The Man Who Would Be King // 1975

The Man Who Would Be King // 1975

شما رو نمی دونم ولی من با دیدن چهره شان کانری و ماکیل کین روی پوستر دلم هوس دیدن این فیلم رو می کنه!

و بدونید که این یک فیلم عالیه ... !

وقتی قراره با شان کانری و مایکل کین به یک ماجراجویی به سمت کافرستان و برای پادشاه شدن پا بذارید، باید متوجه باشید که به آنچنان بقچه و کوله باری نیاز ندارید؛ حضور همین دو نفر در کنار شما می تونه نهایت کششی که برای نشستن پای 2 ساعت فیلم لازمه رو بهتون برسونه. و این دو نفر چه زوج بی نظیری بودن .. چه زوج محشری واسه چنین فیلمی انتخاب شده بوده؛ انصافاً قدرت بیان و سبک بازیگری هر کدوم در عین تفاوتی که با هم داشت، هر دو در سطح بسیار جذابی قرار داشتند. چه از شان کانری با اون ابهت صدای زیبایی که داره و بازی های کلمه ای لهجه ای، "اش" هایی که در طول هر حرف و کلمه ناخودآگاه به دیالوگ هاش می چسبه، کلاس کاریِ بالایی که نیازی به تعریف نداره و چه مایکل کینی که لحن صدا و لفظ صحبت کردن اون، راوی گری اون در طول فیلم بطرز جالب توجهی به فیلم روح می بخشه. همه چیز در مورد این دو بازیگر تو این فیلم برای من دیدنی بود.

خیلی وقت بود دوست داشتم از شان کانری فیلم های بیشتری ببینم .. خصوصاً با دیدن اپیزودهای قدیمی Craig Ferguson و اخیراً رسیدن به اپیزود مصاحبه با مایکل کین :

Late Late Show with Craig Ferguson 10/28/2010 Guest: Michael Caine



[جایی که ناخودآگاه اسمی از این فیلم برده شد و کنجکاوی من تا حد دیدن این فیلم قلقلک داده شد.]

​

رژه رفتن با شان و مایکل، اداهایی نظامی که گاهی درقالب طنز شکل می گرفت، پریدن تو دل رودخونه، پیش رفتن و ملاقات کردن با مردمی خاص و متفاوت؛ همه این ها رشته هایی از زنجیره محکم رفاقتی بودند که مابین دو کارکتر اصلی به تصویر کشیده شدند رو به زیبایی نشون داده شدند و ... شاید این نکته و به دست افراد درستی سپرده شدنِ این نقش ها باشه که رفاقت رو باورپذیر تر می کنه؛ اینکه حتی صحنه هایی بودند که در عین کمدی نبودن، برای شما خنده دار از آب در اومده بودند، احساس نزدیکی با اون صحنه پیدا می کنید و می تونید شباهت هایی هر چند ریز ولی جالب توجه رو در ذهن خودتون نسبت اون صحنه ها بیابید. از بازیگری میشه حرف های زیادی زد و من هر چقدر هم که اینور و اونور برم و از فضای فیلم حرف بزنم باز به سراغ تیم بازیگری برمی گردم ... چون اون پررنگ ترین نکته بود و خیلی روی دید من نسبت به فیلم تاثیر گذاشت. ولی جدا از بحث بازیگری، لوکیشن ها رو هم دوست داشتم، لوکیشن های باز، بهمراه مجسمه ها و سنت های عجیب و غریب، داستان فیلم و اینکه چه سرنوشتی در انتها رقم خورد و اینکه چه چیزی فکر می کردم و چی شد، برام کمی غیرمنتظره بود. حالا شاید نه آنچنان وحشتناک با پایان بندی فاصله داشتم ولی بهرحال کمی از مسیر منحرف شده بودم و تصور می کردم پایان بندی چیز دیگه ای بشه. (اینجور مبهم حرف زدن فایده نداره، باید از خیر این تکه از صحبت هام بگذرم.)

روی هم رفته .. ماجراجویی بسیار باحالی بود و از بودن در کنار این دو بازیگر بزرگ برای ساعاتی لذت تمام رو بردم.

8.2/10 شاید؟ هنوز نمی دونم ... !

صحنه هایی از فیلم :



قیافه ها رو :



​

شاید خیلی هاتون نرین سراغ فیلم .. پس بذارین یه سکانس ناب رو بهتون نشون بدم.

من که خیلی از این لحظه خوشم اومد ...

