میکردم، موسیقی رفته رفته داره جلوه بهتری پیدا میکنه و خصوصا تو این شماره به نظر من پرداخت مناسبی داشت و جز نکات مثبت فیلم محسوب میشه. بازیگری خدمه هم در سطح خوبی بود و چیز خاصی از لحاظ بازیگری منو اذیت نکرد. قبل از دیدن فیلم نمیدونستم درباره Klingon های این فیلم چی فکر کنم ولی وقتی وارد فیلم شدم و اونا رو دیدم، صحنه‌های درگیری اونا با کرک و مکالمه‌هاشون برام جالب بود و به نظر من خوب تونستن حضور خودشون در داستان فیلم پررنگ کنند. در نهایت، لحظات پایانی فیلم رو هم واقعا دوست داشتم و به نظر من پایان‌بندی به شکل زیبایی جلو برده شد.

7.5/10

--

Ironweed | IMDb
1987



تصور اینکه قراره تو این فیلم روبرویی جک نیکلسون و تام ویتس رو ببینم، منو ذوق زده میکرد. جک نیکلسون مدت زمان زیادی ـه که بازیگر محبوب من بوده و کارهای زیادی رو ازش دیدم و از هر کدوم از فیلم‌هاش به نحوی لذت بردم. گاهی حتی اگه فیلم بد بوده باشه، از تجربه دیدن جک تو یک فیلم متفاوت خوشحال بودم و حالا قرار بود در مقابل تام ویتس قرار بگیره؛ کسی که مدت زمان زیادی نیست که اونو شناختم و با کارکترش آشنا شدم ولی سبک موسیقی و خوانندگی اونو واقعا دوست داشتم و دارم ... کارکتری که روی صحنه کنسرت‌هاش داره، جذاب ـه و تو همین مدت زمان کوتاه، به راحتی تونستم به این موضوع پی ببرم که اون یک هنرمند به تمام معناست. این اولین کار سینمایی بود که از تام ویتس میدیدم و یا بهتر بگم، وقتی کارهای قبلی ـش رو می دیدم (The Book of Eli ، Dracula) ، به دلیل نا آشنا بودنم باهاش، نمیتونستم تو گوشه‌های تصاویر اونو بشناسم و انتظاری ازش داشته باشم. نکته جالب در مورد این فیلم این بود که، فضای فیلم با شباهت به فضای آهنگ‌های ویتس بود و به طرز عجیبی میشد کارکتر تام ویتس رو به آهنگ‌هایی که با اون صدای خشن خودش میخونه، با شباهت دونست. اینجا هم در نقش یک ولگردی با صدای زبر و زخمت و سختی کشیده پا به دنیای فیلم میذاره و ما رو با خودش آشنا میکنه. دنیای ولگردهای بی خانمان و روزهایی که به سختی به شب میرسونن، خاطراتی که مرور میشه، لحظاتی که حسرتش به دل کارکترهای ما باقی مونده، خیالاتی که به سر یک مشت ولگرد خیابونی وارد میشه و ...

فیلم خیلی خوب تونسته بود این محیط دردناک رو به تصویر بکشه و به نظر من شکل پیشروی داستان و حرکت به سمت پایان‌بندی کاملا راضی کننده بود اما راضی کننده تر، بازیگری فیلم بود که هر سه بازیگر اصلی، تونستن انتظارات من رو برآورده کنن. جک، تام و مریل استریپ .. هر کدوم به شکلی عالی بودن. داستان، داستان غمیگینی ـه و از همون شروع میشه به این نکته پی برد که قراره نیست در طول دیدن این فیلم لبخندی بزنیم ولی احساس همدردی چیزی ـه که به راحتی میشه بهش رسید و با هر کدوم از این ولگردها میشه به نحوی همدردی کرد و مشکلات اونا رو به چشم دید. فیلم دیالوگ‌های خیلی خوبی داره و مثل همیشه نیکلسون چندتا صحنه رو با تبحر خودش در دیالوگ‌گویی دیدنی کرده بود. جمله موردعلاقه من که اسپویلر خاصی هم نداره، "Goddamn dead men, traveling around together" هست که واقعا تو فضای فیلم جلوه خاصی به کارکتر فرانسیس میداد و میشد از اتفاقاتی که داره در درونش میافته، باخبر شد.

بعد از دیدن این فیلم و بازی تام ویتس، خیلی به سمت دیدن فیلم Down By Law و یا The Imaginarium Of Doctor Parnassus متمایل شدم. تام ویتیس رو بخاطر آلبوم‌های موسیقی ـش دوست دارم ولی حالا وقت ـشه که کارهای سینمایی ـش رو هم ببینم و امیدوارم اون تعداد فیلمی که ازش قراره ببینم، تجربه خوبی واسم باشند. Ironweed که مسلما اینطور بود و تونستم از دیدنش حسابی لذت ببرم.

8/10


+ نمایی از تام ویتس و جک نیکلسون در فیلم :

Movies i've recently seen

Bedtime Story
1964

قبلا به صورت اتفاقی Remake فیلم رو دیده بودم و حالا بازم به صورت اتفاقی ورژن اصلی فیلم رو دیدم که تجربه جالبی بود. اینبار به جای استیو مارتین به عنوان کلاهبردار ساده، مارلون براندو ایفای نقش میکرد که واقعا خوب بازی کرده بود. نکته جالبی که بعد از دیدن فیلم بهش پی بردم اینه که، هر دو ورژن فیلم رو واقعا دوست دارم و حتی بازی‌ها رو نزدیک بهم میدونم. البته براندو مسلما بهتر از مارتین بود و جلوه دیگه‌ای به کارکتر فردی داده بود ولی بجز این یک مورد، کار بقیه بازیگرها جالب‌توجه بود. ضمن اینکه فضای ورژن اصلی حالت کلاسیک خیلی خوبی هم داشت که به لذت بردن بیشتر از فیلم کمک میکرد. براندو به عنوان یک کلاهبردار و اداهایی که واسه جلب توجه قربانی‌هاش از خودش در میاورد جز بهترین قسمت‌های فیلم بود. برخلاف Dirty Rotten Scoundrels که بیننده حس میکنه تقسیم نقش بین استیو مارتین و مایکل کین مساوی ــه، اینجا کاملا مشخصه که نقش براندو نقش پررنگ‌تری ــه. دیوید نایوین هم در نقش یه جنتلمن انگلیسی و کلاهبردار بزرگ تقابل جالبی با براندو داشت. روی هم رفته فیلم سرگرم‌کننده و خیلی خوبی بود.

7.5/10

--

Airplane
1980



کمدی خیلی خوبی بود. کاملا حس نزدیکی به سری فیلم های Nak|ed gun داشت؛ به نظر من، جنس کمدی‌شون بهم شباهت زیادی داشت. چون اون سری فیلم‌ها رو دوست داشتم، اینم واسم جالب بود و البته، مسلما بودن Leslie Nielsen تو فیلم هم تاثیر زیادی روی این شبیه شدن داشت و خیلی بازی خوبی داشت. صحنه‌های کمدی عجیب زیادی داشت و واقعا بعضیاش واسم سوپرایز کننده بودن .. داستان فیلم هم هرچی جلوتر میرفت بهتر میشد؛ یه سفر هواپیمایی پر از خنده و درهم برهم!

7.5/10

--

The Great Gatsby
2013



تجربه خیلی جالبی رو با این فیلم پشت سر گذاشتم؛ شروع فیلم و 20 دقیقه اول فیلم به حدی برام کش‌دار بود که تصمیم داشتم از دیدن‌ش منصرف بشم. صحنه‌های خیلی کش‌دار بودن و راوی‌گری مگوایر اصلا کمکی به بهتر شدن قضیه و روون کردن فضای فیلم نکرده بود. اما همه چیز با وارد شدن کارکتر گتسبی، مردی که مرکز توجه این فیلم بود، از این رو به اون رو شد. دی‌کاپریو بار دیگه ثابت کرد که یه بازیگر عالی ــه و ارزش‌های بالایی به عنوان یک بازیگر داره. لحظه‌ای که کارکتر گتسبی، کارکتر محوری این فیلم با بازی لئو وارد صحنه شد، تمام بیننده‌هایی که تا اینجای کار به عمق کسالت وارد شده بودن رو از جای خودشون نیم خیز کرد. واقعا از اون صحنه به بعد نظر من کاملا نسبت به فیلم برگشت و ذهنیتم لحظه به لحظه و با روند پیشروی داستان نسبت به فیلم بهتر و بهتر شد.

