Movies i've recently seen

I Saw the Devil
2010



فیلم خیلی بدی بود. انتقام رو بارها تو فیلم‌های مختلف دیدیم و تجربه کردیم ولی تو این فیلم به شکل دیگه‌ای نمایش داده میشه، به شکل خونین! خشونتی که تو فیلم بود، ضعیف‌ترین نقطه فیلم و از فضا‌پرت کن‌ترین نکته کُل فیلم بود. به طرز عجیبی بیننده رو از فضایی که قراره درک کنه، دور میکنه. من میتونم خشونتی که تو Oldboy استفاده شد رو با این مقایسه کنم و بگم، اون خشونت بارها و بارها از این خشونت استفاده بهتری داشت و موقعیت‌‌سنجی برای استفاده از خشونتش عالی بود. در صورتی که تو این فیلم حالتی زننده و چندش‌آور داشت. (البته این فیلم حتی به نزدیکی‌های خوبی Oldboy هم نمیرسه ولی خواستم یه مقایسه در مورد خشونت‌شون داشته باشم) ممکنه تعدادی بگن که خشونتی که تو فیلم به کار برده شده، قرار بوده واقعی و realistic باشه ولی به نظر من اصلا این امر رو تحقق نمیبخشه و حتی برعکس، بیشتر حالتِ تصنعی پیدا کرده بود (از اونور پشت بوم افتاده بود!) و خشونتی که در فیلم وجود داره، چیز عمیق‌تری رو به ما نشون نمیده. داستان و روند فیلم هم با جلو رفتن و تموم شدن، تمام طولِ راه به طرز عجیبی برام مسخره بود و نتونستم افکار کارکتر اول و کارایی که انجام داد رو درک کنم. دیالوگ‌ها بیش از حد ساده بودن و مسلما وقتی که از محیط و داستان و روند پیشروی اون فیلم خوشم نیومده باشه، نمیتونم لذتی از موسیقی فیلم ببرم و کاملا ذهنیت بدی نسبت به اون پیدا میکنم؛ موسیقی به تنهایی نمیتونه کُل فیلم رو نجات بده. روی هم رفته، خیلی فیلم درهم و برهمی بود و باهاش به شدت به مشکل برخوردم.

4/10

--

Dreams
1990



مبهوت کننده صفت خیلی خوبی برای توصیف فضای این فیلمه. جدا تحت تاثیر محیط فیلم قرار گرفتم، "رویاها" ــی کروساوا درست مثل یک رویا میمونه. (هرچند خودِ فیلم مجموعه ای از رویاهاست ولی جمله خوبی برای اشاره به فیلمه.) تحت تاثیر قرار گرفتن فضای فیلم رو اخیرا با دیدنِ Kotonoha no Niwa خیلی عالی تجربه کردم، انیمه ای که حتی صدای شرشر آب هم روی بیننده تاثیر میگذاشت و به راحتی غرق در خودش میکرد. اینجا و در فیلم Dreams هم همینطور بود، کوروساوا به زیبایی هرچه تمامتر بیننده رو وارد لوکیشن‌های مورد نظر خودش میکرد. فیلم از لحاظ منظره ای و ظاهری یه فیلم به تمام معناست و وقتی موسیقی سنتی و محلی ژاپنی و سنت‌ و رقص‌هایی که به شکل‌های مختلف وارد صحنه‌ها میشن رو در کنار این منظره‌ها قرار میدیم، حداقل من یکی رو بی‌نهایت راضی و محو در خودش میکرد. بین رویاهایی که به نمایش کشیده شد، رویای اول و آخر بهترین‌ها از نظر من بودن. رویای اول با اون بارونی که بهمراه داشت و عجیب بودنش و رویای آخر و پیرمردی که در کنار آب روان حرف‌های دلنشینی میزد و البته بعدش اون رقص پایان فیلم که فوق‌العاده بود.

- بودن اسکورسیزی جز بازیگرای فیلم هم در نوع خودش جالب بود.

7.5/10

--

The Witches of Eastwick
1987



فیلمی فانتزی، ترسناک با حضور نیکلسونِ بزرگ و سه تا از بازیگرای زنِ خوب سینما. بیشتر از اینکه حالت ترسناکی داشته باشه، حالت فانتزی داشت و فضای فیلم کلا برام عجیب بود و گاهی حتی فضای خنده‌داری رو تو فیلم میشد دید. نیکلسون مثل همیشه خوب بازی کرده بود و دیالوگ‌های خیلی خوبی داشت، خصوصا اواخر فیلم که یه مونولوگ عالی تو کلیسا داشت. اون حالات قیافه محو کننده‌ش رو هم داشت و خصوصا با توجه به نقشی که تو این فیلم داشت و موقعیت‌هایی که کارکترش درش قرار میگرفت، این نکات بیشتر به چشم می‌اومد. درکنارش، فایفر، ساراندون، شر هم بد نبودن ولی خوب نقطه مثبت فیلم نیکلسون بود. داستان فیلم از همون شروع واسم متفاوت بود و نمیدونستم قراره با چی روبرو بشم. روی هم رفته، فیلم سرگرم کننده خوبی بود.

