The Ga//y Divorcee | 1934

The Ga//y Divorcee | 1934
IMDb

داستان : میمی (جینجر راجرز) زنی ـه که از ازدواج خودش ناراضیه و قصد طلاق گرفتن از همسرش رو داره و برای اینکه به این هدف برسه، تصمیم به استخدام یک مرد برای تظاهر به خیانت به همسرش می گیره که با تظاهر به خیانت، همسر خودشو مجبور به طلاق دادن خودش کنه. اما از طرف دیگه، مردی به نام گای (فرد آستر) بر حسب اتفاقی با یک نگاه عاشق میمی میشه و با اینکه میمی در ابتدا هیچ علاقه ای به گای نشون نمیده ولی مسیر سرنوشت و داستان فیلم به سمتی حرکت می کنه که اونها بارها و بارها در مسیر همدیگه قرار می گیرند و حتی پای گای به سناریوی تظاهر به خیانت میمی به همسرش کشیده میشه و اونجاست که داستان پر رنگ تر از قبل دنبال میشه و فیلم به جایی که قرار بوده برسه، میرسه.

موزیکال خیلی زیبایی بود اما شاید نکته حاشیه ای خیلی ساده ای که باید قبل از صحبت در مورد فیلم ازش چیزی بگم این باشه که، کلمه Ga//y در عنوان فیلم برخلاف اونچه که ممکنه تصور بشه، اون کلمه رایج امروزی و معنای تصور شده و جا افتاده نیست و اگه با فضای فیلم های کلاسیک هالیوودی آشنا باشید، میدونید که Ga//y در این جور فضاها بیشتر به معنای شاد، سرزنده، خوشحال و از این جور صفت های مشابه هست .. پس کلاً فکر و خیال مربوط به اون معنی امروزی رو از سرتون بیرون کنید و معنای موزیکال اونو در نظر بگیرید؛ اینجا قراره با فرد آستر با نشاط همراه بشیم، تپ دنس وار به پیش بریم، نامبرهای موزیکال دلچسب رو ببینیم و به انتظار دیدن سرانجام این داستان عاشقانه بشینیم.

خوشبختانه همونطور که انتظار داشتم تمرکز کارکتری و داستانی اونقدرها پیچیده نبود و حتی کارکترهایی که به عنوان کارکتر فرعی در کنار زوج اصلی وجود داشتند، قابل تحمل بودند و میشد ارتباط اونا رو با داستان درک کرد و باهاشون کنار اومد و حتی گاهی این کارکترهای فرعی لحظات بامزه ای هم داشتند که به بهتر شدن فضای فیلم کمک می کرد. بر خلاف بعضی موزیکال ها که داستان نقطه قوتی برای فیلم نیست، از نظر من این فیلم داستان بسیار شیرین و خوبی داره و من به راحتی تا آخرین لحظه کنجکاو باقی موندم و از دیدن رقص های زیبای جینجر و آستر لذت ببرم .. جالبه که تو ابتدای فکر می کردم رقص آستر یا دقیق تر بگم تپ دنسش کمی شلخته به نظر میرسه .. نمی دونم .. شاید اشتباه می کردم ولی بهرحال بعد از اون و تو نیمه دوم ابهت همیشگی رقص های آستر برگشت و دوباره فکر می کنم سطح بالای رقص خودش رو به نمایش گذاشت. در کنار این بحث رقص و سکانس های موزیکال عالی، نیمچه طنز خیلی خاصی درون کارکتر گای و رفتار فرد وجود داشت که حتی یکی دو بار من رو به خنده واداشت.

نمونه دیالوگ های جالب فیلم :

Guy Holden: I was chasing you, you shouldn't run away like that.
?Mimi Glossop: Why not
Guy Holden: It's bad for my health

+
Mimi: I don't care what you did as a boy
Guy: Well, I did nothing as a girl, so there goes my childhood

+
?Guy Holden: Can I offer you anything? Frosted chocolate? Cointreau? Benedictine? Marriage