موسیقی کار خیلی خوب بیننده رو وارد فضای عاشقانه، درام و حتی به نظر من، گاهی مرموز فیلم میکرد. Chemistry بین لئو و کری واقعا خوب بود؛ (خیلی برام عجیب بود که بعضیا این موضوع و نبودنش رو مُشکل اصلی فیلم میدونستن!) رمنس بین اون دو کارکتر واقعا باورپذیر شده بود و با اینکه همیشه نظر رو به منفی نسبت به مگوایر داشتم و زیاد طرفدار بازیگری‌ش نیستم، ولی نمیتونم خوب بودن اونو به عنوان یه مرد میانی تو این فیلم انکار کنم. نیمه دوم فیلم از نظر داستانی واقعا عالی بود و به راحتی نیمه اول رو جبران کرد؛ اتفاقات زیادی رخ داد و خیلی از جلوه‌های تصویری فیلم و نحو به تصویر کشیدن اون اتفاقات رو واقعا دوست داشتم. یه نکته که معمولا در حین دیدن فیلم‌ها کم توجه منو به خودش جلب میکنه، تیتراژ پایانی و آخرین تراکی ـه که بعد از تموم شدن فیلم ما رو وارد تیتراژ کار میکنه. وقتی پایان بندی فیلم که عالی بود رو دیدم و بعد از صحنه آخر، با تیتراژ و اون موسیقی همراه شدم واقعا لذت پایان‌بندی فیلم رو چندبرابر کرد. روی هم رفته انتظاراتم از دیدن این فیلم برآورده شد؛ داستان جذاب بود، موسیقی درخور فیلم بود، پایان بندی بهتر از این نمیشد، دی‌کاپریو عالی بود و با این بازی خوبش، دوباره به سمتی میره که حقش خورده بشه، مولیگان خیلی خوب بود و یک دیزی دلربا رو به تصویر کشیده بود، مگوایر میتونه در آینده شانسی در ذهن من داشته باشه و .. شاید منم تو ذهن خودم بقیه رو Old sport صدا بزنم! 3:

8/10

--

The Heat
2013



اگه فقط به حالت یه کمدی سرگرم‌کننده و گذرا بهش نگاه کنم، فیلم خوبی بود و زیاد بد از آب در نیومده بود ولی خوب به صورت کُلی از لحاظ بازیگری و موسیقی و داستان چیز خاصی نداشت. کمدی که مک‌کارتی به فیلم وارد کرده بود، بهترین نکته فیلم بود، ظاهر و رفتاری که ازش دیدیم، کشش دیدن فیلم رو تا آخرش به وجود میاره. بولاک هم زوج نسبتا مناسبی واسه تکمیل کردن شوخی‌های مک‌کارتی بود. به نظر من از اون کمدی‌هایی نیست که بشه برای بار دوم رفت سراغش ولی چند صحنه کمدی خوب داره که دیدن‌شون واسه بار اول میتونه جالب باشه.

6/10
- حدس میزنم به مرور زمان به نمره 5.9 ~ 5.8 و ... تغییر پیدا کنه.

--

Pacific Rim
2013



باورم نمیشه که کاردگردان فیلم، همون کارگردان فیلم Pan's Labyrinth باشه! فکر اینکه این کارگردان چطور به چینن مسیری وارد شده، یه مقدار اذیت‌‎کننده ست. اما خوب، بیشتر میشه این فیلم رو نزدیک به سری Hellboy دل تورو دونست (بخاطر اکشن بودن فیلم) تا اون کار رویایی ــه Pan's Labyrinth . بهرحال واسه من فیلم ناامیدکننده ای بود؛ چرا؟ چون به نظر من این فیلم فقط و فقط به جلوه‌های ویژه و ربات‌های خودش تکیه کرده بود. جلوه‌های ویژه عالی بود، واقعا نمیشه اونو انکار کرد ولی بجز این مورد .. نه صحنه فوق‌العاده‌ای داشت، نه دیالوگ منحصر به فردی و نه طراحی کارکتر خوبی. محیط این فیلم، جایی ــه که هیچ نیازی به بازیگری خوب احساس نمیشه، فقط بجنگیم، نابود کنیم، به سمت جلو حرکت کنیم، درام پیش پا افتاده داستان اصلا ارزش اشاره کردن رو نداره. حتی نتونست حس وحشتناک در خطر بودن انسانیت رو به من منتقل کنه و کُل قضیه در خطر بودن انسان‌ها درون فیلم بیشتر شبیه به یک شوخی میموند. درسته، داستان وجود داشت، روند پیشروی وجود داشت ولی بقیه عوامل رو اصلا جالب ندیدم. مبارزه‌های کند رباتی طولانی و کسل‌کننده که برای من هیچ جذابیتی نداشتن، بازیگری واقعا بد بود، شاید تنها کسی که تو فیلم برام قابل تحمل بود، Charlie Day بود! اونم بخاطر ذهنیت خیلی خوب قبل از دیدن فیلم بودش و دیدن اینکه به جای یه سریال کمدی در حال کمک به انسانیت و نجات بقیه‌ست، در نوع خودش جالب بود. موسیقی خاصی نداشت (موسیقی معمولی اینجور فیلم‌ها بود) ، استریوتایپ فیلم وحشتناک بود ... واو ولی خوب اینجور چیزای حاشیه‌ای انگار جواب میده، پس کی اهمیت میده؟ مهم نیست. کلیشه‌ای، قابل‌پیش‌بینی و وقت تلف کن؛ همش همین!

5/10

--

The Frisco Kid
1979



فیلم رو وقتی دنبال آرشیو فورد بودم دانلود کردم ولی نشد که ببینمش. داستان یه رَبی که میخواد به محل اعزام‌شده خودش بره (سان فرانسیسکو) و برای رسیدن به این راه، باید از دل غرب وحشی آمریکا بگذره. اتفاقات زیادی برای این رَبی می‌افته و راهش خیلی مشکل میشه.

فیلم خیلی خوبی بود. با انتظار دیدن یه هریسون فورد خوب رفتم جلو و با دیدن یک جین وایلدر عالی روبرو شدم؛ چقدر در نقش رَبی ساده داستان طبیعی بازی میکرد. کمتر صحنه‌ای فیلم بود که رَبی تو صفحه حضور نداشته باشه و وقتی که اون کارکتر به دست وایلدر عالی از آب در اومده باشه و تو تمام صحنه‌ها حضور داره، مگه میشه از فیلم چشم برداشت؟ این نکته مربوط به نقش اول که به کنار، خوشبختانه انتظاراتم در مورد هریسون فورد هم برآورده شد. دیدن فورد با لباس وسترن و حالت یه دزد که همش در حال فحش و ناسزا گفتنه، با اون سبک دیالوگ‌گویی همیشگی‌ش خیلی بهم چسبید. بهرحال، ترکیب فورد و وایلدر؛ دزد و رَبی در دل وحشی غرب حسابی دیدنی شده بود. داستان هم با اینکه ساده بود، کشش خاصی داشت و روی هم رفته پایان بندی یه مقدار قابل پیش‌بینی ولی درخور فیلم بود.

7.2/10

--

The Opposite of Se||x
1998



فیلم خوبی بود .. بیشتر از همه چیز نحوه روایت داستان واسم جالب بود. راوی‌گری ریچی واقعا تاثیر زیادی روی فیلم داشت و گاهی بخاطر دیالوگ‌های عجیب‌ش به عنوان راوی و اینکه معمولا یه راوی چنین حرف‌هایی نمیزنه، جلب توجه میکرد. داستان‌ش اونقدرا عجیب‌غریب نبود ولی به نظر من، پرداخت کارکتر فیلم و دیالوگ‌ها خوب بودن. بازیگری ریچی رو به نسبت بقیه بازیگرا بیشتر دوست داشتم ولی Lisa Kudrow بهرحال یکی از بازیگرایی بود که نسبت به دیدن‌ش تو این فیلم کنجکاو بودم و اینجا هم خوب بازی کرده بود.