6.9/10

--

Olympus Has Fallen
2013



یک بار دیگه بهم ثابت شد که اکشن، یکی از نامحبوب‌ترین ژانرها واسه منه. :خمیازه: بعد از دیدن فیلم میشه گفت: Olympus Has Fallen" has fallen" یا یک جمله به همین شکل و شمایل! بازیگرای خوبی داشت، Butler که به کارای اکشن خیلی خوب میخوره، مورگان فریمن پا به سن گذاشته و Eckhart که اینجا در نقش رئیس جمهور ظاهر شده. بازیگرا تو دید اولیه به نظر خوب میرسن ولی موضوع و داستان فیلم کاملا خسته کننده و خمیازه آور بود! هرچقدر که فیلم جلوتر میرفت، به جای کنجکاو شدن در مورد پایان بندی، به فکر فست فوروارد کردن صحنه‌ها می‌افتادم. حمله تروریستی، غرور ملی، صحنه‌های اکشن و ... هیچ کدوم به خوبی نمایش داده نشده بودن. فکر کنم تا همینجا کافی باشه و اینو رسونده باشم که نظر منفی راجع به فیلم دارم و معمولا طولانی نظر ندادن راجع به فیلمی که موردپسندت واقع نشده، فکر بهتری ــه.

5/10

--

The First Time
2012



رمنس نسبتا خوبی داشت، شروع رابطه جالب بود و تو ادامه باورپذیری‌ش رو یه مقدار از دست داد. از لحاظ داستانی قابل پیش‌بینی بود و بازیگری هم تو سطح معمولی قرار داشت ولی روی هم رفته واسه کسایی که ژانر رمنس رو بیشتر از بقیه ژانرها میپسندن، فیلم خوبیه و راضی کننده ست.

6/10

--

Taboo | Gohatto
1999



من اونقدرا سامورایی بین نیستم و فیلم‌‎های سامورایی زیادی رو ندیدم. این فیلم رو هم بخاطر کیتانو دیدم. اولین فیلمی بود از ناگیسا اوشیما میدیدم. فیلم فضای آنچنان سنگینی نداشت و میشد داستان رو به راحتی دنبال کرد. موسیقی‌ش خوب بود ولی داستان اونقدرا جذب کننده نبود. داستان در مورد پیوستن کانو به شینسنگومی و رابطه ای هستش که بخاطر زیبایی ظاهریش با بقیه افسرها و شاگردها پیدا میکنه. قتل های که رخ میده و ...

دیدن یه فیلم با محیط کاملا سامورایی واسه من همیشه به نظر امیدوارکننده و خوب میاد چون وارد شدن به چنین فضایی رو دوست دارم ولی تو این فیلم، وقتی داستان این فیلم رو کنار بقیه موجودیات قرار میدیم، شاید یه مقدار زننده بشه. بازیگری فیلم قوی ترین نکته اون بود، کیتانو در قالب یک مربی و افسر شینسنگومی خیلی خوب ظاهر شده بود و دیالوگ‌های خوبی هم داشت. افسری که تلاش میکنه زیردست های خودش رو به درسنی تربیت کنه. داستان‌های حاشیه ای که وجود داره. مثل مبارزه کانو و توشیرو و اینکه هیجیکاتا (کیتانو) کانو رو قوی‌تر میدونه و به خوبی نمایش داده میشه. Matsuda در نقش کانو اونقدرا بازی چشمگیری نداشت و به نظر من بیشتر این ظاهرش بود که کارکتر و نقش کانو رو ساخته بود. در عوض Tadanobu Asano در نقش توشیرو واقعا عالی بود و حتی میمیک های صورتش تو بعضی از صحنه ها جالب توجه بود.

اما از نظر کلی که بخوام به فیلم نگاه کنم، حس میکنم فیلم بدی رو برای شروع دیدن کارهای ناگیسا اوشیما انتخاب کردم (البته کاملا اتفاقی و بخاطر کیتانو بود) شاید در آینده بتونم یکی دیگه از فیلم‌هاش رو ببینم. یه چیز حاشیه ای راجع به فیلمی که دیدم، زبان اصلی فیلم ژاپنی بود ولی دوبله وحشتناک چینی (؟) رو داشت. فکرشو بکنید، هر ثانیه که یکی از دیالوگ ها گفته میشه، در همون ثانیه زنی دیالوگها رو بلند بلند به زبون دیگه ای تکرار میکنه. از اون سبک دوبله‌های عجیب و ناخوشایند. روی هم رفته فیلم بدی نبود ولی انتظار بیشتری ازش داشتم.

6/10

--

Boiling Point
1990



فیلم خوبی بود. کیتانو بازم یه یاکوزای متفاوت رو تو این فیلم نشون میده و بیننده رو کاملا به محیط یاکوزایی وارد میکنه. شباهتی که بین این فیلم و Kids Return وجود داشت این بود که، تو هر دو فیلم به صحنه های ورزشی که وجود داره، سخت پرداخته شده و سکانس‌های زیادی صرف وارد کردن بیننده به فضای بازی ورزشی که کارکترها در حال بازی کردن هستن، میشه. کار ممکنه به جایی برسه که وقتی اون سکانس کش دار به پایان میرسه، بیننده خواهان برگشتن به همون سکانس قبلی بشه. خوبی سکانس های کش دار کیتانو اینه! با تموم شدن‌شون بازم بیننده میتونه اونا رو درخواست کنه. نسبت به فیلم‌های دیگه کیتانو، موسیقی کمتری داشت، خیلی کمتر! من دوست داشتم بیشتر از این به موسیقی تو این فیلم بها میداد. درسته، سکانس‌های بیسبال و لبِ ساحل و چندنمونه سکانس دیگه با سکوت خیلی عالی از آب در اومده ولی حس میکنم وجود موسیقی بعضی جاها به بهتر شدن فضا کمک زیادی میکرد. بهرحال استایل ساکت فیلم‌هاش حفظ شده بود و باید باهاش کنار اومد.