بهرحال کمدی در این سطح خوب، چیزی نبود که انتظارشو از فیلمی موزیکال از دهه 30 داشته باشم و این نشون میده که گذر زمان چقدر خوب با این فیلم رفتار کرده و اصلاً خاصیت کمدی خودشو از دست نداده .. فکر کنم بشه این موضوع رو نکته بسیار مثبتی در نظر گرفت. نکته دیگه ای که برای من جالب توجه بود این بود که، حتی با اینکه سکانس های تپ دنس کمتر از نوع رقص های دیگه بود ولی در انتهای فیلم، خاطره لحظات تپ دنس خوب فیلم از ذهنم خارج نمیشد و وقتی به تپ دنس های فرد و جینجر فکر می کردم و می کنم، لذت خاصی وارد ذهنم میشه و فکر می کنم پرداخت خوبی درون اون صحنه ها بوده .. یک سحر و جادوی خاص درون حرکات این زوج وجود داره که صحنه های موزیکال رو خاص می کنه .. توصیفش یه ذره سخته ولی با دیدن هر صحنه موزیکال بین این دو کارکتر میشه لذت فوق العاده ای رو از فضا برد و فکر کنم با دیدن کارهای بیشتر از این زوج دلیل همکاری طولانی اونا رو با هم درک کنم. فکر می کنم به عنوان یک طرفدار ژانر موزیکال ندیدن تعداد بیشتری از کارهای فرد و جینجر نقطه ضعفی برای من محسوب بشه و از الان می خوام بیشتر به سراغ فیلم های مشترک این دو برم. 10 فیلم تعداد بالایی برای همکاری مشترک به نظر میرسه و من فقط فیلم Top Hat رو دیدم که جز محبوب ترین موزیکال های تمام دورانم محسوب میشه. Top Hat هم مثل The Ga//y Divorcee پر از شور و نشاطی خاص و دلنشینه.

یه نکته مثبت دیگه برای فیلم، حضور Mark Sandrich در مقام کارگردان بود که قبلاً فیلم های موزیکال خیلی خوبی مثل Holiday Inn ، Top Hat رو ازش دیده بودم و وقتی می بینم همچنان کارنامه پر کاری داره که من چیزی ازش ندیدم و البته، خیلی از کارهای جینجر و فرد رو کارگردانی کرده، بیشتر به سمت تست کردن فیلم های این کارگردان متمایل میشم. امیدوارم باقی کارهای این کارگردان هم در سطح خوبی باشند و بتونم از دیدنشون لذت ببرم. انتظار دیدن دنیاهای موزیکال زیادی ساخته شده به دست این کارگردانُ دارم و باید ببینم چقدر جواب انتظاراتمُ خواهم گرفت.

7.9/10 ~ 8

نمونه هایی از سکانس های موزیکال فیلم :

The Unsinkable Molly Brown // Musical

 The Unsinkable Molly Brown - 1964 // Musical

هر چقدر کارهای بیشتر از چارلز والترز میبینم، بیشتر به این درک میرسم که این کارگردان یک موزیکال ساز خوب بوده و وقتی به کارهایی که قبلاً از این کارگردان نگاه میکنم، Ziegfeld Follies ، Good News ، Easter Parade ، Summer Stock ؛ میبینم که هر کدوم به یک شکل برام جالب بودند و از دیدن اون تعداد فیلم لذت خاصی بردم. اما اینبار نوبت به فیلمی بود که در برهه زمانی متفاوتی ساخته شده بود. والترز حالا از دهه 40 و 50 به دهه 60 رسیده .. کوله باری از تجربه ساخت فیلم های موزیکال به همراه داره و به دهه ای پا گذاشته که موزیکال های کلاسیک سینما کم کم در حال محو شدن هستند و این سبک ژانری کمی با کمبود تعداد آثار مواجه هست. نکته قوت و چیزی که کشش اصلی فیلم The Unsinkable Molly Brown برای بیننده ست، حضور ستاره ای به نام Debbie Reynolds در فیلمه. 12 سال بعد از بازی در فیلم سینمایی فوق العاده ای با نام Singin' in the Rain که دبی رو در شروع دوران بازیگری خودش معروف و محبوب کرد. من متاسفانه بجز I Love Melvin فیلم دیگه ای از دبی ندیدم و واقعیت قضیه اینه که تا بحال به فکر جمع آوری آثار دبی نیافتاده بودم. قبلاً از گروه سه نفری فیلم Singin' in the Rain کارهایی از جین کلی و دونالد او کانر دیدم و هنوز هم به دنبال ـشون هستم ولی دبی ... ! بهرحال، حقیقت موضوع بر سر جای خودش باقیه که من خاطره شیرین و زیبایی از فیلم Singin' in the Rain بهمراه دارم و بارها لحظات و سکانس های اون فیلم رو با لذت تمام به خاطر آوردم و "کتی" کارکتری بوده که دلربایی خاصی در دنیای رقص و آواز Singin' in the Rain داشته.