6.5/10

--

As Cool as I Am
2013



داستان یه دختر نوجوان (لوسی) که نسبت به بقیه نوجوان‌های دور و برش تو مسائل اجتماعی و رابطه‌ای باهوش‌تر عمل میکنه و از طرف دیگه خانواده اون تو شرایط خاصی به سر میبرن.

از اون فیلم‌های زیاد از حد معمولی بود که مطمئنم بعد از گذشت چند روز کاملا فراموشش میکنم. شاید تنها دلیل خوبی که میشه بخاطرش سراغ این فیلم رفت، دیدن Claire Danes خارج از سریال Homeland باشه که البته بعد از دیدن فیلم، به نظر من اونقدرا تفاوت وحشتناکی در بازی‌ش وجود نداشت و شاید این دلیل هم از بین بره! بازی Sarah Bolger بدک نبود و کارکتر لوسی رو باورپذیر کرده بود ولی متاسفانه داستان اون کشش لازم رو نداشت و بزرگترین مشکل فیلم بود .. خصوصا پایان‌بندی فیلم که خیلی بد بود. از اون فیلم‎‌هایی بود که نیمه اول نسبتا قوی ظاهر میشن و بعد کاملا مسیر خودشون رو گم میکنن و همینطور روند نزولی رو تا آخر ادامه میدن.

5.5/10

--

Despicable Me 2 | Monsters University
2013



خوب اول MU رو دیدم. خوب بود ولی به نظر من، یه جورایی حس شماره اولش رو از دست داده بود، شاید بیشترین مشکلم با انتخاب داستان و فلش‌بک وار بودن‌ش بود، ضمن اینکه کمدی‌ش اونقدرا قوی نبود ... روی هم رفته انیمیشن خوبی بود، فضای جالبی داشت و تجدیدخاطره نسبتا باحالی بود ولی سطح انتظاراتم بالاتر بود.

6.5/10

DM واقعا خوب بود. هم داستان کار جذاب بود و هم کمدی خیلی جالب کار شده. مینیون‌ها خلاقیت خاصی داشتن و بیشتر حرکات‌شون خوشم اومد. صحنه‌های اکشن خوبی داشت، تغییر لوکیشن‌ش جالب بود و حتی موسیقی هم به نظرم خوب بود. داستان هم با وجود اون مینیون‌های بنفش و ال ماچو کشش خوبی داشت. وقتی شنیدم شماره دوم ساخته می‌شه، با توجه به اینکه پایان‌بندی شماره اول و اتفاقی که تو کارکتر گورو به وجود اومده بود، نسبت به شماره جدید مشکوک بودم ولی خوشبختانه با وارد کردن یه کارکتر خیلی خوب مثل ال ماچو، ضعف نبود یه مرد شرور تو داستان رو برطرف کرده بودن.

7.5/10

--

Grown Ups 2



راستش شماره اول فیلم اونقدر برام معمولی بود که وقتی میخواستم این شماره دوم رو Play کنم، هی با خودم میگفتم "چرا؟ ، واقعا چرا میخوام ببینمش؟" .. بهرحال دیدمش و بازم به همون نتیجه رسیدم! کمی نسبت به شماره اول بهتر بود ولی بازم چیزای تکراری و ساده زیادی داشت. آدام سندلر همیشگی بدون هیچ کوچکترین تفاوت خاصی، کارکترهای بچه اعصاب‌خورد‌کن، کمدی خیلی پیش‌پاافتاده و .. چیز خاصی نداشت. اما اگه بخوام به سری نکات کوچولویی که واسم جالب بود، اشاره کنم ... دیدن Shaq تو اون نقش عجیب و غریب! ، Steve Buscemi خنده‌دار بود ولی نقش خیلی کمی داشت، Steve Austin ، کارکتری که Milo Ventimiglia بازی کرده بود و ...

5.8/10

--

Spaceballs
1987



خنده‌دار ترین چیز در مورد این فیلم عنوان کاورشه "Screamingly funny" که باید به "Screamingly Lame and stupid" تغییر پیدا کنه. یه Spoof خیلی بد از سری فیلم‌های جنگ ستارگان. به عنوان یکی از معروف‌ترین Spoof های جنگ ستارگان انتظاراتم خیلی خیلی بالاتر بود و اصلا جنس کمدی فیلم رو دوست نداشتم. دریغ از کوچکترین لبخند! pizza the hutt ،اBarf به عنوان اسم کارکتر و شوخی با اسمش ، اسم فامیل As||sholes اعضای کابین و صدا زدن تک تک شون با این اسم، اصلا دوست ندارم به کارکتر Darth Vader ـش اشاره‌ای کنم چون بدترین نکته فیلم بود ... ولی واقعا همین؟ اینا قرار بود کمدی فیلم باشن؟ چقدر سطح پایین و خالی از محتوا و ... ترجیح میدم برگردم و دوباره برای چندم پارودی‌های جنگ ستارگانِ Family Guy رو که فوق‌العاده بهتر از این فیلم بودن رو ببینم.

3/10

- اگه خواستید عمق فاجعه رو درک کنید، میتونید صحنه مربوط به Pizza the Hut رو ببینید ...

Pizza the Hut - UTube

--

The Way Way Back
2013



فیلم جالبی بود و با توجه به سطح انتظاراتی که ازش داشتم، راضی کننده بود. استیول کارل تو یه نقش متفاوت، بازیگرای نوجوون خوب و فضای داستانی و اجتماعی جالب فیلم جز نقاط مثبت فیلم بودن ولی بهترین نکته فیلم واسه من دیدن بازی سم راک ول بود که اینجا عالی کار کرده بود و صحنه‌های دلگرم کننده خیلی خوبی بین اون و کارکتر دانکن تو فیلم وجود داشت. بجز این موارد، صحنه‌های پارک آبی هم جالب کار شده بود و رابطه بین کارکن‌ها، بازدیدکننده‌های پارک و دانکن پرداخت خوبی داشت.

7/10

--

Turbo
2013



سوژه کار و فضای انیمیشن‌ش رو دوست داشتم ولی حس میکنم تو بعضی از نقاطش بیننده رو کاملا ازمرحله پرت میکرد و زیاد از حد وارد حالت سوپرتخیلی میشد. آره، میدونم که خود داستان راجع به یه حلزونه که عاشق سرعته و از همون ابتداش تخیلی ـه ولی به نظر من بعضی از جاها زیاده روی شده بود و حس جالب انیمیشن‌ش از بین رفته بود. اما بهرحال، کار ساموئل ال جکسون رو دوست داشتم، صداش واقعا به کارکترش میخورد و صحنه‌هایی که دیالوگ‌هاش حالت تهدید یا خشنی پیدا میکرد، میشد به راحتی قدرت بیان عالی‌ش رو شنید. صحنه‌های مسابقه هم جالب بودن و روی هم رفته انیمیشن معمولی رو به خوبی بود.

6.3/10

--

Star Trek II: The Wrath of Khan



واقعا بهتر از شماره اول بود؛ حسی که در مورد حالت مقدمه بودن شماره اولش داشتم، درست بود و به نظر من حالا اینجا پرداخت فیلم کاملا جذاب شده بود. بعد از دیدن فیلم، میتونم درک کنم چرا کارکتر Khan فیلم Wrath of Khan نسبت به همین کارکتر در فیلم Into Darkness محبوب‌تره. اینجا واقعا حس تاریک بهتری داشت ولی در Into Darkness فضا کاملا پر از جلوه‌های ویژه‌ست، چیزی که به نظر من باعث شده کمی از تاریکی فضای فیلم کم کنه. تنفر و انتقام در دل فضا؛ نیمه دوم فیلم عالی بود و خیلی فیلم رو بهتر کرده بود.

