Easter Parade - 1948 // Fred Astaire

Easter Parade - 1948 // Fred Astaire

--

-

دوست دارم اینجور تصورکنم که زمان اکران فیلم، خیلی‌ها با ذهنیتی که الان من دارم به این فیلم نگاه میکنم، فیلم رو میدیدن. اون ذهنیت اینه که، وقتی فرد آستر تو فیلمِ موزیکالی باشه، حداقل چیزی که میدونید از دیدن فیلم نصیب‌تون میشه، سکانس‌های عالی موزیکاله. این نکته رو بعد از دیدن چند فیلم از فرد به راحتی درک میکنید و فرد از اون بازیگراییه که با استایل موزیکالش بیننده رو به پای فیلم‌هاش میکشه. درکنار تکنیک بالای رقص‌ش، از فنِ کُمدی خوبی در بازی خودش استفاده میکنه و اگه بخوایم تبحر دیالوگ‌گویی یا بازیگری اونو بسنجیم، باز هم یه سطح خیلی خوب رو میتونیم براش قائل بشیم. بهرحال این فیلم باز هم چنین چیزی رو ارائه داد، پُر از سکانس‌های موزیکال جذاب و دیدنی و وقتی که جودی گارلند و توانایی بالای خوانندگی‌ش رو به فرد اضافه کنیم، چه چیزی به جز یک موزیکال بی‌نقص جلوی روی ما قرار میگیره؟ کادر بازیگری جالب‌انگیزی برای یک موزیکال که قرار بوده با داستانی ساده به نتایج خوبی برسه.

داستان از این قراره که دان، یه رقاص خیلی ماهره که خودشو در معروف کردن نادین، رقاص معروف سهیم میدونه و یه جورایی عاشق اون رقاصه. بعد از اتفاقاتی تو شروع فیلم، دان تصمیم میگیره به خودش ثابت کنه که هنوز هم توانایی به بار نشوندن یک "هیچ کس" دیگه رو داره و میتونه هر کسی رو تبدیل به یک رقاص عالی کنه. به صورت اتفاقی و تو یک بار با هانا آشنا میشه، دختری که جز گروهی ساده و بدون هیچ تمرین و پیش‌زمینه‌ایه. تصمیم خودشو میگیره و هانا رو به عنوان "هیچ کس" خودش انتخاب میکنه و هدفش رسوندن هانایی که مشکلات زیادی با رقص داره، به شهرتی بالاتر از نادینه. هدفی که در این راه داره، علاقه‌ای که به هانا پیدا میکنه، احساسی که هانا نسبت به دان داره و دوست دان که به هانا علاقمند میشه و ... داستان فیلم رو شامل میشه. نکته‌ای که باقی میمونه و باید بهش اشاره کنم اینه که ممکنه بیننده‌هایی که فن موزیکال نیستن، داستان فیلم رو عالی پرداخت شده ندونن و نقص‌های زیادی بهش بگیرن در حالی که فن‌های موزیکال وقتی ترکیب گارلند و آستر میبینند و در کنارش داستان رو دنبال میکنن، لذت فوق‌العاده‌ای از فضای حاکم بر این فیلم موزیکال میبرند.

سکانس‌های موزیکال تنوع خوبی دارن، از سکانس‌های پراز دکور گرفته تا سکانس‌های ساده و بی‌آلایش؛ هر دو تو فیلم وجود دارن و روی هم رفته میتونم اکثر اونا رو دوست داشتنی بدونم. یکی از متفاوت ترین سکانس‌های موزیکالش به این نحوه بود که فرد جلوی صحنه، در حال رقص به حالت Slowmotion بود و بقیه پشت سر فرد به حالت عادی مشغول همراهی آستر بودن. نمیدونم تو اون سال چطور چنین سکانسی رو خلق کرده بودن ولی بهرحال ... این قطعه موزیکال تفاوت خاصی با بقیه قطعات موزیکال دیگه داشت و حس تازگی خوبی داشت. پیشرفت داستانی و اتفاقاتی که می‌افته با موزیکال شدن و وارد کردن قطعات موزیکال خیلی خوب همراه میشه و مسلما وقتی که در یک موزیکال که قطعاتش به نحو عالی اجرا شده، داستان به خوبی پیاده بشه، محیط فیلم برای بیننده لذت‌بخش میشه و به نظر من این فیلم از عهده هدفی که داشته براومده؛ سرگرم‌کنندگی عالی برای یک فیلم موزیکال.

نکات ریز حاشیه‌ای :

- جین کلی کسی بود که نقش دان براش درنظر گرفته شده بود ولی بعد از باخت تو یه بازی والیبال، عصبانی شدن و لگد پرت کردن (!) قوزک پای خودشو میشکنه و فرد آستر جای اونو میگیره.

- جودی گارلند تا قبل از این فیلم، آستر رو ملاقات نکرده بود و با اینکه ستاره معروفی بود، هنوز هم از ملاقات با فرد ترس داشت.

- کارگردانی که نفر اول برای کارگردانی فیلم بود، شوهر جودی گارلند، وینسته مینلی بود ولی بعد از مخالفت روان‌پزشکِ جودی مبنی بر کارنکردن اون دو با هم، چارلز والترز جاگیزین وینسنته میشه. والترزی که 2 سال بعد با جودی و جین فیلم Summer Stock رو میسازه. اینبار دیگه برای جین مشکل جسمی پیش نمیاد و فیلم ساخته میشه.

- این فیلم پرفروش‌ترین فیلم کمپانی MGM در سال 1948 بود.

نمونه‌هایی از سکانس‌های موزیکال فیلم :

- سکانس رقص اول آستر در اسباب‌بازی فروشی :

- فرد و جودی در یکی از سکانس‌ها :



- یکی از سکانس‌های موزیکال که خروج جالبی از سن داشت، فرد در حالی که پیانوی تزئینی رو با بدنش هُل میده، با تماشاگرا هم خداحافظی میکنه و از صحنه خارج میشن.



- قطعه موزیکالِ Slowmotion که بهش اشاره کردم :



- و سکانس دیگه‌ای از فرد و جودی :

--