مثل همیشه یک جور شوخی خاص تو فیلم‌هاش وجود داره. نیمه اول هم کمدی داشت، مثل سکانس روبرویی‌شون با ماهیگیر ولی به نظر من کمدی اصلی فیلم، از نیمه دوم شروع میشه، جایی که کارکتر Uehara با بازی کیتانو وارد فیلم میشه، گیر دادنش به دوس|ت دخترش و پست گردنی‌هایی که به اون میزنه، سکانس بستنی خوردنشون و سکانس شاهکار کارئوکی و ... یک نمونه سکانس خاص که در مورد این فیلم دوست داشتم به این شکل بود که ما موتوری رو میدیدیم که به یه جوون بی گواهینامه تحویل داده میشد و لحظاتی بعد تصویر قطع میشد و همون جوون رو تو یه تصادف رانندگی میدیدیم. یا وقتی که اون دار و دسته اوباش و لات دنبال ماساکی که روی موتوره میرن و اتفاقی به پشت ماشینی میخورن. لحظاتی سکانس حرف زدن راننده ماشین با لات‌ها رو میبینیم و بعد از اون یهو با صحنه زخمی بودن راننده روبرو میشیم. این دو نمونه جز مثال‌های جالب مورد نظرم بود.

کاری که کیتانو میتونه با بیننده انجام بده اینکه که، تو یک لحظه میتونه بیننده رو عاشق یا متنفر از فیلم کنه. پایان بندی این فیلم چنین حالتی داره. تمام فیلم یک طرف و پایان بندی اون هم یک طرف. ممکنه بیننده عاشق تمام لحظه های فیلم باشه و با پایان بندی کوچکترین ارتباطی برقرار نکنه. برای من پایان بندی، حس متفاوتی داشت و اونو دوست داشتم. مثل بعضی از فیلم‌های کیتانو یه مقدار گنگ بود و باید برداشت خودتو از پایان بندی داشته باشی. ولی خوب این چیزی که کیتانو رو، کیتانو میکنه! اینکه میتونه اینجور با ذهن بیننده بازی کنه و اونقدرا نگران بهم ریختن ریتم فیلم نیست.

7.5/10

--

Movie 43
2013



مجموعه ای از فیلم‌ها یا داستان‌های کوتاه خیلی عجیب که تو یه فیلم گنجونده شدن.

هر کدوم از داستان‌ها WTF خاص خودشو داشت! بیش از حد عجیب بودن، یکی دوتا از داستان‌ها رو بد ندیدم ولی روی هم رفته خیلی سخت میشه با چنین فیلمی کنار اومد. داستان مربوط به جکمن و کیت وینسلت در حدی غیرقابل دیدن بود که کاملا چشمم رو از مونیتور دور کردم و سریع فیلم رو جلو بردم. بین داستان‌ها، Homeschooled که نائومی واتس درش بود و اون یکی که مربوط به سوپرهیروها بود واسم جالب بودن. نکته جالب فیلم این بود که اکثر بازیگرای اون، بازیگرای مطرح و شناخته شده بودن. شاید اگه اینقدر بازیگر خوب تو فیلم نبود و این بازیگرا نبودن که داستان‌ها روشون پیاده شده بود، صحنه هاش به این اندازه WTF دار نمیشد. بهرحال تجربه عجیبی بود.

5.5/10 - راجع به نمره ش مطمئنم نیستم. احتمال با گذشت زمان نظرم عوض بشه. باید ببینم چی میشه.

--

A Star Is Born
1954



دوست دارم از چنین جمله ای واسه وصف این فیلم استفاده کنم "فیلم، بیشتر به کنسرتی از جودی گارلند شبیه بود." ظاهر جمله بد به نظر میاد ولی من به عنوان یک جمله مثبت اونو نوشتم. آهنگ‌ها و قطعات شنیدنی که پشت سر هم چیده شده بود و یکی بعد از دیگری خونده میشدن. کیه که از دیدن کنسرت جودی گارلند بدش بیاد، من که مشکلی با چنین کنسرت جذابی ندارم. داستان فیلم ساده بود و چیز ویژه قابل ذکری نداشت. خوب، وقتی از قسمت موزیکال که مهمترین قسمت یک فیلم موزیکاله خوشتون بیاد، میشه گفت که فیلم تاثیر خوبی روی بیننده‌ش گذاشته. یکی از نکاتی که تو حین دیدن فیلم خیلی واضح به چشم می اومد، تدارکات عظیم فیلم و امکانات زیادی بود که روی سن یا تو صحنه های مختلف فیلم وجود داشت. از قطعاتی که خوشم اومد، میتونم به Swanee و Someone at Last و Lose That Long Face ـ (یکی از محدود قطعات تپ دنس دار فیلم) اشاره کنم. بعد از اجرای قطعه SaL جودی ادای چینی ها، آفریقایی ها و برزیلی‌ها و رو در می آورد که عجیب و جالب بود. روی هم رفته موزیکال خوبی بود ولی با توجه به زمان 3 ساعته‌ش و اینکه تمام بار سنگین اجرای قطعات موزیکال فیلم روی دوش یک نفر، جودی گارلند بود، فضای فیلم گاهی خسته کننده و تکراری میشه اما بهرحال نمیشه نقاط مثبت اونو ندیده گرفت.

6.5/10

--

Merry Christmas Mr. Lawrence
1983



فیلمی متشکل از بازیگرای انگلیسی مثل دیوید بویی و ژاپنی مثل تاکشی کیتانو در مورد سرباز انگلیسی به نام جک که در اردوگاه اسرای جنگی ژاپنی به سر میبره.

داستان به اندازه کافی واسم کشش نداشت و بعضی از جاهای فیلم خسته کننده بود ولی بازیگری خوب بود. خصوصا بازی Tom Conti بیشتر از بقیه جالب توجه بود، نقش افسر انگلیسی رو بازی میکرد که سعی داشت انسانیت رو جایگزین وحشیگری اردوگاه کنه. به دلیل نقش جالبش، دیالوگ ها و صحنه هاش نسبت به بقیه نقش های فیلم بیننده رو بیشتر تحت تاثیر قرار میداد. موسیقی جز نقاط قوتش بود و صحنه های مربوط به نحوه رفتار با زندانی ها هم خوب بودن. یکی دوتا از صحنه های کیتانو هم واقعا جالب بودن و دیالوگ های خوبی داشت.