در فیلم The Unsinkable Molly Brown دبی همچنان طراوت خاصی در چهره و بازیگری خودش داره و میشه به راحتی اونو در قالب "مالی" قبول و در ماجراجویی هایی که در طول مسیر داستانی داره، همراهی کرد. فیلم کاندید 6 اسکار بوده که یکی از اونها "اسکار بهترین بازیگری زن نقش اول" برای دبی بوده اما .. کاندید دیگه ای به نام Julie Andrews با یک فیلم افسانه ای موزیکال به نام Mary Poppins بر سر راه دبی حضور داشته و خُب، اسکار به جولی میرسه. تفاوت های بین دو فیلم زیاد هست و Mary Poppins به راحتی عنوان " فیلم دیدنی تر و دلچسب تر" رو به خودش اختصاص میده اما بهرحال، The Unsinkable Molly Brown در بحث موزیکال حرف هایی برای گفتن داشت و بعضی از سکانس های موزیکال فیلم شکل زیبایی رو داشتند. حس کارهای کلاسیک والترز به خوبی در اونا قابل لمس هست و به نظر من یک فن موزیکال و کسی که به دنبال چک کردن آثار موزیکال کلاسیک هست، میتونه به راحتی از دیدن این فیلم لذت ببره.

داستان فیلم در مورد دختری به نام "مالی" ـه؛ تو شروع فیلم گهواره ای رو میبینیم که به درون آب افتاده و دختر بچه ای کوچولو در اون شناوره، در طول مسیر جلو رفتن گهواره روی آب، دختر بچه غرق نمیشه و ... به لبه کوهستانی رودخونه میرسه و نجات پیدا میکنه. داستان Unsinkable بودن مالی از همین نقطه شروع میشه. 16 سال میگذره؛ مالی دیگه بزرگ شده و تبدیل به دختر بشاش و جذابی شده. اون که حالا دختری روستایی و کوهستانی شده، محل زندگی خودشو برای پیدا کردن یک شوهر پولدار و پیدا کردن یک زندگی بهتر به سمت شهر ترک میکنه و یک ماجراجویی جالب رو شروع میکنه.

اگه بخوام صادقانه از فضای فیلم صحبت کنم، باید بگم که، روند پیشروی داستان میتونست خیلی بهتر از اینها باشه و مدت زمان نسبتاً طولانی فیلم با حذف بعضی از صحنه‌ها میتونست کوتاه تر از اینها باشه، جمع و جور تر ... ولی این هم یکی دیگه از اون موزیکال هایی بود که داستان کش دار شده بود. من به شخصه به چنین فضایی عادت دارم و میتونم تا آخر اونو دنبال کنم ولی میتونم تصور کنم که بیننده های دیگه ای از دیدن این فضا و کش دار شدن داستان کسل بشند. روی هم رفته، اگه بخوام ذهنیت خودم رو در مورد این فیلم بسنجم، میبینم که، این فیلم برای من سرگرم کننده و خوب بود ولی .. به نسبت باقی فیلم های والترز برای من رتبه پایین تری دریافت میکنه و مسلماً در سطح فیلم های قبلی این کارگردان نیست. نمیدونم ... شاید دلیل این حس من، نبودن جین کلی مثل Summer Stock و یا نبودن فرد آستر مثل Easter Parade باشه اما هر چیزی که هست، مهم نیست. این فیلم، فیلم دیگه ای بود و دنیای دیگه ای .. تونستم به اندازه کافی وارد جو فیلم بشم و انتظاراتم از دیدن این اثر موزیکال بالا نبود.

نمونه ای از سکانس های موزیکال فیلم :

Pennies from Heaven // 1981

Pennies from Heaven // 1981
The Accordion Man
[در مورد سکانسی موزیکال]

سکانس‌های موزیکال این فیلم تنوع خاصی دارن و هر کدوم در جای خودش دیدنی و چشم نواز هست ولی من همیشه سکانسی از این فیلم رو بهتر از بقیه سکانس‌ها میدونستم و میدونم. اون سکانس، سکانس مرد آکوردئون نواز دهاتی ـه. سکانس از لحاظ زیبایی سطح عالی داره و بخصوص وقتی که عنوان فیلم رو در کنار این سکانس قرار بدید، حس میکنید که واقعا این سکانس جلوه خاصی به فیلم میده. این فیلم، یکی از موزیکال‌های محبوب منه و با اینکه چند سال از زمان دیدن‌ش میگذره ولی باز هم هر بار که به آهنگ Pennies from Heaven گوش میدم، تمام صحنه‌های فیلم وارد ذهن من میشن و زیبایی فیلم دوباره منو به سمت خودش میکشونه. ممکنه که این بار، فقط بار سومی باشه که فیلم رو دیده باشم ولی این سکانس رو بخاطر علاقه زیادی که بهش دارم، بارها و بارها نگاه کردم و هر دفعه بیشتر از قبل بهش علاقه پیدا کردم. به نظر من این سکانس، یکی از سکانس‌های ناب موزیکاله. شکل پرداخت این صحنه رو خیلی زیاد دوست دارم.