7.3/10

--

Young Frankenstein
1974



در عین اینکه کمدی خیلی خوبی داشت، حس ترس و تاریکی که داستان از قبل داشت هم به محیط فیلم اضافه شده بود و نمیشد اونو ندیده گرفت .. کارکترها پرداخت واقعا خوبی داشتن، فرانکنشتاین، ایگور و هیولا هر کدوم در نوع خودشون دیدنی بودن. سیاه و سفید بودن فیلم خیلی به بهتر شدن فضای اون کمک کرده بود و به نظر من نقطه خیلی مثبتی بود. صحنه‌هایی تو این فیلم فرانکنشتاین وجود داره که تو هیچ ورژنی از اون نمیتونید ببینید؛ مثل روبرویی هیولا با اون مرد کور یا مثلا صحنه‌ای که من اصلا انتظارشو نداشتم، صحنه موزیکالی که تو فیلم بود، دیدن اینکه دکتر و هیولا در حال تپ دنس جلوی حضار هستن؟ ( ) خیلی منو سوپرایز کرد. روی هم رفته فیلم واقعا خوبی بود اما در نهایت دو تا سوال "چطور ممکنه ...؟" واسه من پیش میاد؛ یکی اینکه، چطور ممکنه کارگردانی که این فیلم عالی رو ساخته، فیلمی مثل Spaceballs رو در کارنامه داشته باشه؟ (البته این فیلم Spaceballs هم طرفدارای خاص خودشُ داره ولی خوب اینجا "فقط از نظر من" تفاوت بین دو کار زمین تا آسمونه! به عنوان یه طرفدار سری فیلم‌های جنگ ستارگان و متمایل به دیدن فیلم‌های گرفته شده از اون سری، اصلا نتونستم باهاش ارتباط برقرار کنم.) یکی دیگه اینکه، چطور ممکنه جین وایلدر از The Frisco Kid و نقش یه رَبای ساده و باخدا به سمت نقش دکتر فرانکنشتاین با چنین فضای کمدی تاریکی بیاد و بازم عالی باشه؟ واقعا تحت تاثیر قرار گرفتم.

7.9/10

--

The World's End
2013



فیلم آخر Wright/Pegg/Frost رو دیدم. کلا این گروه هیچ وقت ناامید نمیکنه ... از لحاظ خلاقیت به کاربرده شده تو صحنه‌های مختلف، داستان، فیلمبرداری، شوخی‌های ساده، پایان‌بندی و ... همه جزییات فیلم‌ها و سریال‌شون یه جور خلاقیت دوست داشتنی خاص داره و اینبار هم همینطور بود .. حتی با دیدن تریلر کار هم میدونستم که دارم به سراغ دیدن چه فیلمی میرم. اینکه ظاهر بازیگرایی مثل Pegg یا Frost نسبت به گذشته حالت پا به سن گذاشته‌تری داشت و از اون حالت کاملا جوون خارج شده بودن، به نظرم جالب بود و جز اولین چیزایی بود که توجهم رو به خودش جلب کرد. بقیه بازیگرایی هم که جز تیم اصلی بازیگری بودن، خیلی خوب بازی کردن بودن. نکته جالبی که در مورد جزییاتی که گفتم وجود داره، پرداخت بعضی از کارکترهای فرعی این سری فیلم‌هاست که گاهی کارکترهای فرعی خیلی خنده‌دار و جالبی تو فیلماشون پیدا میشه.

خیلی خوب شروع شد؛ داستان کار و معرفی کارکترها، روند پیشروی داستان و به سمت "عجیب شدن" رفتن‌ش پرداخت خیلی خوبی داشت. تکیه کلام‌های کارکترها واسم جا افتاد و هدفی که با برگشتن به شهرشون در سر داشتن، تو همون صحنه‌های اول واسه منم جالب شد و کنجکاو بودم که ماجراجویی احمقانه اونا رو دنبال کنم. این ماجراجویی احمقانه وقتی خنده‌دار شد که وارد نیمه دوم شدن و همه چیز حالت جدی به خودش گرفت. ترکیب یه هدف خنده‌دار و اصرار گری به ادامه دادن راه با به خطر افتادن جون‌شون و بازی مرگ و زندگی شدن مسیرشون، خیلی باحال بود. صحنه‌های کمدی جزیی خیلی جالب زیاد داشت ولی زیاد علاقه‌ای به اسپویل کردن‌شون ندارم، پس ازشون میگذرم! روی هم رفته مثل بقیه سری این فیلم‌ها سطح سرگرم‌‎کنندگی‌ش عالی بود و مسلما ارزش دوباره دیدن رو هم داره.

8/10

ترتیب فعلی علاقه‌م به کارای Wright/Pegg/Frost :

Spaced - سریال
Shaun of the Dead
The World's End
Hot Fuzz

--

Prisoners
2013



عالی بود. چه حس مرموز خیلی خوبی تو طول فیلم حاکم بود و به بهترین نحو ممکن بیننده رو به دنبال خودش میکشید. اگه فکر میکنید که میتونید پایان یه فیلم رو پیش بینی کنید، دیدن این فیلم رو بهتون پیشنهاد میکنم، خیلی خوب این داستان ساده رو پیچیده کرده بودن و واقعا کشش داستان تو سطح بالایی قرار داشت. بازیگری کار عالی بود؛ هیو جکمن از Les Misérables و یه فضای موزیکال دیدنی به سمت The Wolverine با یه فضای اکشن میره و بعد از اون با چنین نقش درام قوی به سمتِ ما برمیگرده. تفاوت خیلی خوبی تو نقش‌های این بازیگر تو این چندکار اخیر دیدیم و اینجا واقعا اوج بازیگری اون بود. قدرت بازیگری جمن در نقش کلر مسلما یکی از بهترین نکته های فیلم بود و به نظر من گرفتن اسکار با Les Misérables در مقابل دی لوئیس و خواکین فینیکس و اون نقش‌های بی نقص واقعا سخت بود ولی .. میتونم اسکار گرفتن جکمن رو با این نقش و این فیلم ببینم، کاملا درخور گرفتن اون جایزه بود. دور از ذهن نیست و امیدوارم چنین اتفاقی بیافته.

در کنار جکمن، جیلنهال هم خیلی خوب اونُ همراهی کرده بود؛ جزییات فرعی کارکترش رو دوست داشتم، اون تیکِ عصبی چشماش فوق العاده بود، جایی دیدم که اون تیک عصبی رو نکته بدی دونسته بودن (بخاطر پرت کردن بیننده از فضای فیلم؟!!) ولی به نظر من اون نقطه مثبتی واسه کارکترش بود و حداقل واسه من کارکترش رو باورپذیرتر کرده بود. روی هم رفته کُل فیلم حس باورپذیری عالی داشت و اتفاقاتی که یکی پس از دیگری می افتادن، همه تو قالب داستان به خوبی جا میگرفتن و بیننده رو بیشتر کنجکاو میکردن. مرموز بودن فضای داستان با موسیقی جذاب‌ش واقعا بهتر شده بود و شاید بعد از داستان و بازیگری، این موسیقی ـه که باید تعریف ها رو به خودش نشونه بگیره. در نهایت اینکه وقتی تریلر کار رو میدیدم، فهمیدم که جکمن بازی خوبی از خودش ارائه داده ولی راجع به داستان فیلم نامطمئن بود اما دیدن فیلم بهم ثابت کرد که داستان هم جذابیت بالایی داشت و مسلما ارزش دیدن رو داره.