رقص شان کانری با لباس هایی سنتی .. بر فراز تپه :

And I'm singing in the Rain ... Again

And I'm singing in the Rain ... Again

دیگه حساب تعداد دفعاتی که این فیلم رو دیدم از دستم در رفته. و فکر می کنم لازم نیست برای محبوب ترین فیلم تمام دورانتون شمارشی داشته باشید .. فقط باید ببینیدش، حسش کنید، خاطره خوبش رو به یاد بیارید و لذتش رو ببرید. همینکار رو کردم و باز هم مثل همیشه جین کلی و تپ دنس هاش منو به وجد آورد، صدای زیبای دبی رینولدز روحم رو نوازش داد و بامزه بازی های دونالد او کانر منو به خنده وا داشت. شاید تپ دنس جین کلی رو بارها و بارها در فیلم های مختلف دیده باشم ولی همچنان ظرافت و تکنیکی که اون در فضای رقص خودش داره منو مبهوت می کنه .. شاید زیبایی دبی رینولدز رو در چند فیلم دیگه دیده باشم ولی باز هم وقتی صحنه پایین اومدنش با عصبانیت از روی سن تو فیلم فرا می رسه و اشک هاش سرازیر میشه، فکر می کنم زیباترین زن دنیاست و لیست "شاید" های من به همین تعداد خلاصه نمیشه .. می تونم از آواز زیر باران حرف بزنم؛ صحنه ای که اونقدر در ذهن من حک شده و جا خوش کرده که گاه ناخودآگاه خودم رو در حال زمزمه کردن آواز Singin' in the Rain پیدا می کنم و اون لحظه ست که لبخندی روی لبم میاد و با خودم فکر می کنم، چه حس خوبی داره که هنوز می تونم طراوت این فیلم رو به خاطر بیارم .. چه حس خوبی داره که باز هم با وجود گرفتاری هایی که درون زندگی دارم، خوشیِ دیدن یک فیلم زیبا رو از خاطر نبردم و این موضوع منو فوق العاده احساساتی می کنه.

نمی تونم تصور روزی رو بکنم که دیدن Singin' in the Rain برای من کسل کننده باشه. اینبار هم دیدن فیلم برام فوق العاده لذت بخش بود و از دیدن تک تک لحظات و مرور کردن تمام خاطراتم لذت بردم؛ میگم خاطره .. چون واقعاً هر لحظه از این فیلم برای من خاطره ای دوست داشتنیه و از معدود فیلم هاییه که حتی حاضر نیستم یک ثانیه از اون رو حذف کنم و بی حوصله از کنارش بگذرم. حتی کارکترهای فرعی و اداهایی که با اون حالت اغراق دهه 50 ای هالیوود از خودشون در میارن رو دوست دارم. در نهایت، هیچ کلمه ای بهتر از کلمه "شاهکار" نمی تونه این فیلم رو توصیف کنه ... یک شاهکار بی نظیر .. خاطر انگیز و تمام نشدنی.

خوش گذشت .. بازم عالی .. بازم بی نظیر ...

10/10


>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

Get on Up // The James Brown Story

Get on Up // The James Brown Story

کارکترش رو دوست دارم، رقص خاصش، حرکات تند و جالب پاهاش، اون ویدیوی معروف و معرفی ش توسط اد سالیوان و رفتن روی صحنه و JB وار پیش رفتن تا آخر اجرا، اجرای فوق العاده It's a Man's World با لوچیانو پاواروتی بزرگ و ... با اینکه اکثر آهنگ های این خواننده آنچنان با سلیقه ـم هم خونی نداره ولی بعضی ترک های مطرحش رو دوست دارم و در مورد بقیه هم، می تونم حس خوب موسیقی ش رو درک کنم، می تونم ذوقی که تو چشمای افراد پیش روشه رو بفهمم .. ریتم حرکاتش بیننده رو به وجد میاره و این چیزیه که انکار نشدنیه. بهرحال، وقتی شنیدم فیلمی بر اساس زندگی ش داره ساخته میشه و پخش میشه، خوشحال شدم. چون بهونه دیگه ای واسه دیدن صحنه های خاص جیمز براون پیدا کردم و بعد از دیدن فیلم، حالا میگم که هر چقدر دوست داشتم صحنه های دلخواهم درون فیلم وجود داشت؛ رقص ها، کنسرت ها ، حاشیه ها (حداقل حاشیه های رفاقتی اونو خوب دنبال کردیم.)