با دهاتی بی‌پول همراه میشیم؛ دهاتی که با آکوردئون خودش روزها رو به نوازندگی در خیابان مشغوله و به امید پنی‌هایی که بقیه به اون میدن، چشمش رو به کسانی که از کنارش عبور میکنن، خیره کرده. آرتور، مرد اول داستان ما بعد از اینکه جمله "خفه شو، احمق" ـی رو به مرد آکوردئون دار داستان ما میگه، دلش به حال اون میسوزه و اونو به شام دعوا میکنه ... شامی که ما رو با سبکی موزیکال به اعماق وجود مرد دهاتی میبره. نشسته در رستورانی، با هم حرف میزنند و آرتور غذای خودشو به دهاتی تعارف میکنه و همون لحظه دهاتی از بذل و بخشش آرتور به وجد میاد و شروع به آواز خوندن میکنه .. سکانس موزیکال ما شروع میشه؛ جایی که دهاتی شروع به خوندن آهنگ زیبایی از Arthur Tracy به نام Pennies from Heaven میکنه .. یا بهتر بگم، ادای خوندن رو در میاره و ما صدای Arthur Tracy که کاملا تو این فضا مجذوب کننده ست رو میشنویم. زیبایی که این آهنگ در کنار تصاویر و رقص این صحنه داره، محصور کننده ست. پنی‌هایی از بهشت ... دهاتی که ما رو در کلمات خودش غرق میکنه ... "هر دفعه که باران میباره، پنی‌هایی از بهشت در حال باریدن ـه" ، دهاتی دیوارهای جدا شده رستوران رو از دید میگذرونه و به چهره‌های خُشک شده انسان‌ها نگاه میکنه .. انسان‌هایی که هر کدوم غرق در دنیا و افکار خودشون هستن. بعد از اون نوبت به باریدن پنی‌های بهشتی از آسمون ـه .. بارونی که به سکه‌های پول تبدیل شدن و دهاتی که در میان سکه‌ها به رقص خودش ادامه میده! گاهی شنا، گاهی آب باشی و ... بازی‌‎هایی که با پنی‌های روی زمین و روی هوا ادامه میده! باز هم شعر زیبای متن آهنـــگ به گوش میرسه و ادامه پیدا میکنه و به سمت پایان پیش میره "وقتی صدای رعدی میشنوی، زیر درخت قایم نشو .. اونجا پنی‌هایی برای تو و من میباره" و سکانس به زیبایی هر چه تمام تر تمام میشه.

+

Easter Parade - 1948 // Fred Astaire

Easter Parade - 1948 // Fred Astaire

--

-

دوست دارم اینجور تصورکنم که زمان اکران فیلم، خیلی‌ها با ذهنیتی که الان من دارم به این فیلم نگاه میکنم، فیلم رو میدیدن. اون ذهنیت اینه که، وقتی فرد آستر تو فیلمِ موزیکالی باشه، حداقل چیزی که میدونید از دیدن فیلم نصیب‌تون میشه، سکانس‌های عالی موزیکاله. این نکته رو بعد از دیدن چند فیلم از فرد به راحتی درک میکنید و فرد از اون بازیگراییه که با استایل موزیکالش بیننده رو به پای فیلم‌هاش میکشه. درکنار تکنیک بالای رقص‌ش، از فنِ کُمدی خوبی در بازی خودش استفاده میکنه و اگه بخوایم تبحر دیالوگ‌گویی یا بازیگری اونو بسنجیم، باز هم یه سطح خیلی خوب رو میتونیم براش قائل بشیم. بهرحال این فیلم باز هم چنین چیزی رو ارائه داد، پُر از سکانس‌های موزیکال جذاب و دیدنی و وقتی که جودی گارلند و توانایی بالای خوانندگی‌ش رو به فرد اضافه کنیم، چه چیزی به جز یک موزیکال بی‌نقص جلوی روی ما قرار میگیره؟ کادر بازیگری جالب‌انگیزی برای یک موزیکال که قرار بوده با داستانی ساده به نتایج خوبی برسه.