8.5/10

--

Clear History
2013



خیلی وقت بود که Curb رو تموم کرده بودم و حالا وقت‌ش بود که دوباره لری دیوید رو ببینم. راستش خیلی کنجکاو بودم ببینم چه تفاوت‌هایی با سریال Curb داره؛ اینکه کارکتری که لری بازی میکنه، به چه شکله یا مثلا داستان و کمدی اون چه تفاوت‌هایی با Curb داره. چیزی که تو همون دقایق اول متوجه شدم این بود که از لحاظ کارکتری لری، دقیقا همون کارکتری رو بازی کرده که تو سریال بازی کرده، همون لری دیوید سریاله و همون حالت گیر دادن به جزییات رفتاری دیگران و مسائل کوچولویی که باهاشون برخورد میکنه رو داره. بعد از این مورد متوجه شدم که کمدی کار و نویسندگی و نحوه شکل دهی به سکانس‌های طنز هم کاملا به Curb نزدیکه. ولی خوب هم بازیگری لری دیوید و هم این جنس کمدی رو واقعا دوست دارم و اصلا اونُ نکته منفی نمیدونم. ضمن اینکه ظاهر لری دیوید تو قسمت‌هایی از فیلم خیلی عجیب و غریب بود و حداقل از لحاظ ظاهری متفاوت بود.

یکی از چیزای دیگه‌ای که خیلی واسم جالب بود، دیدن سکانس‌های بین لری و J.B. Smoove بود که تو سریال همیشه عالی بودن و اینجا هم بخاطر رابطه عجیبی که با هم پیدا کردن، طنز جالبی بین‌شون برقرار بود. بودن Keaton ، Hamm ، Hudson جز بازیگرای فیلم هم تفاوت خوبی از لحاظ بازیگری به کار داده بود. روی هم رفته جدا از نکته بازیگری، روند داستان هم واسم جالب بود و تونست انتظاراتی که ازش داشتمُ برآورده کنه.

7/10

--

While You Were Sleeping
1995



بسیــــــــار رمنس خوبی بود. این موضوع که کمدی فیلم کمتر به فضای فیلم لطمه زده بود رو در موردش دوست داشتم. کمدی وجود داشت ولی حالت کُلی فیلم، حالت رمنس و جدی خیلی خوبی داشت. داستان برای یه فیلم رمنس واقعا خوب بود و حالت "همه چیز دست به دست هم دادن" خاصی داشت، از اون اتفاقاتی که فقط تو یه فیلم رمنس میشه دید و یه جورایی هم فانتزی وار بود. Sandra Bullock بازی خیلی جالبی داشت ولی زیاد طرفدار بازیگر مقابل‌ش، Bill Pullman نبودم؛ حس میکنم میشد انتخاب بهتری کرد ولی بهرحال محیط کلی فیلم رو دوست داشتم، چیز خاصی نداشت که منُ اذیت کنه و تا آخر با لذت دیدمش. دیدن این بازی خوب از بولاک پیش‌زمینه خوبی برای رفتن به سراغ Gravity بود، ذهنیت بهتری نسبت به بازی‌ش پیدا کردم و حالا باید منتظر دیدن اون فیلم باشم.

7/10

--

The China Syndrome | IMDb
1979



داستان گروه خبرنگاری که به صورت اتفاقی حادثه‌ای رو تو نیروگاه اتمی میبینن و با پوشیده شدن این موضوع از دید مردم و افکار عمومی روبرو میشن. تلاش اونا برای فاش کردن این اتفاق و ...

همونطور که انتظار داشتم، نقطه قوت فیلم بازی جک لمون بود که دلیل اصلی من برای رفتن سراغ این فیلم هم بود. خیلی مسلط و خوب در نقش یه کارمند نیروگاه اتمی باملاحظه و به فکر مردم ظاهر شده بود و در کنارش بودن مایکل داگلاس و جین فوندا هم خیلی به بهتر شدن فضای فیلم کمک کرده بود. داستان کشش خوبی داشت و پایان‌بندی رو هم دوست داشتم. یه سری دیالوگ‌های خیلی خوب هم بعضی جاهای فیلم به چشم میخورد و روی هم رفته فیلم خیلی خوبی بود.

7/10

--

The Family
2013



زیاد از حد معمولی بود، کمدی فیلم تو اوائل کمی جواب داده بود ولی بعد از اون و تو بعضی از قسمت‌های فیلم حتی به عنوان یک فیلم سرگرم‌کننده هم خسته کننده شده بود و بیننده رو کاملا از محیط فیلم خارج میکرد. بازیگری خیلی ساده بود، اصلا چیز خاصی و خیلی خوب متفاوتی تو بازی بازیگرای فیلم نبود. دنیرو واقعا معمولی بود و شاید فقط یکی دوتا از دیالوگ هاش، بیان نسبتا خوبی داشت و بجز اون تمام مدت یه حالت یک شکل کل فیلم رو دنبال کرد .. انتظارات بالاتری از دنیرو و بقیه بازیگرا داشتم. در مورد خانواده‌شون، فضا و حس گانگستری بین‌شون اصلا به خوبی بهم منتقل نشد و نقطه ضعف بزرگی واسه من بود.

5.8/10

Movies i've recently seen

Achilles and the Tortoise
2008



داستان در مورد مردیه که از همون دوران بچگی علاقه عجیبی به نقاشی داره و به هیچ وجه حاضر نیست دست از علاقه خودش بکشه و به دنبال شناخته شدن از راه نقاشیه. راهی که همسرش هم اونو همراهی میکنه و از اون حمایت میکنه.

تو نگاه کُلی فیلم واقعا خوبی بود و احتمالا اونو جز فیلم‌های خیلی خوب کیتانو قرار میدم. پرداخت کارکتر ماکیسو از همون دوران کودکی و بازیگرایی که برای کودکی، جوونی و خصوصا بزرگسالایش با بازی خودِ کیتانو در نظر گرفته شده بود، واقعا عالی بود. اما اگه بخوایم جزیی به کارکترها نگاه کنیم، ماکیسو شخصیت عجیبی داشت و میشد هم از اون متنفر شد و هم به کارکترش علاقه پیدا کرد؛ تنفر بخاطر اینکه، کارکتر بی‌نهایت کله‌شق و بی‌ملاحظه‌ای بود، کوچکترین اهمیتی به اطرافیانش نمیداد و فقط و فقط به کار نقاشی خودش و پیشرفتش اهمیت قائل بود. کار در این زمینه حتی به جاهای باریک و باور نکردنی هم رسید، اونجا و تو نیمه دوم بود که دیگه واقعا حس انتقال تنفر رو میتونستید در ظاهر کارکتر ماکیسو ببینید و به راحتی منتقل میشد. (هر چند بازی سرد و بی‌نظیر تاکشی کیتانو هم تو به ثمر رسیدن این موضوع، فوق‌العاده تاثیرگذار بود) اما جدا از تنفر، عاشق نقاشی بودن ماکیسو میتونه نقطه مثبتی هم در نظر گرفته بشه و اینکه چقدر به کار و حرفه‌ای که دوست داشت، بها داد و چقدر راه‌های مختلفی رو برای موفقیت امتحان کرد. محیط فیلم مثل بقیه فیلم‌های کیتانو حس خلاقانه خیلی خوبی داره و تنوع زیادی درش دیده میشه. موسیقی کم استفاده شده ولی وقتی هم که موسیقی ظاهر میشد، خیلی دلچسب بود و به هضم سکانس‌ها بهتر کمک میکرد. سکانس‌های خوب هم زیاد داشت، تیکه‌هایی که ماکیسو به همراه بقیه دانشجوهای هنر تست‌های مختلف رو انجام میدادن، جز های‌لایت‌های فیلم بود و واقعا دیدنی بودن. در نهایت اینکه پایان‌بندی هم در نوع خودش کیتانویی بود و کاملا با اونچه که در فیلم مشاهده میشه، متفاوته و شاید کلمه "غیرمنتظره" کلمه خوبی برای توصیفش باشه.