اما اگه بخوام در مورد فیلم صحبت کنم، اول از همه باید از بازی زیبای چادویک بوسمن تعریف کنم که خیلی کارش رو دوست داشتم .. عالی در قالب جیمز فرو رفته بود و میشد حس یک فیلم بیوگرافی خوب رو با حضور این بازیگر تجربه کرد. ضمن اینکه همراهش، نلسون الیس هم مکمل خیلی خوبی واسه چدویک بود و صحنه های بینشون بهتر از این نمیشد. ناگفته پیداست که بخش موسیقی، کنسرت های جیمز، خوش و بش ها و دعواهای اون با اعضای گروهش و هر چیز دیگه ای که در مورد موسیقی بود باید شکل خوبی در فیلم پیدا می کرد و فکر می کنم همینطور شده بود و علاوه بر حاشیه های گروه، صحنه های اجرای جیمز واقعاً خوب از آب در اومده و اونا رو دوست داشتم.

اما خارج از بحث موسیقی، جلوه درام خوبی به فیلم داده شده بود. پرش های زمانی، ترکیب برهه های زمانی مختلف زندگی جیمز یکی از بهترین نکات این فیلم بود .. اینکه جیمز مغرور رو به چشم می دیدیم و اینکه چطور با اطرافیانش برخورد می کرد و بعد با حالتی هنری و زیبا ناگهان وارد دوره زمانی کودکی اون میشدیم و صحنه ای رو میدیدیم که پدرش اونو به باد کتک گرفته و معصومیت کودکانه ای که در چهره ش نهفته بود. و البته لحظه مورد علاقه من از فیلم جایی بود که جیمز و بقیه به صورت ناگهانی 10 دقیقه استراحت و دور شدن اون باند در حال اجرا رو فرصتی طلایی شمردن و شروع به اجرای آهنگ خودشون کردن ...

روی هم رفته، نمی دونم فیلم چقدر به حقایق زندگی جیمز وفادار بوده ولی بهرحال نظر نهاییم اینه که یه اثر کاملاً سرگرم کننده بود و ارزش دیدن رو داشت. از لحظات موسیقی فیلمش واقعاً لذت بردم.

+

The Ga//y Divorcee | 1934

The Ga//y Divorcee | 1934
IMDb

داستان : میمی (جینجر راجرز) زنی ـه که از ازدواج خودش ناراضیه و قصد طلاق گرفتن از همسرش رو داره و برای اینکه به این هدف برسه، تصمیم به استخدام یک مرد برای تظاهر به خیانت به همسرش می گیره که با تظاهر به خیانت، همسر خودشو مجبور به طلاق دادن خودش کنه. اما از طرف دیگه، مردی به نام گای (فرد آستر) بر حسب اتفاقی با یک نگاه عاشق میمی میشه و با اینکه میمی در ابتدا هیچ علاقه ای به گای نشون نمیده ولی مسیر سرنوشت و داستان فیلم به سمتی حرکت می کنه که اونها بارها و بارها در مسیر همدیگه قرار می گیرند و حتی پای گای به سناریوی تظاهر به خیانت میمی به همسرش کشیده میشه و اونجاست که داستان پر رنگ تر از قبل دنبال میشه و فیلم به جایی که قرار بوده برسه، میرسه.

موزیکال خیلی زیبایی بود اما شاید نکته حاشیه ای خیلی ساده ای که باید قبل از صحبت در مورد فیلم ازش چیزی بگم این باشه که، کلمه Ga//y در عنوان فیلم برخلاف اونچه که ممکنه تصور بشه، اون کلمه رایج امروزی و معنای تصور شده و جا افتاده نیست و اگه با فضای فیلم های کلاسیک هالیوودی آشنا باشید، میدونید که Ga//y در این جور فضاها بیشتر به معنای شاد، سرزنده، خوشحال و از این جور صفت های مشابه هست .. پس کلاً فکر و خیال مربوط به اون معنی امروزی رو از سرتون بیرون کنید و معنای موزیکال اونو در نظر بگیرید؛ اینجا قراره با فرد آستر با نشاط همراه بشیم، تپ دنس وار به پیش بریم، نامبرهای موزیکال دلچسب رو ببینیم و به انتظار دیدن سرانجام این داستان عاشقانه بشینیم.