6.2/10

کیتانو تو فیلم.

--

The Incredible Burt Wonderstone
2013



جیم کری و استیو کارل؛ وقتی بهترین بازیگرای کمدی دو دهه اخیر فکر میکنم، اسم این دوتا همیشه به ذهنم میرسه. ناخودآگاه سطح انتظارات بالا میره و کمدی خوبی رو دوست داریم ببینیم. به نظر من فیلم خوبی بود و هر دو نفر نقش شون رو جالب بازی کرده بودن. جیم کری هنوز جذبه خاصِ خودش رو داره و میتونه بیننده رو حسابی بخندونه. استیو کارل هم به شیوه خودش خوب بود. حقه های شعبده بازی فیلم و تقابل بین دو کارکتر برت و استیو گری و استایل متفاوت شعبده بازی که ارائه میدادن، فضای خوبی برای فیلم درست کرده بود. نظر خاصی راجع به بازی اولیویا وایلد ندارم، خیلی معمولی بود. روی هم رفته واسه من فیلم شیرینی بود و اونو کمدی خوبی میدونم.

6.8/10

--


Sonatine
1993



داستان در مورد پناه بردن یک باند یاکوزایی به خونه ساحلی و لب دریاست. زمانی که اونجا میگذرونن و اتفاقاتی که می افته.

عالی بود، تنها تاکشی کیتانو میتونه چنین صحنه های نابی رو لب ساحل خلق کنه. 20 دقیقه اول فیلم زیاد با انتظاراتم جور در نیومد ولی بعد از اون فراتر از حد انتظارم بود. با اینکه اکشن جز تگ های ژانر فیلمه، من زیاد اونو فیلم اکشنی نمیدونم و حس میکنم اگه با دید یک فیلم غیراکشن به سراغ فیلم برید، میتونید درک بهتری از فیلم داشته باشید. جلوه متفاوتی از یاکوزاها و گنگ های یاکوزایی تو فیلم نمایش داده میشه؛ اعضای دسته ی یاکوزایی که وقتی به کنار ساحل میرسن و مجبور میشن وقتشون رو اونجا بگذرونن، مثل بقیه مردم عادی، به بازی ها و سرگرمی های مختلف میپردازن، آتیش بازی، رقص و بازی عجیب سومویی که کردن... شاید با دیدن بعضی از صحنه ها بشه به این نتیجه رسید که کارکترها گاهی با خودشون فکر میکردن، چی میشد اگه ما از اول مافیایی به چشم نمیدیدیم و زندگی مون به همین سادگی بود! سکانس های جالب خیلی زیاد داشت، به نظر من سکانس بازی رولت روسی کنار ساحل یکی از ماندگار ترین صحنه های فیلم بود، خنده های کیتانو در حین بازی، خوابی که بعد از اون میبینه و تقابلی که به وجود میاد. موسیقی فیلم عالی بود، بیشتر از بقیه فیلم های کیتانو محیط فیلم رو احاطه کرده بود، مثل همیشه بی نقص و به جا استفاده شده بود. فیلم، یه مقدار منو به یاد Hanabi انداخت که با توجه به فضایی که این دو فیلم دارن، زیاد تعجب برانگیز نیست. روی هم رفته یکی از بهترین های کیتانو بود، حسابی از دیدنش لذت بردم.

8/10

Movies i've recently seen

Summer Stock
1950



یکی دیگه از سه موزیکالی که گارلند و جین کلی همبازی بودن. خوب بود؛ خصوصا سکانس های موزیکالش و بعضی از سکانس ها که جین کلی واقعا خلاقیت به خرج داده بود. مثلا صحنه ای که با سن خراب و روزنامه رقصید جدا دیدنی بود (+) داستان مثل بعضی از موزیکال های دیگه معمولی به نظر میرسید ولی نقاط قوت فیلم تو چیزای دیگه ش بود. روی هم رفته نسبت به Bye Bye Birdie و The Glass Slipper که تازگیا دیدم، زمین تا آسمون فاصله داشت و خیلی خوب بود.

7/10

--

Glory
1989



از اون فیلم هایی بود که همیشه جلوی چشمم بود ولی هیچ وقت سراغ دیدنش نرفته بودم. داستان حضور سیاه پوست های داوطلب در جنگ و مشکلاتی که در این راه داشتن...

خیلی خوب بود، فقط دو سه صحنه با ارزشی که از دنزل تو فیلم وجود داره کافیه که بیننده رو سراغ این فیلم ببره؛ (صحنه شلاق بی نهایت جالب بود. ) دنزل پر احساس و قدرتمند ظاهر شده بود. حس میکنم بجای متیو برودریک میشد انتخاب بهتری رو انجام داد و یه بازیگر قوی تر نقش رابرت رو بهتر میتونست بازی کنه. کلا بازیگرای فیلم مشکل خاصی نداشتن و فقط همین نکته ذهنم به خودش مشغول کرد. داستان فیلم و پرداختش خیی خوب بود، سیاه پوست هایی که برای جنگ تو میادین اومدن ولی حتی از کفش دادن به اونها هم دریغ میشه و بازی هایی که برسر اونا آورده میشه، صحنه های آماده سازی و تمرینشون! اون کارکتری که سیاه پوستا رو تمرین میداد کارکتر خیلی خوبی بود، فحش هاش و مقاومتش در مقابل اصرار بقیه به آروم تر برخورد کردن با سربازها در نوع خودش جالب بود. بجز صحنه شلاق، صحنه دعای سربازها به صورت آواز وار، یکی دیگه از صحنه های مورد علاقه م بود. یه نکته دیگه اینکه حس میکنم کارکتر رابرت به اون خوبی که لازم بود معرفی نشد و شکل گیری و همراهی و همدل شدنش با سربازای سیاه پوست خیلی سریع شکل گرفت؛ میشد بیشتر از اینها با کارکترش ور رفت، شاید هم قدرتمندتر بودن دنزل و مورگان فریمن باعث شد که برودریک تو ذهنم جلوه ضعیف تری داشته باشه. بهرحال ...