7.5/10

--

Blood and Bones
2004



سرگذشت تلخ خانواده‌ای ژاپنی که از بودن مرد غیرقابل تحملی به عنوان "پدر" رنج میبرن و گذر سال‌ها و جهنمی که اون پدر برای خانواده‌ش میسازه. فوق‌العاده بود؛ از اونجایی که کار، کارگردانی شده توسط کیتانو نبود، انتظار داشتم که چیزای متفاوتی ببینم و همین اتفاق هم افتاد. مشخص بود که کارگردان از قواعد خاصی برای ساخت فیلم و پیش بردن داستان استفاده کرده در صورتی که تو فیلم‌های کیتانو قاعده و روند قابل‌پیش‌بینی جلوی روی بیننده قرار نداره و به قولی از قواعد "کیتانویی" استفاده میکنه. البته هم استفاده از قاعده و هم استفاده نکردن از اون میتونه نقطه مثبت تلقی بشه. تفاوت عمده‌ای که این کار یویچی سای، کارگردان فیلم با فیلم‌های کیتانو داشت، استفاده از موسیقی زیاد تو فیلم بود. موسیقی که تماما حالت درام و غم‌انگیزی داشت و به فضای ناراحت‌کننده فیلم، حس و عمق بیشتری رو منتقل میکرد. خشونت نشون داده شده علیه زن‌ها تو فیلم یه مقدار سطحش بالاست و روی هم رفته میتونم سطح خشونت کُل فیلم رو بالا بدونم اما اون صحنه‌های خشن باعث لکه‌دار کردن صحنه‌های احساسی و تاثیرگذار فیلم نشده و با خوب به تصویر کشیده شده‌نشون، صحنه‌های موردنظر رو حتی بهتر هم کرده.

کار بازیگری فیلم شاید جز بی‌نقص‌ترین‌ها باشه؛ من همیشه از بازی کیتانو تعریف میکنم و گاهی حس میکنم که دیگه دارم زیادی ازش تعریف میکنم. بهرحال تو این فیلم هم خیلی خیلی عالی بود، حتی به نظر من جز تاپ 3 ــه بازیگری کیتانو بود. تسلط بالایی به نقشش داشت و کارکتر پدر و خشونتی که داشت، بی‌تفاوتی که نسبت به اطرافیان‌ش داشت، به نحو عالی توسط کیتانو به نمایش کشیده شده بود. شاید نقصی که بشه به کیتانو گرفت این باشه که، مقداری نقشش به بعضی از نقش‌های دیگه‌ش نزدیکه اما نمیشه از تکامل و حق زیاد اون در بهتر کردن فیلم گذشت. بجز کیتانو، بقیه بازیگرا هم خیلی خوب بود. میشه گفت فیلم 2 راوی داشت. یکی پسر کیم، ماسائو که کلا روایت داستان رو به عهده داشت و هرازچندگاهی دیالوگ‌های راوی‌گریش رو میشنیدیم و یکی، پدر خانواده که با اعمال و رفتارش در مقابل اعضای خانواده‌ش داستان رو به جلو هُل میداد و با کارهای خودش فیلم رو روایت میکرد. روی هم رفته، پیشروی داستان کاملا تو طول فیلم کشش خودشو حفظ کرد و پایان‌بندی هم خیلی خوب بود و ارزش دیدن رو واقعا داشت.

8/10

--

The Triplets of Belleville
2003



انیمیشن متفاوت، عجیب و جالبی بود. همیشه فکر خوبی ــه که وقتی قراره انیمیشن و فیلم کم‌دیالوگی ساخته بشه، از موسیقی متن جذاب درش استفاده بشه؛ اینجا هم به نحو عالی این نکته در نظر گرفته شده و به راحتی میشه گفت که موسیقی متن انیمیشن جز نقاط مثبت‌ش بود. درکنار موسیقی، سبک انیمیشن و حالتِ عجیب‌ش کشش خوبی داشت و داستان هم خوب و قابل دنبال کردن بود. حس میکنم از اون انیمیشن‌هاییه که هر کسی رو جذب خودش نمیکنه و ممکنه خیلی‌ها نتونن باهاش کنار بیان ... ولی بهرحال من که ازش خوشم اومد.

7/10

--

Memories of Matsuko
2006



تراژدی موزیکالی از زندگی دختری به نام ماتسوکو که رویای داشتن یه دنیای فانتزی و زیبا رو داره ولی در عوض دنیای حقیقی کوچکترین رحمی به اون نداره و تلخی خودش رو به طرز وحشتناکی به چهره ماتسوکو میپاشه. عالی بود فیلم؛ انتظار نداشتم با چنین چیزی روبرو بشم، موزیکال‌ترین فیلم ژاپنی بود که تا بحال دیدم و واقعا از لحاظ موزیکال سطح خیلی خوبی داشت. سکانس‌های موزیکال با تاریکی داستان قاطی شده بود و تلفیق فانتزی‌ها، تخیلات ماتسوکو و تلخی داستان به طرز عجیبی دیدنی شده بود. وقتی به سکانس‌های موزیکال میرسیدیم، از افکت‌های ساده‌ای مثل پرواز پرنده‌های انیمیشنی یا گُل و محیط شاد در کنار کارکترهای فیلم تو بدترین شرایطشون استفاده شده بود و تصویر عجیبی روی جلوی چشم بیننده قرار میداد. فضای فیلم تازگی و تفاوت جذابی داشت و اصلا خسته کننده نبود، موسیقی، بازیگری و حتی گاهی نحوه تغییر سکانس به سکانس‌های بعدی توجهم رو به خودش جلب میکرد و جالب بودن. روی هم رفته واقعا فیلم خوبی بود و اگه به سینمای ژاپن علاقه دارید، به نظر من این فیلم، یه Must see محسوب میشه.

8/10

--

Carnal Knowledge
1971



داستان دو دوست و روابط مختلفی که با زن‌های متفاوت دارن. داستان ساده بود و چیزفوق‌العاده عجیبی نداشت اما پرداخت بعضی از صحنه‌های فیلم و بازیِ بازیگرای اون صحنه‌ها خیلی خوب به چشم می اومد. جک نیکلسون مثل همیشه خوب کار کرده بود ولی چیزی که در کنار جک نیکسلون تو این فیلم توجه منو به خودش جلب کرد، بازی خیلی خوب و تسلط بالای آن مارگارت بود. سکانس‌هایی که با نیکلسون داشت رو واقعا میشه بهترین قسمت‌های این فیلم دونست و دیالوگ‌ها و فضای صحنه‌های بین‌شون جذابیت بالایی داشت. جالب اینکه یکی از صحنه‌های بین نیکلسون و مارگارت یک‌هفته فیلمبرداری‌ش طول کشیده اما خوب وقتی به صحنه نگاه کنید، واقعا درک میکنید که چقدر خوب از آب در اومده و نتیجه‌ای که ازش انتظار داشتن، به دست اومده.

7.5/10

--

We’re The Millers
2013



داستان یه عده آدم که بخاطر معامله و انتقال موادمخدر از مکزیک به آمریکا به قالبِ یه خانواده قلابی فرو میرن و سفر عجیبی رو شروع میکنن.

کمدی جالبی بود، بهتر از اونی بود که انتظارشو داشتم و صرفا به عنوان یه فیلم سرگرم‌کننده واقعا خوب از آب در اومده. مسیر سفر و توجاده بودن کارکترها و اتفاقای مختلفی که در حین اون سفر براشون می‌افته، مهمترین نکات فیلم بودن. به نظر من آنیستون تو این فیلم نسبت بقیه کارای کمدی این چندسالش بهتر کار کرده و درکنارش بقیه بازیگرا هم بخاطر موقعیت‌های جالب و خنده‌داری که توش قرار میگرفتن، توجه بیننده رو به خودشون جلب میکنن. روی هم رفته قبل از دیدن فیلم، با دیدن لیست بازیگرا و خلاصه داستان، انتظار یه کمدی معمولی و تا حدود زیادی خسته‌کننده رو داشتم ولی خوشبختانه این اتفاق نیافتاد و به نظرم کمدی خیلی خوبی بود.

7/10

--

Antwone Fisher
2002



از اون فیلم‌هایی که بعد از دیدن 5 دقیقه اولش کُل فیلم رو یادم اومد و متوجه شدم که قبلا دیدمش. ولی خوب دوباره دیدمش و واسم جالب بود. داستانش خیلی خوب بود و پرداخت به صحنه‌های روانشناسی و کارکتر آنتون واقعا واسم جالب بود. نیمه دوم فیلم هم که نقطه اوج اونه و از لحاظ احساسی سطح بالایی داره.