خوشبختانه همونطور که انتظار داشتم تمرکز کارکتری و داستانی اونقدرها پیچیده نبود و حتی کارکترهایی که به عنوان کارکتر فرعی در کنار زوج اصلی وجود داشتند، قابل تحمل بودند و میشد ارتباط اونا رو با داستان درک کرد و باهاشون کنار اومد و حتی گاهی این کارکترهای فرعی لحظات بامزه ای هم داشتند که به بهتر شدن فضای فیلم کمک می کرد. بر خلاف بعضی موزیکال ها که داستان نقطه قوتی برای فیلم نیست، از نظر من این فیلم داستان بسیار شیرین و خوبی داره و من به راحتی تا آخرین لحظه کنجکاو باقی موندم و از دیدن رقص های زیبای جینجر و آستر لذت ببرم .. جالبه که تو ابتدای فکر می کردم رقص آستر یا دقیق تر بگم تپ دنسش کمی شلخته به نظر میرسه .. نمی دونم .. شاید اشتباه می کردم ولی بهرحال بعد از اون و تو نیمه دوم ابهت همیشگی رقص های آستر برگشت و دوباره فکر می کنم سطح بالای رقص خودش رو به نمایش گذاشت. در کنار این بحث رقص و سکانس های موزیکال عالی، نیمچه طنز خیلی خاصی درون کارکتر گای و رفتار فرد وجود داشت که حتی یکی دو بار من رو به خنده واداشت.

نمونه دیالوگ های جالب فیلم :

Guy Holden: I was chasing you, you shouldn't run away like that.
?Mimi Glossop: Why not
Guy Holden: It's bad for my health

+
Mimi: I don't care what you did as a boy
Guy: Well, I did nothing as a girl, so there goes my childhood

+
?Guy Holden: Can I offer you anything? Frosted chocolate? Cointreau? Benedictine? Marriage

بهرحال کمدی در این سطح خوب، چیزی نبود که انتظارشو از فیلمی موزیکال از دهه 30 داشته باشم و این نشون میده که گذر زمان چقدر خوب با این فیلم رفتار کرده و اصلاً خاصیت کمدی خودشو از دست نداده .. فکر کنم بشه این موضوع رو نکته بسیار مثبتی در نظر گرفت. نکته دیگه ای که برای من جالب توجه بود این بود که، حتی با اینکه سکانس های تپ دنس کمتر از نوع رقص های دیگه بود ولی در انتهای فیلم، خاطره لحظات تپ دنس خوب فیلم از ذهنم خارج نمیشد و وقتی به تپ دنس های فرد و جینجر فکر می کردم و می کنم، لذت خاصی وارد ذهنم میشه و فکر می کنم پرداخت خوبی درون اون صحنه ها بوده .. یک سحر و جادوی خاص درون حرکات این زوج وجود داره که صحنه های موزیکال رو خاص می کنه .. توصیفش یه ذره سخته ولی با دیدن هر صحنه موزیکال بین این دو کارکتر میشه لذت فوق العاده ای رو از فضا برد و فکر کنم با دیدن کارهای بیشتر از این زوج دلیل همکاری طولانی اونا رو با هم درک کنم. فکر می کنم به عنوان یک طرفدار ژانر موزیکال ندیدن تعداد بیشتری از کارهای فرد و جینجر نقطه ضعفی برای من محسوب بشه و از الان می خوام بیشتر به سراغ فیلم های مشترک این دو برم. 10 فیلم تعداد بالایی برای همکاری مشترک به نظر میرسه و من فقط فیلم Top Hat رو دیدم که جز محبوب ترین موزیکال های تمام دورانم محسوب میشه. Top Hat هم مثل The Ga//y Divorcee پر از شور و نشاطی خاص و دلنشینه.

یه نکته مثبت دیگه برای فیلم، حضور Mark Sandrich در مقام کارگردان بود که قبلاً فیلم های موزیکال خیلی خوبی مثل Holiday Inn ، Top Hat رو ازش دیده بودم و وقتی می بینم همچنان کارنامه پر کاری داره که من چیزی ازش ندیدم و البته، خیلی از کارهای جینجر و فرد رو کارگردانی کرده، بیشتر به سمت تست کردن فیلم های این کارگردان متمایل میشم. امیدوارم باقی کارهای این کارگردان هم در سطح خوبی باشند و بتونم از دیدنشون لذت ببرم. انتظار دیدن دنیاهای موزیکال زیادی ساخته شده به دست این کارگردانُ دارم و باید ببینم چقدر جواب انتظاراتمُ خواهم گرفت.

7.9/10 ~ 8

نمونه هایی از سکانس های موزیکال فیلم :