7.5/10

--

Oz the Great and Powerful
2013



یک جمله میگم: اگه Mila Kunis یک درصد بیشتر مصنوعی بازی میکرد، انفجار اتمی رُخ میداد. این جمله صرفا واسه این بود که بگم واقعا از بازیش تو این فیلم خوشم نیومد. خیلی غیرواقعی و بد بازی کرده بود و حس میکنم یکی از بدترین انتخاب های ممکن واسه این نقش بوده؛ از نظر من Miscast به تمام معنا بود، الگویی واسه بعدها، وقتی که با یک انتخاب بازیگر بد روبرو میشیم، اونو با این انتخاب مقایسه کنیم. ضعف بازیگری زیادی داشت. تنها دوبازیگری که تونستم باهاشون کنار بیام Franco و Williams بودن که چون جز نقش های اول فیلم بودن و کشش رمنس خوبی بینشون برقرار بود، نقطه مثبتی واسه فیلم محسوب میشه. فضای فانتزی فیلم تو نگاه اول جالب به نظر میاد ولی روی هم رفته اصلا به من حس یک فانتزی قوی رو منتقل نکرد و داستان هم به مرور زمان و هرچه که فیلم جلوتر رفت، کسل کننده تر شد.

5.5/10

--

Rushmore
1998



مثل بقیه فیلم های وس اندرسون حس متفاوت بودن رو به آدم منتقل میکنه که خیلی نکته مثبتیه. به نظر من مورای واسه بازی کردن تو فیلم های اندرسون به دنیا اومده و درسته، فیلم های غیراندرسونی خیلی خوب دیگه ای هم داره ولی وقتی اونو تو فیلم های این کارگردان میبینید، مثل تیکه پاذل گمشده ای میمونه که به پاذل اضافه شده و حالا پاذل تکمیل شده ست! وقتی مکس فیشر رو تو فیلم دیدم، یاد زاخاری کوینتو افتادم، یه خورده بهم شباهت دارن، نمیدونم اگه کوینتو بازیگر اول فیلم بود، چه اتفاقی می افتاد (حداقل واسه من از بیرون جالب تر به نظر میرسید) مکس کارکتر عجیبی داشت، بجز مکس از کارکتر حاشیه ای Magnus - پسری که لهجه اسکاتلندی داشت، خیلی خوشم اومد؛ صحنه های رودرویی ش با مکس خیلی خنده دار بود. روی هم رفته از بهترین های وس اندرسون بود و و و و ...

7.2/10

--

Dolls
2002



فیلم از سه داستان متفاوت در مورد عشق واقعی و پایداری اون تشکیل شده. با یه صحنه نمایش سنتی بون راکوی ژاپنی شروع میشه؛ یه اوپنینگ بی نقص درخور چنین فیلمی، نمایشی که به نحوه عالی فضای اصلی فیلم رو به ما نشون میده. برخلاف فیلم های دیگه کیتانو، حس میکنم این فیلم از روند تند تری برخورد داره (حداقل تو نیمه اول فیلم) و دلیلش هم اینه که از سه داستان تشکیل شده و وارد شدن و خارج شدن از هر داستان زمان زیادی رو نگرفته. تداخل داستان ها با هم و عبورشون از همدیگه یکی از نقاط قابل توجه فیلم بود؛ صحنه های ترکیب شده و فلش بک واری که زده میشد و کارکترهای داستان های متفاوت فیلم از کنار همدیگه عبور میکردن. استفاده از فلش بک و نشون دادن گذشته تو فیلم تاثیر زیادی داشت، کارکترهایی که با قدم زدنشون، گذشته شون رو به یاد می آوردن، گذشته ای که ازشون جدا نشده بود! موسیقی متن تاثیر زیادی تو بهتر شدن فیلم داشت و احساسات کارکترها و عشق اونها به همدیگه رو خیلی عالی بیان میکرد. نسبت به بقیه فیلم های کیتانو، ابهام کمتری داشت و بعد از پایان بندی فیلم، درسته که هنوز علامت سوال هایی در ذهن بیننده باقی میمونه ولی در نهایت به راحتی میشه به یک برداشت خوب از فیلم و هدفش رسید.

7.8/10

- تو فیلم یه ارجاع به A scene at the sea هم وجود داشت که در نوع خودش جالب بود.
- این فیلم کیتانو واقعا آدم رو به سمت دیدن فیلم هایی که توش سنت های ژاپنی بیشتری نمایش داده میشه، هُل میده. یه مقدار منو به یاد کابوکی و فیلم سایونارا انداخت.