داستان از این قراره که دان، یه رقاص خیلی ماهره که خودشو در معروف کردن نادین، رقاص معروف سهیم میدونه و یه جورایی عاشق اون رقاصه. بعد از اتفاقاتی تو شروع فیلم، دان تصمیم میگیره به خودش ثابت کنه که هنوز هم توانایی به بار نشوندن یک "هیچ کس" دیگه رو داره و میتونه هر کسی رو تبدیل به یک رقاص عالی کنه. به صورت اتفاقی و تو یک بار با هانا آشنا میشه، دختری که جز گروهی ساده و بدون هیچ تمرین و پیش‌زمینه‌ایه. تصمیم خودشو میگیره و هانا رو به عنوان "هیچ کس" خودش انتخاب میکنه و هدفش رسوندن هانایی که مشکلات زیادی با رقص داره، به شهرتی بالاتر از نادینه. هدفی که در این راه داره، علاقه‌ای که به هانا پیدا میکنه، احساسی که هانا نسبت به دان داره و دوست دان که به هانا علاقمند میشه و ... داستان فیلم رو شامل میشه. نکته‌ای که باقی میمونه و باید بهش اشاره کنم اینه که ممکنه بیننده‌هایی که فن موزیکال نیستن، داستان فیلم رو عالی پرداخت شده ندونن و نقص‌های زیادی بهش بگیرن در حالی که فن‌های موزیکال وقتی ترکیب گارلند و آستر میبینند و در کنارش داستان رو دنبال میکنن، لذت فوق‌العاده‌ای از فضای حاکم بر این فیلم موزیکال میبرند.

سکانس‌های موزیکال تنوع خوبی دارن، از سکانس‌های پراز دکور گرفته تا سکانس‌های ساده و بی‌آلایش؛ هر دو تو فیلم وجود دارن و روی هم رفته میتونم اکثر اونا رو دوست داشتنی بدونم. یکی از متفاوت ترین سکانس‌های موزیکالش به این نحوه بود که فرد جلوی صحنه، در حال رقص به حالت Slowmotion بود و بقیه پشت سر فرد به حالت عادی مشغول همراهی آستر بودن. نمیدونم تو اون سال چطور چنین سکانسی رو خلق کرده بودن ولی بهرحال ... این قطعه موزیکال تفاوت خاصی با بقیه قطعات موزیکال دیگه داشت و حس تازگی خوبی داشت. پیشرفت داستانی و اتفاقاتی که می‌افته با موزیکال شدن و وارد کردن قطعات موزیکال خیلی خوب همراه میشه و مسلما وقتی که در یک موزیکال که قطعاتش به نحو عالی اجرا شده، داستان به خوبی پیاده بشه، محیط فیلم برای بیننده لذت‌بخش میشه و به نظر من این فیلم از عهده هدفی که داشته براومده؛ سرگرم‌کنندگی عالی برای یک فیلم موزیکال.

نکات ریز حاشیه‌ای :

- جین کلی کسی بود که نقش دان براش درنظر گرفته شده بود ولی بعد از باخت تو یه بازی والیبال، عصبانی شدن و لگد پرت کردن (!) قوزک پای خودشو میشکنه و فرد آستر جای اونو میگیره.

- جودی گارلند تا قبل از این فیلم، آستر رو ملاقات نکرده بود و با اینکه ستاره معروفی بود، هنوز هم از ملاقات با فرد ترس داشت.

- کارگردانی که نفر اول برای کارگردانی فیلم بود، شوهر جودی گارلند، وینسته مینلی بود ولی بعد از مخالفت روان‌پزشکِ جودی مبنی بر کارنکردن اون دو با هم، چارلز والترز جاگیزین وینسنته میشه. والترزی که 2 سال بعد با جودی و جین فیلم Summer Stock رو میسازه. اینبار دیگه برای جین مشکل جسمی پیش نمیاد و فیلم ساخته میشه.

- این فیلم پرفروش‌ترین فیلم کمپانی MGM در سال 1948 بود.

نمونه‌هایی از سکانس‌های موزیکال فیلم :

- سکانس رقص اول آستر در اسباب‌بازی فروشی :

- فرد و جودی در یکی از سکانس‌ها :



- یکی از سکانس‌های موزیکال که خروج جالبی از سن داشت، فرد در حالی که پیانوی تزئینی رو با بدنش هُل میده، با تماشاگرا هم خداحافظی میکنه و از صحنه خارج میشن.



- قطعه موزیکالِ Slowmotion که بهش اشاره کردم :



- و سکانس دیگه‌ای از فرد و جودی :

--