7.2/10

--

Cadillac Man
1990



یه فیلم کمدی خیلی ساده که رابین ویلیامز قرار بوده به یک کمدی جالب تبدیلش کنه ولی چنین اتفاقی نیافتاده و همون "ساده" باقی مونده. بازیگری فیلم چیز خاصی نداشت و بجز چندسکانس که اونم بخاطر ویلیامز جالب شده بود، نکته قابل توجهی نداشت و به نظر من حتی نقش رابینز رو هم هر بازیگری میتونست بازی کنه و ... یکی از بدترین نقاط ضعف فیلم، کمدی اونه که حتی در سطح لبخندآور هم نیست و فقط داستان فیلمه که رو به جلو حرکت میکنه و پایان بندی هم کاملا قابل پیش بینی بود.

5/10

--

Now You See Me
2013



خوب بود. از لحاظ داستان، ریتم خوبش و کششِ خودش رو تو طول فیلم خوب حفظ کرده بود و به نظر من با توجه به مدت زمان نسبتا طولانی که داشت، اصلا خسته‌کننده نشد. کلا بخاطر فضای شعبده‌بازی که داشت و حقه‌های جذاب‌شون دنبال کردن فیلم خیلی راحت بود. یه مقدار با بازی و بازیگرای فیلم مشکل داشتم ولی ... با اینکه جز کسایی هستم که از بازی Jesse Eisenberg خوشم نمیاد، اعتراف میکنم که اینجا خیلی کارش جالب بود. روی هم رفته از لحاظ سرگرم‌کننده‌گی سطح خیلی خوبی داشت و خصوصا وقتی برای بار اول فیلم رو ببینید، حسابی جذبِ فیلم میشید ولی ممکنه دیدن بار دوم یا سوم، زیاد ماندگاری خوبی رو برای فیلم ایجاد نکنه.

7/10

--

Ookami Kodomo no Ame to Yuki
2012



نتیجه دیدن کارهای این کارگردان (Mamoru Hosoda) واسه من فعلا به 2 - 1 تبدیل شد! Summer Wars رو زیاد خوشم نیومد ولی The Girl Who Leapt through Time و این فیلم (Wolf Children) رو واقعا دوست داشتم. احتمالا یکی از بهترین فیلم‌هایی بود که راجع به احساسات یک مادر تا بحال دیدم. درام قوی داستان و کارکترهای بینهایت دوست داشتنی و محیط دلچسب انیمه به همراه منظره‌های جذابش ترکیب فوق العاده‌ای رو به وجود آورده بود. از لحاظ دوست داشتنی بودن کارکترهای انیمه، گاهی منو به یاد Totoro مینداخت، در عین اینکه زحمات مادرشون، از خستگی خواب رفتن‌هاش رو میدیدم، نمیشد از ظاهر و رفتار نیمه گرگ بچه هاش و شیطنت‌های کودکانه‌شون گذشت؛ واقعا صحنه‌های دلچسبی بین این تعامل سختگی‌ها و لبخندهای اون بچه‌ها به وجود اومده بود. داستان ساده‌ای از مادری که از عشق گرگینه خودش دو بچه داره و حالا در نبود اون گرگینه، باید اون بچه‌ها رو بزرگ کنه اما هیچ چیزی راجع به بزرگ کردن این بچه‌های نیمه گرگ نمیدونه و از طرفی نگران وارد کردن اون بچه ها به اجتماع و لو رفتن راز بزرگ خانواده‌شونه.

8.5/10

--

This is the End
2013



داستان رفتن Jay Baruchel و Seth Rogen به پارتی James Franco که به خوبی و خوشی تموم نمیشه و به جای خوش گذروندن تو پارتی با آخرزمان و بهم ریختن دنیا روبرو میشن ...

در کنار حس Troll ــی که فیلم بخاطر استفاده از اسم و شخصیت واقعی بازیگرها تو فیلم و نقش‌های کوتاه خیلی از بازیگرای مختلف تو فیلم داشت، حسابی سرگرم‌کننده بود. بعضی از شوخی‌های فیلم هم حسابی منو خندوند و از لحاظ طنز هم حس تازگی خوبی داشت. اصلا انتظارشو نداشتم که با چنین فیلمی روبرو بشم؛ منظورم بودن Rogen و Jonah Hill کنار هم و سرگرم کننده از آب در اومدن اون فیلمه. بودن این دونفر تو یه فیلم واسه من کافی بود که از دیدنش صرفنظر کنم، زیاد میونه‌ خوبی با بازیگری این دونفر نداشتم و ندارم و حتی اینجا هم بخاطر سوژه عجیب فیلم و استفاده از کارکترهای واقعی‌شون قابل تحمل شده بودن. اما داستان فیلم اونقدر سرگرم‌کننده بود و بقیه بازیگرای فیلم در حدی جالب بودن که سراغ فیلم رفتم و به راحتی تا آخر فیلم رو دیدم. روی هم رفته اگه بخوام بعد از دیدن فیلم یه توصیه کنم اینو میگم که، اصلا به لیست تیم بازیگری توجهی نکنید و فیلم رو بخاطر سوژه جذابش و فان بودنش ببینید.

7.4/10

--

Marty
1955



درک نکردم چه چیز این فیلم خاص و عالی بوده که باعث شده چنین نمره‌هایی بگیره یا بتونه جایزه اسکار رو به دست بیاره. داستان ساده، بازی‌های ساده، پایان‌بندی قابل‌پیش‌بینی و ... کلا یه فیلم کاملا معمولی بود. Ernest Borgnine به عنوان نقش اول اونقدرا جالب‌توجه نبود و کارکتر مادر مارتی هم که کاملا اضافی بود و خیلی روی اعصاب میرفت. شاید فقط این منم که این نظر رو دارم ولی فکر میکنم که فیلم خوب عمر نکرده و با گذر زمان کیفیت‌ش رو از دست داده. بهرحال برای یک بار دیدن اونقدرا بد نبود و روی هم رفته دنبال کردن مارتی و اتفاقاتی که براش می‌افته اونقدرها هم خسته‌کننده نبود.

5.5/10

--

Star Trek Into Darkness
2013



خیلی خوب بود. به نظر من حتی میشه گفت از فیلم اول هم بهتر بود. بهتره یه مقدار وقتِ بیشتری بهش بدم و بعدا تصمیم بگیرم ولی واسه اولین بار دیدن، جدا فیلم خوبی بود. بعد از دیدن فیلم وقتی IMDb رفتم و با کُلی نظرات منفی راجع به فیلم روبرو شدم، اصلا برام باورکردنی نبود! به کوچکترین مسائل جزیی فیلم هم گیر دادن، به کوچکترین جزییات فیلم ایراد گرفته بودن که تجربه دیدن این فیلم رو واسه خودشون بد کنن! البته میدونم اگه از طرفدارای پر و پاقرص شماره‌های قبل باشید، شاید به دلایلی زیاد فضای جدید رو دوست نداشته باشید و یا کُلی ایراد دیگه بتونید به فیلم بگیرید ولی خوب من که سری‌های قبل رو ندیدم پس ... بهرحال واسه من، تجربه عالی بود و هم داستان فیلم و هم افکت‌ها و جلوه‌هاش جذاب و دیدنی شده بود. تنها ایرادی که میخوام بگیرم اینه که به نظر من رابطه بین اسپاک و اوهارا کاملا مصنوعی و غیرقابل باور به نظر میرسید. من با شماره‌های قبلی استارترک آشنایی ندارم و فقط همین دو شماره اخیر رو دیدم؛ نمیدونم اسپاک تو اون شماره‌ها چطور بوده ... کلا حتی این ایراد رو هم جزیی میدونم و چیزی نیست که بخواد جلوی دیدن دوباره فیلم رو بگیره. Quinto و Pine جدا کرک و اسپاک رو به یک زوج عالی تبدیل کرده بودن و مکالمه‌ها و صحنه‌های بین دو کارکترشون دیدنی بود .. از اون طرف کارکتر Kahn هم خیلی کارکتر جالبی بود. پایان‌بندی هم پرداخت خوبی داشت و جالب تموم شد.