--

Battle Royale | Batoru rowaiaru
2000



عالی بود؛ یه میدان مبارزه وحشتناک و دلهره آور، 42 دو نفری که باید تا پای مرگ با هم بجنگند و از اینجا جون سالم بدر ببرن! انتخاب بی نقص کیتانو در نقش معلم، سنسی اولین چیزی بود که توجهم رو به خودش جلب کرد. صحنه ها و دیالوگ های فوق العاده ای داشت، کارکتری به نام کیتانو (!) که با بازی اون به شکل عجیبی به فیلم ابهت داده بود. بعید میدونم بازیگر ژاپنی دیگه ای میتونست اینقدر نظر منو راجع به فیلم مثبت کنه. تعریف های کیتانو رو کنار بذاریم، آماده سازی و شروع فیلم یکی از بهترین هایی بود که دیدم. فیلم ویدیویی که توسط کیتانو به دانش آموز نشون داده شد، اجرا کننده ویدیو، دختری که با سبک و استایل شاد و بی توجه به ترس حاضرین در صحنه، قوانین مسابقه رو توضیح میداد، (حتی یه جورایی حالت انیمه ای داشت!) صحنه رد کردن کیف ها و اسلحه های دانش آموزا به اونا و فرستادنشون به محیط بیرون، عکس العمل های متفاوت شون در برابر مسابقه خونینی که در راهه! همه چیز به نحو عالی به نمایش کشیده شد. به نظر من نیمه اول فیلم بی نقص جلو برده شد و همه چیز به اینجا ختم نشد؛ خیلی از صحنه های هنرمندانه و ماندگارش تو نیمه دوم بود. خصوصا صحنه های پایانی فیلم که دیگه حرف نداشت. میدونم دارم تعریف زیادی میکنم و گاهی تعریف زیادی خیلی ها رو از خوندن ادامه معرفی منصرف میکنه، بهرحال من فقط صرفا برای دنبال کردن کارای کیتانو سراغ این فیلم رفتم و شناخت قبلی از فیلم نداشتم، بخاطر همین برام سوپرایز کننده بود.

8.3/10

--

A Scene at the Sea
Ano natsu, ichiban shizukana umi
1991



داستان فیلم: شیگرو، زباله جمع کن ناشنوایی که به صورت اتفاقی یک تخته موج سواری پیدا میکنه. سعی میکنه موج سواری یاد بگیره و کم کم علاقه ش به دریا و موج سواری بیشتر میشه...

در ادامه گیر سه پیچ به کیتانو ( )، اینبار سراغ فیلمی رفتم که خودش جز بازیگراش نبود. اول اینو بگم که نبودنش جز بازیگرا یه مقدار فاز عجیبی داشت و حس میکنم تو فیلم های قبلی مهره سنگین و جالب توجهی بود ولی خوب بعد از دیدن فیلم، با اطمینان خاطر میتونم بگم که میتونم سراغ بقیه فیلم هاش هم برم چون بدون کیتانو هم فیلم خوبی بود. این فیلم نسبت به بقیه فیلم هاش، فضای فوق العاده آروم تری داشت، دلیل اصلی ش ناشنوا بودن دوکارکتر اول فیلم بود که باعث شده بود بیشتر سکانس ها تو سکوت بگذره و حتی بعضی مواقع موسیقی هم شما رو همراهی نکنه. روی هم رفته استفاده کیتانو از موسیقی رو خیلی پسندیدم، همیشه به جاست، گاهی سکانس های خیلی آروم، به موزیک برای بهتر شدن نیاز ندارن و خودشون بی نقص هستند. یک دلیل دیگه آرامش فیلم اینه که، درصد خیلی بالایی از فیلم کنار دریا میگذشت، موج سواری، خیره شدن به دریا و.. در کل لوکیشن اصلی فیلم، لب ساحل بود و حس یه فیلم تک لوکیشنی به آدم دست میداد. مثل بقیه فیلم های کیتانو، کارکترهای فرعی به طرز عجیبی جالب بودن و هرکدوم از شخصیت ها، لحظه خاص خودشو داشت. یک مقدار پایان بندیش برام مبهم بود که با خوندن نقدها، یه چیزایی دستگیرم شد. بهرحال نسبت به بقیه فیلم هایی که از کیتانو دیدم، سطح پایین تری داشت ولی بازم خیلی جالب بود و ارزش های خاص خودشو داشت.

7/10

Movies i've recently seen

Ghost Town
2008



داستان دندان پزشکی بر اثر اتفاقی میتونه روح ها رو ببینه.
کمدی خوبی بود، من به کارای ریکی علاقه دارم و معمولا از هرچیزی که بازی کرده یا ساخته خوشم اومده. واسم جالب بود که Koepp بعد از ساختن Secret Window سراغ ساخت چنین فیلم کمدی رفته (البته با فاصله چهار ساله)؛ دوتا فیلم متفاوت ولی هر دو خوب از آب در اومدن.

6.7/10

--

The Gang's All Here
1943



داستان در مورد سربازیه که در یک شب باقی مونده در شهرش عاشق میشه و بعد از اون مجبور میشه به سر پستش برگرده و ...
قبلا از Berkeley چند فیلمی دیده بودم. یک سری فیلم هاش روی دنس تمرکز داشت و یک سری فیلم هاش روی شعرها و آوازها؛ بهرحال نمیدونستم با چی روبرو میشم. بعد از دیدن فیلم میگم، به نظر من اینجا روی هردوتو مورد خوب کار شده بود. داستان فیلم یه مقدار معمولی بود ولی نیمه اول پرسرو صدا و جالبی داشت. کل سکانس ها پر از موزیک و سکانس های موزیکال بود. زیاد طرفدار نیمه دوم نبودم، البته باید اینو بگم که حس میکنم یه مقدار تمرکزم روی فیلم کم شد و اونطور که میخواستم نشد تا آخر خوب ببینمش.