8/10

--

Jack Reacher
2012



از اون فیلم هایی بود که با ورود کارکتر اصلیش میشد به یه مسئله ساده پی برد؛ اینکه عنصر اصلی فیلم همون کارکتر اصلی ــه و بودن بازیگری مثل تام کروز این مسئله رو خیلی پررنگ کرده بود. کروز بود که مسئولیت هیجان فیلم و کششی که تو فیلم قراره ببینیم رو به عهده داشت و به نحو خیلی خوبی هم از پس اینکار براومده بود. گاهی بعضی از سکانس ها حالت دراماتیک غیرضروری داشتن که بهرحال بخاطر سوژه ای که درش آدمای بیگناه کشته شدن، دور از انتظار نبود و با اینکار قصد داشتن بیننده رو عمیق تر وارد فضای داستان کنن. بهرحال واسه من که چنین اتفاقی نیافتاد ... اما از فیلم روی هم رفته خوشم اومد و نقاط مثبت دیگه ای داشت که توجهم رو به خودش جلب کرد.

7/10

--

The Hangover Part III
2013



نه تنفر خاصی روی سری Hangover ها دارم و نه تعصب عجیبی! روی هم رفته سری‌ش رو به عنوان یه سری کمدی خوب میبینم و گاهی سطح شوخی‌هاش واسم جالبه، صحنه‌های کمدی عجیبی توش پیدا میشه. شماره سوم هم خوب بود، بازی Zach Galifianakis بهترین نکته فیلم واسه من بود؛ جدا خنده‌دار بازی میکرد و کارکترش، فیلم رو از این رو به اون رو کرده بود. نقطه مثبت دیگه‌ای که تو فیلم بود استفاده از روش دیگه‌ای واسه پیش بردن داستان بود، اینکه دوباره همون سناریوی "یک‌جا از خواب بلند شدن و اصلا از اتفاقاتی که بهشون گذشته خبر نداشتن" رو استفاده نکرده بودن، خیلی به بهتر شدن فیلم کمک کرده بود. استفاده از موسیقی‌ش هم خیلی خوب بود و بعضی صحنه‌ها که همیشه تو فیلم‌های دیگه با یه موسیقی ساده از کنارش میگذرن و حتی ممکنه اصلا بیننده موسیقی رو متوجه نشه، اینجا با یه موسیقی تُند و جنایی صحنه‌ها رو بخاطر عجیب بودن ترکیب موسیقی و اون صحنه، خنده‌دار کرده بود. کلا فیلم کمدی خیلی خوبی بود و به عنوان شماره سوم، کار جالبی بود.

6.5 ~ 7
از 10

--

Before Midnight
2013



خیلی خوب بود؛ وارد شدن دوباره به رابطه بین جسی و سلین بعد از مدتها دوباره منو به یاد حسی که با دیدن دو فیلم اول داشتم، انداخت. اون حس، حس خیلی عالی بود و همون چیزی بود که باعث شد دو شماره اول رو واقعا دوست داشته باشم. صحنه‌های طولانی و دلچسب حرف‌زدن‌ها، قدم‌زدن‌ها و تبادل‌نظرهایی که در تقابل با هم داشتن و تکرار اون لحظه‌های متفاوتی که تو کمتر فیلم رمنس دیگه‌ای به نمایش کشیده میشه. (لحظه‌هایی که کوچکترین نگاه یا دیالوگ ساده یه صحنه عالی رو به وجود میاره.) غرق شدن تو این فیلم و به معنای واقعی حس کردنش خیلی راحته؛ ما شروع رابط جسی و سلین رو تو شماره‌های قبل دیدیم و مسیر راه رو مقداری باهاشون طی کردیم، اینکه چطور از هم جدا شدن و اینکه چه اتفاقاتی بین‌شون افتاد رو هم دیدیم و حالا به برهه از زمان وارد میشیم که اونا بهم پیوند خوردن و با فضای عجیبی دست و پنجه نرم میکنن! مشکلاتی که باعث به وجود آوردن دعواهای ساده میشه و ناراحتی‌ها ... راستش انتظار اینو داشتم که یه زندگی کاملا بی‌نقص و بدون بالا و پایین بین این دو کارکتر ببینم ولی فکر کنم زندگی برای جسی و سلین اونجور که من فکر میکردم "به خوبی و خوشی" پیش نرفته و همین موضوع باعث به وجود اومدن سکانس‌هایی بین این دوکارکتر شده بود که یه مقدار سنگین به نظر میرسید. به نظر من کارکتر سلین تو این فیلم یه جورایی شکل خودش رو از دست داد و با توجه به خصوصیات اخلاقی که خصوصا تو نیمه دوم ازش دیدیم، ذهنیتِ قدیمی که نسبت بهش تو دو فیلم گذشته داشتم، مقداری لکه‌دار شد. بیننده بیشتر از اینکه با سلین احساس همدردی کنه، با جسی همراه میشه و این نکته، یه امتیاز منفی واسه سلین ـه. اما کی اهمیت میده؟ بهرحال آخر فیلم همون حس همیشگی "این واقعا یه فیلم فوق‌العاده بود" رو داره و فیلم تو ادامه این سری فیلم‌ها و شماره سوم واقعا عالی بود و همه چیزش حس جذاب و دوست‌داشتنی فیلم‌های قبلی رو داشت.

8/10

--

World War Z
2013



Zzzzzzzzz ... این حالت من در حین دیدن فیلم بود. فیلم زامبی که در حال دیدنش حس کردم زامبی تو فیلم وجود نداره. خسته کننده بدون هیچ کششی و داستان نه چندان جذاب (برای من) .. پرداخت ضعیف کارکترها و ... بخاطر پیت هم که شده، دوست داشتم از فیلم خوشم بیاد ولی چنین اتفاقی نیافتاد. چیزی که جز معدود نقاط مثبت فیلمه و خیلی به چشم میاد، جلوه‌های ویژه اونه که خیلی خوب بودن و بعضی از صحنه‌ها رو واقعا جالب کرده بود. بجز اون نکته قابل توجهی نداشت و واسم یه فیلم خسته‌کننده بود.

5/10

--

Star Trek: The Motion Picture
1979



دقیقا همونطور که حس میکردم بود، حس یه جور مقدمه برای فیلم‌های بعد رو داشت. البته اینکه یک "مقدمه" بود، اصلا به معنای بد بودن فیلم نیست .. خود فیلم خوب بود و با اینکه 2 ساعته بود ولی اصلا واسم کسل‌کننده نشد. میشه گفت بعضی سکانس‌هاش خیلی طولانی شده بود و فرضا صحنه‌هایی از فضا داشت که کش پیدا کرده بودن اما اون صحنه‌ها هم به وارد شدن بیشتر بیننده به فضای فیلم کمک میکرد. موسیقی فیلم بد نبود و فکر کنم تو شماره‌های بعد بهتر بشه. داستان رو یه مقدار ضعیف دیدم و امیدوارم تو شماره‌های بعد کشش بیشتری داشته باشه. قبلا شنیده بودم که نحوه صدا زدن اسپاک توسط جیم رو مسخره کنند ولی هیچ‌وقت دلیلش رو نمیدونستم؛ اینجا فهمیدم اون دلیل چی بوده، جیم واقعا خنده‌دار اسپاک رو صدا میزد. (اونم تو یه شرایط مرگ و زندگی و درحالی که همه چیز در حال نابود شدنه!) صحنه‌های فضایی فیلم هم میتونن خوب باشن و هم میتونن بد باشن ... بستگی داره چطور بهشون نگاه کنیم، آنچنان تحت تاثیر اون صحنه‌ها قرار نگرفتم ولی وقتی سال ساختش رو نگاه میکنم، واسم منطقی میشه و زیاد بهش ایرادی وارد نیست. داستان هم همونطور که گفتم حس یه مقدمه رو داشت و به نظر اینجا بیشتر هدف آشنایی با کارکترهای فیلم بود که خیلی خوب انجام شد. در نهایت اونقدر خوب بود که نسبت به شماره‌های بعد کنجکاو بشم، حتما بقیه رو میبینم.

6.5/10