6.4/10

- یه سکانس جالب رقص با موز اواسط فیلم بود که واسم عجیب بود :

--

Kikujiro | Kikujirô no natsu
1999



پسری (ماسائو) که بهمراه مردی (کیکوجیرو) برای پیدا کردن مادرش راهی سفری طولانی میشه. کیتانو اینبار در نقش یک مرد بی مسئولیت و قمارباز خودشو به ما معرفی میکنه. کارکتری که از ابتدای فیلم علاقه ای به همسفری با ماسائو نداره و مجبور میشه که اونو همراهی کنه. یه مقدار طولانی بود ولی جدا فیلم خوب و قابل تاملی بود. حس درام تو کُل فیلم نگه داشته میشه، سکانس های طنز و کمدی خیلی خوبی درش گنجونده شده و حسابی سرگرم کننده ست. گاهی تو بعضی سکانس ها بیننده از هدف اصلی سفر غافل میشه و به اتفاقاتِ زمان حالی که در حال افتادنه، خیره میشه. صحنه های خوب خیلی زیاد داشت، شرط بندی اول فیلم و اصرار کیکوجیرو به انتخاب شماره ماسائو، منتظر ماشین موندن هاشون، بازی هایی که با چاقالو و کچل و آقای مهربون (!) انجام دادن و ... موسیقی هم که مثل همیشه خوب بود و خصوصا فضای تابستونی فیلم رو دلچسب تر کرده بود. روی هم رفته حسابی از دیدنش لذت بردم و فیلم، یکی از بهترین های کیتانو بود.

7.9/10

--

Coach Carter
2005



به عنوان یه فیلم ورزشی، خوب بود. مهمترین نقطه مثبتش بازی ساموئل ال جکسون بود که بار فیلم رو به دوش میکشید، در نقش یک مربی بسکتبال جالب ظاهر شده بود. بقیه کارکترها هم بد نبودن و داستان پایین شهری و عشق بسکتبالی خوبی داشت. به نظر من یه مقدار داستان حاشیه ای زائد داشت که میتونست حذف بشه و بیشتر روی بسکتبالش تمرکز کنند.

6.5/10

--

A Good Day to Die Hard
2013



نسبت به Die hard های دیگه خیلی ضعیف تر بود ولی بازم فیلم سرگرم کننده ای بود. کارکتر مک لین مثل همیشه چیزی بود که بیننده رو تو فضای فیلم نگه میداشت ولی خوب تو یک جمله باید گفت کهYippee Ki-Yay مک لین تو شماره های قبلی هیجان خیلی بالاتری رو داشت ! امیدوارم شماره بعدی خیلی بهتر از این فیلم باشه!

6/10

--

Sayonara
1957



فیلم فضای خیلی جالبی داشت، محیط ژاپنی بهمراه نمایش سنت های ژاپنی و داستان جالب ش که کشش خوبی داشت. براندو همه کاره فیلم بود و بجز لهجه یه مقدار اذیت کننده ش، بازی خیلی خوبی داشت. صحنه های کابوکی فیلم رو دوست داشتم و موسیقی فیلم هم جز نقاط مثبتش بود.

7.2/10

+

--

Fireworks | Hana-bi
1997



نسبت به بقیه فیلم های کیتانو که دیده بودم، حالت جدی تری داشت و وقتی به داستان فیلم و درامی که درش نهفته هست نگاه میکنید، همین حالت رو ترجیح میدید. (نیشی، پلیسی که به نقطه ی غیرقابل تحملی از زندگیش رسیده و مشکلات خیلی زیادی داره، سرطان همسرش، مرگ دخترش، فلج شدن همکارش) سکانس های کش دار جذابی که در حین فیلم به نمایش کشیده شد، اصلا خسته کننده نبود و به نظر من به زیبایی فیلم هم اضافه میکرد. موسیقی فضای فیلم رو از این رو به اون رو کرده بود، واقعا خوب بود. از بازیگری خوب، موسیقی خوب و .. که بگذریم، انصافا پایان بندی فیلم حرف نداشت. خیلی عالی بود.

8/10

--

The Blind Swordsman: Zatoichi
2003



گاهی حتی قبل از دیدن فیلم هم حس خوبی نسبت به فیلم دارید و میدونید که به احتمال خیلی زیاد از اون فیلم خوشتون میاد. این فیلم واسه من، یکی از اون فیلما بود؛ البته بودن کیتانو کافیه که انتظاراتت رو بالا ببری! عالی بود فیلمش. صحنه های مبارزه ش، قمار و حتی صحنه های ریزی مثل تلفیق کردن موسیقی با کار کردن مزرعه دارا و داس زدن هاشون که با آهنگ یکی شده بود هم جالب انگیز بود. کیتانو عالی بازی گرده بود و در کنارش بازیگرای فرعی هم خوب به چشم می اومدن.

8/10

+

اون سکانس آخر، سکانس رقص بازیگرا هم در نوع خودش جالب بود! تپ دنس ژاپنی!

Movies i've recently seen

Killing Them Softly
2012



نقدهای منفی زیادی راجع بهش خوندم ولی به نظر من فیلم جالبی بود. سکانس های کش دارش رو دوست داشتم و خوب بهشون پرداخته بودن، به نظر من بازیهای دیالوگی تو این سکانس هاش خیلی خوب بود. مثلا صحنه سرقت، خیلی از جزییات مربوط به کارکترها و صحنه ش توجهم رو به خودش جلب کرد. Jenkins مثل همیشه عالی بود، Pitt قابل قبول و ... کلا خوب بود.

7/10

--

Silver Linings Playbook
2012



در سطح انتظاراتی که داشتم بود و خیلی خوب بود، بیشتر از اینکه از بازی لاورنس خوشم بیاد (که جالب ظاهر شده بود)، از بازی کوپر لذت بردم، خیلی خوب و مسلط بازی میکرد و هر صحنه رو حسابی دیدنی کرده بود. اوائل فیلم حس میکردم بودن دنیرو تو فیلم اشتباه بوده و زیاد نمیتونه ایده خوبی باشه ولی وقتی فیلم تموم شد، کاملا نظرم برگشت، زود فضاوت کرده بودم. بهرحال زوج کوپر و لاورنس خیلی خوب جواب داده و بجز بازی خوب اونا فضای فیلم هم نسبت به رمنس های دیگه متفاوت و تازه به نظر میاد که نقطه مثبتیه.

7.5/10

--

Hope Springs
2012



کاملا معمولی و خسته کننده بود. هر چقدر هم که بازیگرا بازی خوبی ارائه بدن، موضوع خالی از کشش فیلم، بیننده رو زده میکنه، من که اینجور شدم. استیو کارل هم میتونه تو فیلم های خیلی بهتر از این ظاهر بشه، نمیدونم چرا تو این فیلم بازی کرده.

5/10

--

Les Misérables
2012



عالی بود. به عنوان یه فن فیلم های موزیکال به راحتی تونستم با فیلم ارتباط برقرار کنم و ازش لذت ببرم. قبل از دیدن فیلم، چند نکته تو ذهنم بود، اینکه آیا راسل کرو تونسته از چنین نقشی بر بیاد یا نه؟! دیدن راسل کرو تو یه فیلم موزیکال واسم عجیب و کنجکاو کننده بود. + اینکه هاتاوی به اون خوبی که همه بهش اشاره میکنن ظاهر شده یا نه؟! جواب هر دو سوال مثبت بود؛ هر دو نفر خیلی خوب ظاهر شده بودن، خصوصا هاتاوی که با اینکه حضورش کم بود ولی خیلی پر احساس و جالب انگیز سکانس هاش رو اجرا کرده بود. نکته دیگه ای که میخواستم تو فیلم ببینم، این بود که جکمن چقدر خوب عمل کرده و شاید همین مهمترین عامل علاقه م به دیدن این فیلم بود؛ جکمن هم انتظاراتم رو بر آورده کرد. بجز مسئله بازیگری (همش شد بازیگری ) ، سکانس های موزیکال و لوکیشن ها خیلی خوب بودن و داستان هم که معرف همه هست! نیمه اول فیلم عالی بود و نیمه دوم یه مقدار کند شد و ضعیف تر (بهرحال با توجه به زمان طولانی فیلم انتظارش رو داشتم و زیاد برام مهم نبود) پایان بندی فیلم فضا رو عوض کرد و حس خوب نیمه اول رو برگردوند.

8/10

--

Crazy Heart
2009



از لحاظ کانتری فیلم خیلی خوبی بود و علاقه مندای اون سبک رو حسابی راضی میکنه. Bridges هم جالب ظاهر شده بود. من با Farrell مشکلی ندارم ولی انصافا انتخابش واسه این فیلم یه اشتباه بوده و اصلا به نقش نمیخورد.

7/10

--

Swingers
1996



فیلم خوبی بود، داستانش رو خوب روایت کرد، صحنه های بار ش و پایان بندیش جالب بود، بازیگریش هم جز نقاط مثبتش بود. کلا فیلمش یه مقدار Overrated ــه ولی سرگرم کننده ست.

6.5/10

--

Flirting with Disaster
1996



داستان راجع به Mel Coplin ــه که به دنبال پدر و مادر واقعی خودشه. فضای نسبتا عجیبش باعث شده بود از حالت معمولی بودن و خسته کننده بودن در بیاد. بازی ها معمولی بود، استیلر همیشگی، برولین با یه قیافه متفاوت تر از اونی که توی ذهنمه و جنکینز که همیشه بودنش جالب انگیزه. روی هم رفته کمدی خوبی داشت و از داستان برای بهتر شدن کمدی خوب استفاده شده بود.

6.5/10

--

Lincoln
2012



همونطور که انتظارش رو داشتم، دی لوییس خیلی خوب بود! بخاطر سکانس های طولانی و کش دار، بعضی جاها فضای فیلم خسته کننده میشد ولی جدا از نقاط مثبت و منفی ش، بهرحال واسم فیلم جالبی بود

6.8/10

--

Dirty Rotten Scoundrels
1988



وقتی تو دو کلاهبردار حرفه ای تصمیم میگیرن روی همدیگه رو کم کنند! فیلم خیلی جالبی بود. من Michael Caine بجز فیلم های سالهای اخیر تو فیلم دیگه ای ندیده بودم و یکی از کشش هایی که فیلم برام داشت، دیدن Caine تو این سن و سال بود، خیلی خوب بازی میکرد. البته Martin هم نسبت به The Jerk بازی خیلی بهتری از خودش نشون داده بود.

7.4/10

--

Smashed
2012



Winstead نقطه قوت فیلم بود، خیلی خوب بازی کرده بود، به راحتی بهترین نکته فیلم بود. در کنارش Aaron Paul هم بدک نبود، یه خورده با شباهت به نقشش تو BB به نظر می وامد ولی خوب، روی هم رفته خوب بود.

6.2/10

--

Django Unchained
2012



فقط میتونم بگم که تارانتینو دوباره انجامش داد! میدونستم فیلم خوبی روبرومه ولی انتظار نداشتم اینقدر خوب باشه، از سطح انتظاراتم خیلی بالاتر بود. تیم بازیگری فیلم حرف نداشت، موسیقی ش مثل بقیه فیلم های تارانتینو عالی انتخاب شده بود، روند داستان، پایان بندی و ... همه چیز خوب بود.

8.4/10

--

Dodgeball: A True Underdog Story
2004



افتضاح بود!

3/10

--

The Jerk
1979



کمدی معمولی و یه مقدار عجیب با بازی پیترز و مارتین! قبلا تو فیلم Pennies from Heaven ترکیب خیلی بهتری از این دوتا دیده بودم، البته مقایسه این دوتا فیلم واقعا شدنی نیست! کُل فیلم خیلی ساده به نظر میرسید، هیچ چیز قابل توجهی نداشت.

5.9/10